Paniek

Op kerstavond, het was bijna bedtijd, schoot Wouter plots in een onbedaarlijk huilen. Hij had het al een ganse dag redelijk moeilijk en reageerde al heel de tijd emotioneel op zijn broertje zijn pesterijen. Maar de laatste uren had hij het een beetje beter onder controle.

En plots stond hij daar weer met zijn ogen vol tranen. Mijn eerste gedacht was dat hij zijn teen ergens tegen gestoten had. Niets van dat alles. Hij was nog snel eens door zijn boekentas gegaan om zijn nieuwjaarsbrieven te pakken, hij moest er tenslotte nog een vijftal schrijven. Maar zover kwam het niet. Ze lagen nog op school! Dat hij zijn boek van Frans niet bijhad deed hem minder, maar dat kan je hem moeilijk kwalijk nemen.

Ik had hem vrijdag nog gevraagd of hij alles bijhad. Hij was er zeker van, maar in plaats van zijn kaft met nieuwjaarsbrieven in zijn boekentas te steken had hij (zegt hij toch) een soortgelijk kaft genomen met zijn rapport in.

Ik zei hem dat hij maar naar de juf moest bellen (haar kids mogen haar steeds bellen op haar gsm!) maar dat idee schrok hem wel af.

'Wat doet de juf nog van werk?'

'Huh?'

'Ja, ga ik haar niet storen op haar ander werk?'

'Euh ander werk? Voor zover ik weet is lesgeven, zeker aan kwiestenbiebels zoals gijzelf, een fulltime job en heeft ze nu gewoon welverdiende vakantie.'

'Oh..', zei hij gevolgd door een diepe zucht. De juf (een schat van een mens trouwens) heeft de naam streng te zijn. Op die leefdtijd verwarren ze strikt nogal eens met streng.

De dag nadien, gisteren dus, was het zover. Na het eten mocht hij naast me komen zitten, tikte ik het gsm nummer van de juf in en liet ik hem een vooraf geoefend gesprek opzeggen.

'Hallo?'

'Euh..juf...'tis hier met Wouter, mag ik u even storen?'

'Ja hoor'

'Juf, ik ben mijn nieuwjaarsbrieven en boek van Frans vergeten op school.'

'Geen probleem, is papa daar', hoor ik haar zeggen. Met een diepe zucht van verlossing geeft hij het toestel aan mij.

De juf spreekt met me af om morgen naar school te komen, ze woont niet zo gek ver van school, wij maar 100 meter. Erg vindt ze het niet, het is blijkbaar niet de eerste keer dat zoiets gebeurt.

De doemscenario's die al door Wouter zijn hoofd speelden zijn plots weg. Morgen is het opgelost. Zijn bezorgde blik (krijg ik wel kadootjes zonder het opzeggen van mijn brief) maakt plaats voor een euforie.

En heeft hij hier nu iets uit geleerd? Ja en nee. Hij weet dat dingen vergeten vervelende gevolgen kan hebben. Gaat hij nu niets meer vergeten? Nee, zeker weten van niet. Is dat de schuld van zijn ADHD? Ja, want het gebrek aan concentratie en inschatten van gevolgen is daar rechtstreeks het gevolg van. Zou het anders zijn/kunnen zonder ADHD? Nee waarschijnlijk niet. Zowel mama als ik leven met onze agenda onder de arm. Zelf ben ik momenteel 'gehandicapt' omdat mijn smartphone waarin ik mijn agenda in bijhoud én synchroniseer met outlook (PC) binnen is voor reparatie. Maar zelfs dat zou geen oplossing zijn voor Wouter. Hij zou hem vast en zeker ergens laten liggen. We houden ons hart al vast tegen de tijd dat hij naar het middelbaar vertrekt, met de bus en met een gsm op zak. Gelukkig zit hij nu nog maar in het vijfde! Oef!

Vangen

copyright: Quirit

(www.quirit.com)

Een nief boeleke

Dé speciale tante van Wouter is bevallen. Ruim een week overtijd (ppfff...en die durft klagen da wij al eens te laat zijn!) maar het is eruit. Hét is een pracht van een dochter, een klein smurfinneke.

Wij dus zondag met de kids naar Gent om ze te gaan bewonderen. Nu krijg ik zelf meestal snel de kriebels in een hospitaal, maar deze keer waren ze me voor. Vooral Pieter had mieren in zijn broek. Nu had dienen zijn mondje al een heel weekend overuren gedaan, tot grote ergernis van iedereen. Mama krijgt steeds meer angstvisioenen dat haar kleinste dezelfde weg opgaat als de grootste. Zij ziet soms in grote letters ADHD op zijn voorhoofd staan.

Zelf heb ik dat (nog) niet, alhoewel de twijfels heel soms binnensluipen. Zwijgen doet hij raar of zelf, zingen doet hij vanaf hij wakker is (dan is het nog geneurie) tot hij al een kwartier in slaap ligt (dan is het terug geneurie!). Als ge hem parkeert achter de TV of de PC zijt ge hem volledig kwijt, maar als ge die bakskes afzet...oeioeioei... Meestal loopt hij dan een uurke doelloos rond (met de instruktie: ga nu eens 'gewoon' spelen), komt dan een uur aan een stuk elke 5 minuten verkondigen dat hij al genoeg gewoon gespeeld heeft en of hij terug PC/TV mag spelen/kijken. Opgeven doet hij meestal pas uren later, enkel de interval van zijn vraag wordt groter. Spijtig dat hij niet doorheeft dat zijn verslaafde gedrag enkel zorgt dat hij nog minder achter de PC of TV eindigt.

Dé speciale tante weet waarschijnlijk nog niet half wat haar te wachten staat, dus behalve veel gelukwensen is er natuurlijk ook veel sterkte bij. ;-)

Verraden door het zwaard van de piraat

Op mama haar site kon je de problematiek al lezen. Opgelost is het nog steeds niet. Wouter kiest nog altijd liever voor de korte beloning van het smokkelen, in plaats van rekening te houden met de straf die erop volgt.

Toen ik ze gisteren ging ophalen in kinderopvang viel er een playmobil zwaardje uit zijn zak. Bleek dat hij 2 van die zwaardjes, een pak Harry Potter kwartetkaarten en 2 kleine lampje (ikke gekregen op het Telenet Clouseau concert en beide kids cadeau gedaan de dag nadien) mee naar school had genomen zonder het te vragen aan mama.

Nu stonden we op het punt om na het dokter bezoek die avond (just a checkup bij de madammen dokter!) naar de McDonald te gaan met beide kids. Wouter is verzot op al die kleine rommeltjes die bij die Happy Meal krijgt. Ik was zo boos om zijn ongehoorzaamheid dat ik op dat moment van plan was hem thuis te laten, maar omdat dat niet mogelijk was besloot ik hem de Happy Meal te ontzeggen en hem enkel een 'burger, fries and coke' te geven.

Eenmaal daar gekomen zag ik echter dat er voor hem supermegareuze leuke speelgoed robotjes bij werden gegeven en ik zag onmiddellijk dat het een klein drama zou zijn als hij ze niet zou krijgen. En hij zou met het exemplaartje van zijn broer toch spelen. Ik besloot dan ook hem het toch te gunnen, maar het speelgoed belandde in mijn zak en voor eens ganse week op de kast. Ik moet het waarschijnlijk niet vertellen dat de preek die hij had gekregen van mama én papa héél hard in de smaak viel. Als je hem de keus zou geven tussen een oorveeg en een preek, hij koos waarschijnlijk voor 3 oorvijgen om zeker de preek te ontlopen.

Het was ook de bedoeling dat hij vroeger ging slapen, maar dat ging hopeloos de mist in vanwege het huiswerk dat hij nog moest doen, maar uitstel is geen afstel. Het zal hier vandaag vroeger rustig zijn voor papa dan anders.

Sinds dinsdag deel ik ook supersterren uit. Geen George Clooneys of Nicole Kidmans, nee, een superster is meer een soort joker. Wanneer papa of mama (schijnbaar ondoordacht) 'nee' op iets zegt en er is tijd voor discussie, kan je met die superster mama of papa er nog eens goed over laten nadenken. Indien het antwoord veranderd, is de superster ingeruild, blijft het antwoord onveranderd, blijft ook de superster behouden en goed voor toekomstig gebruik. Ze zijn al zeker niet inruilbaar 's morgens na 8u15 (8u30 gaat de schoolbel!) én op momenten dat mama en/of papa beslissen dat er geen tijd is voor 'her-nadenken'.

Bob et Bobette

Meestal ben ik BOB, maar af en toe voelt mijn vrouw haar geroepen om bobette te zijn. Het is dan meestal de bedoeling da ik de nodige alcohol binnenkap, maar eigenlijk gebeurt dat dan niet. Ik vergeet meestal (uit gewoonte?) alcohol te drinken en verval al snel in cola light. Dan zeurt mijn ega natuurlijk dat ik toch wil rijden en zij bijgevolg had kunnen 'zuipen', wat ze ook nog nooit van haar leven gedaan heeft, maar wat niet is kan nog komen zeker?

Zo ook deze zondag. Mijn vrouw vond ze dat ik me maar in het bier moest storten op de benefiet van Nino en na 2 pintjes was ik het weeral vergeten en dronk volop cola. Toen we door gingen, kroop ik achter het stuur en stuurde naar de winkel waar we snel nog wat boodschappen gingen doen. Ik de winkel binnen en terwijl ze wachtte met de kindjes had ze de auto al gedraaid en was rustig blijven zitten achter het stuur.

Nu gelooft mijn vrouw er heilig in dat een mens nooit slim genoeg is en heel zijn leven kan blijven doorleren. En aangezien ik haar heb leren autorijden vind ik het mijn plicht om er haar af en toe op te wijzen dat ze mijn (of haar auto), of de weg, of de flow van het verkeerd mishandeld. Ze is me daar meestal heel dankbaar voor als ik haar op die foutjes wijs en beloont me dan met een verschroeiende blik die niet alleen ijs kan doen smelten maar het ook kan doen verdampen in één ruk.

Ik voelde me niet bijster heldhatig die avond (te weinig pintjes?) en zat er dus een beetje stil bij toen we over de E34 sjeesden. Plost draaide Pieter zijn hoofd tussen de 2 voorzetels en zei tegen mama:"Zeg, zet hem eens in 5de!"

Haar mond viel open van verbazing omdat ze inderdaad nog in 4de reed. Ze schakelde zonder iets te zeggen naar 5de en keek me verbaasd aan. Pieter vindt het reuze om vooraan te zitten (op een verhoogje!) en mee te schakelen met papa. Hij weet ze dus allemaal blindelings liggen. Alleen de wanneer is hem nog een beetje onbekend, maar niet nu blijkbaar.

Alhoewel, pas een 5tal kilometer verder bleek wat hij eigenlijk bedoelde. Hij vond gewoon dat ze harder dan 90km moest rijden op een 120km autostrade.

Druk druk druk

Het begon al vrijdag.

Een 'Italian Night' met bergen pasta en enkele collega's. Bijna hadden we een senseo gewonnen met de tombola, maar 't was verdorie niets. 'k Zal hem dan toch zelf moeten komen voor Nieuwjaar. De kids hadden we verkocht aan de grootouders en na een leuke avond/nacht pas 's morgens teruggekocht.

Dan was het de vrouw naar school , Wouter naar de tekenacademie en Pieter een hele voormiddag zeurend omdat hij geen TV mocht kijken of computer mocht spelen. Zucht, vijf en al mutimedia verslaafd.

Rond 16u was het dan richting Aalst om bij goeie vrienden te gaan eten in aanloop van een basketbal wedstrijd. Generali Okapi Aalstar tegen Belgacom Liège Basket. Het was spannend, zeker naar het einde toe. De Luikenaars speelden een veel agressiever, vuiler spel dan de okapi's. Toen ze op het einde moesten inboeten aan accuratie werd het een dubbeltje op zijn kant, maar verloren we met 69 tegen 79.

Op zondag was het dan uiteindelijk Sinterklaasdag. Niet dat de Heilige man al langskwam, nee wij gaven hém een bezoekje. Eerst in de overdekte speeltuin die 'mijne sjoe' haar werkgever had afgehuurd. Prachtige locatie en goed gepland. De kids ammuseerden hun rot. De cadeau's waren ook groot. Nadien maakten we nog een snelle tussenstop op het feest van mijn werkgever. Altijd mooie cadeau's, lekkere wafels, maar weinig te doen voor de kids. Minder dan een half uur later waren we dan ook al richting huiswaarts aan het surfen.

Het weekend zat erop, de buit was binnen en de schoonzuster is nog altijd niet bevallen, ook al had de dokter het enkele maanden geleden beloofd voor dit weekend! Ik hoop stiekem dat ze het nu voor zaterdag 'lost'. We hebben volgend weekend weer een druk weekend met oa de benefiet voor Nino en maandag 10 december kunnen we gratis naar Clouseau20 dankzij Telenet.

De vrouw trok eruit

Dit weekend was de madam weg. Weg voor 't school. Weg op weekend met de andere studenten. Weg om 'juffra' te gaan spelen ergens op een uur rijden van hier. En ik moet zeggen, ik die meestal lig te zweten onder ons pluimendeksel, ik heb er véél te lang over gedaan om mijn voetjes van ijskoud naar redelijk warm te krijgen.

Behalve het koude bed waren er ook nog de kids die 100% voor mij waren. Zaterdag hadden we het Sinterklaasfeest van de vakbond. Dat is elke keer een Disney/Pixar film in premiere gaan zien en dat vinden ze natuurlijk reuze. Ze kijken daar echt al weken naar uit. En dan komt plotseling papa met de melding dat de tickets in papa zijn auto liggen. En met die auto was mama nu toch wel op weekend vertrokken zekers! Eén uurtje voor we moesten vertrekken en mama zat op ook één uurtje rijden, te ver om terug te raken dus. Shit! En Wouter in algemene paniek. Wenen, boos kijken naar die domme papa. Hij zag zijn film al aan zijn neus voorbij gaan. Niet dus. Papa die belde mama op, ontfutselde haar de nummers van de tickets en snoepbonnen (jaja!) en wij hop iets vroeger richting Metropolis in Antwerpen. En als de knappe gasten van de vakbond zo'n simpel probleempje niet kunnen oplossen, wel dan..euh... Awel, we kregen nieuwe en we konden binnen. Leuke film trouwens, Bee Movie.

De rest van de dag hebben ze dan getwijfelt tussen braaf spelen en mekaar in de haren vliegen en was papa heel tevree toen het voor hen bedtijd was. het was daarna dat ik niet opgewarmt geraakte.

Zondag ga ik altijd badmintonnen terwijl de vrouw met de kindjes naar de (evangelische) kerk gaat. Wegens geen vrouw kon ik kiezen tussen thuis blijven of ze meenemen. Tegen beter weten in en omdat ze het eigenlijk reuze plezant vinden, koos ik voor het laatste.

Niet simpel. De opkomst was met twee andere leden best wel mager te noemen. We kampen met een aantal gekwetsten tussen de die-hards die er elke keer zijn, maar nu waren we dus maar met drie. Je aandacht verdelen tussen 2 kids en een spel badminton is niet makkelijk. Zeker als het niet goed lukt (Pieter) en het al een beetje lukt (Wouter). Spijtig genoeg is dat beetje net niet genoeg om een deftig spel met hem te spelen, vooral tot zijn ergernis.

Het gegiechel in de douche na het spelen was niet van de lucht. 'Kijk ik sta te plassen' terwijl het water van de kleinste zijn piemeltje loopt (oef!) en 'Hey ga eens met uw gat op de afvoer zitten, dan blijft het water staan'. Ik moest ze er van onder jagen om net op tijd in de lokale GB aan charcuterie te geraken.

's Namiddags keken we dan samen naar de Swiss Family Robinson. En het duurde de hele film lang. Ik was echt verbaasd bij zoveel aandacht, maar hij was echt wel leuk. Een echte ouderwetse avonturen/Disney familiefilm. Zelfs Pieter die geen engels verstaat keek hem helemaal uit

(straks de rest!) schreef ik maandag toen ik zonder internet ging vallen en nu weet ik begot niet meer wat ik er nog aan zou breien. Waarschijnlijk iets in het genre van ze vlogen na 't eten hun bed in en ik schoof nog wat achter de TV en meer dan waarschijnlijk veel te laat in bed.

Oh ja, en de vrouw kwam nog terug ook. Ze had een druk/gezellig weekend achter de rug samen met de andere studenten en was blij om terug bij mij in bed te liggen. En ik en mijn warmere voetjes ook!

Vergeten pilletje (deel 2)

Gisteren bracht Wouter zijn toetsen van (pilloze) dinsdag mee naar huis en wat bleek? Ze waren redelijk tot zeer goed. Ook al had hij geen concentratie gehad, zijn verstand had hem niet in de steek gelaten.

Zijn taak van Wero (WEreldORiëntatie, eigenlijk een samenraapsel van natuur, ruimte, tijd, techniek, samenleving, medemens, zingeving, het muzische en nog één die mijn vrouw niet kan herinneren!) had hij zelfs bijna perfect gemaakt. We hadden er 's avonds tot veel te laat na bedtijd aan bezig geweest en hij had het onthouden. Ikke trots als ne gieter én hij ook natuurlijk.

Voor één keer heeft zijn intelligentie gezorgd dat zijn concentratie (of toch het gebrek aan) niet in de weg stond om een goede test te maken. Joepie! Goed gedaan!


PS De vergeten Wero dinges is levensonderhoud!

Chaos en Kalmte

Dat Wouter 's morgens rustig is geeft geen zekerheid op 'rustigheid' gedurende de rest van de dag én andersom. De dag dat zijn pilletje vergeten was, was hij juist super kalm en georganiseerd die morgen. Woensdag was dan weer een dag van chaos, rebellie en tegenspreken en toch was hij een droom van een kind in de namiddag toen ik hem ging oppikken in de kinderopvang om samen naar de berenklas te gaan.

Meestal moet ik hem in de kinderopvang bijna buitensleuren om op tijd te zijn, maar nu verbaasde ik me over zijn snelheid. Hij stond gepakt en gezakt vooraleer ik er erg in had. Hij had veel te vertellen, zonder te vervallen in een hoop 'getater'. Hij was ook extreem 'knuffelig'.

In de berenklas zelf wil het al eens mislopen. Vier ADHD-ers samen in een klein groepje willen elkaar al eens aansteken, maar hij liet zich amper vangen door anderen hun gedrag. Niet dat dat kinderen zijn die als dolle ratten achter hun staart lopen, integendeel, het is eerder een overbruisen van enthousiasme. Als één een basketbal pakt (we zitten tenslotte in een turnzaal van een plaatselijk schooltje!), dan vliegen ze er allemaal op.

Vandaag viel dat voor Wouter dus beter mee dan (bv) vorige week. Hij was toen ziek aan het worden, de dag nadien bleef hij 2 dagen thuis. Elke prikkel was genoeg om vertrokken te zijn. Op weg naar de turnzaal zei hij zelf dat hij géén basketbal ging pakken, terwijl hij eigenlijk zijn schoenen zou moeten uitdoen. En hij bleef rustig en geconcentreerd de rest van de les.

De nieuwe regel die ze kregen was:'Eerst juist, dan snel dan lukt het wel.' Een hele opgave voor impulsieve kinderen. Spelletjes waar ze eerst moeten luisteren en naargelang het woord dat ze hoorden (raven of ratten) achter elkaar moesten lopen en proberen elkaar te tikken. Geloof me, het was zelfs een moeilijke opgave voor de mama's en papa, want bij het woord raaf moest je blijven staan. Als ze 'rappen' lazen, schoten de ratten al weg. Echt een goede oefening voor de aan te leren regel.

We deden nog zo'n aantal oefeningen en de 90 minuten dat de berenklas duurt vlogen voorbij, maar dat is eigenlijk altijd zo. Je zit daar een uur en half, maar het is gedaan voor je er erg in hebt. We zien er beiden enorm naar uit elke week.

Pilletje vergeten

's Morgens is het soms een beetje anarchie en chaos, vertelt mama me al eens. Ze is niet altijd de wakkerste 's morgens (echt sjoeke, 't is waar!) en de kids soms wel soms niet.

Als ze wel goed wakker zijn kunnen ze knap vervelend zijn. Als ze nog nioet goed wakker zijn kunnen ze knap vervelend zijn. In iedergeval heb ik dit allemaal van horen zeggen, want ik ben wakker om 5u en al naar 't werk aan 't rijden om 5u30.

De kleinste maakt er tegenwoordig een erezaak van om eerst wakker te zijn en aangekleed mama te komen wakker maken. Maar eens beneden wil het al eens mislopen. Mama kan natuurlijk niet én boven én beneden zijn om ze in toom te houden, om ervoor te zorgen dat ze eten in plaats van spelen of TV kijken. En heel soms vergeet Wouter al eens dat mama heeft gezegd dat hij een pilletje moet nemen.

En dat was gisteren dus zo. Mama merkte het niet, hij was heel rustig, maar op school ging het de ganse dag mis. De drie toetsen die hij kreeg gingen met moeite. De resultaten zullen waarschijnlijk navenant zijn. Toen ze gingen vertrekken naar het zwembad stond heel de klas met jas en fluo jasje aan, Wouter enkel in zijn fluo jasje. Het regende 'oude wijven' en het leek een geweldige grap, maar hij was zich van geen kwaad bewust zei de juf me nog. Het was dus echt een rampdag voor hem, alhoewel het in zijn hoofd raar maar waar een dag was als andere.

Thuis gekomen heb ik hem een 10mg rilatine gegeven en hem een 30tal minuutjes voor de TV geparkeerd. Na deze pauze was zijn als een tol draaiende verstand een beetje vertraagd, in ieder geval genoeg om rustig én geconcentreerd aan zijn huiswerk Frans en wiskunde te beginnen. De rest van de avond was heel rustig en hij had zijn gedrag en emoties veel beter in de hand dan bij het net thuis komen.

En dan net vandaag lees ik in de krant dat medicatie voor ADHD niet zou werken, of althans niet op langere duur. Niet alle wetenschappers waren het met die conclusie eens, ik én de juf in ieder gavl ook niet. Wouter zou nooit de lagere school doorgeraken, laat staan het middelbaar. En dan heb ik het nog niet over zijn sociale interacties met de rest van de wereld.

Ze staat er eindelijk

Onze (mijn!) nieuwe keuken is eindelijk geplaatst. Enkele dagen voor onze trip werden alle pakketjes geleverd en voorbije vrijdag werd ze geplaatst. We kampeerden al een tijdje in ons eigen huis. Het kookvuur en de spoelbak stonden al sinds eind augustus voorlopig aangesloten, bovenop een tweetal gerecycleerde oude keukenkasten, maar het was en bleef maar behelpen. We zijn er nu vanaf.

Eigenlijk ben ik wel trots op het resultaat. Niet dat ik ze zelf geplaatst heb, nee dat hebben we lekker laten doen. We hebben ze wel zelf getekend en bedacht. Ikke en het vrouwtje samen met de software van Ikea.

Het uitbreken van de keuken deze zomer had gevolgen voor iedereen bij ons in huis. Alles wat in de oude keukenkasten zat moest eruit en een ander plaatsje vinden. De kasten in de leefruimte waren van de ene op de andere dag gedegradeerd tot kasten voor borden, glazen, tassen, bestek, enz. Ook stonden er plots meer kasten en was de speelruimte voor de kids een pak beperkter. En dan heb ik het nog niet gehad over de vuiligheid die zo'n verbouwingen met zich meebrengen.

De kids hebben het niet aan hun hart laten komen. Dat hun kamer plots overvol speelgoed stond was goed meegenomen. Dat ze af en toe iets harder moesten zoeken om iets te vinden namen ze er graag bij. Dat mama en papa iets minder tijd hadden om een heel klein beetje orde in hun en onze chaos te scheppen die paar maanden waren ze snel gewoon.

Maar nu terug discipline! Er zijn terug kasten. Alles krijgt terug een plaats, sommige dingen zelfs een nieuwe plaats. Een grote kast die vlakbij de keuken stond trokken we met de hulp van de buurman en mama haar inventief touwensysteem het plat dak op en belandde in de kids hun kamer. Geen speelgoed meer in't zicht! Yes!

Voor iedereen is het nu nog even wennen om de dingen op hun nieuwe plaats terug te vinden. Als dingen een aantal maanden in een andere kamer stonden, blijf je tegen beter weten in nadien nog naar die andere kamer lopen. Het grootste gevaar is echter dat we nu een oven hebben. Mmmm... hoewel diëten een beter idee is, verwacht ik binnenkort een aantal bakpartijtjes met de kids. Ik kijk er al naar uit!

Terug

We zijn terug van weggeweest. Voor mijn vrouw haar verjaardag had ik dus (samen met de sponsors van haar verjaardagsfeest) een weekje 30 graden aan de Turkse Riviera gekocht. Lekker lekker lekker.

De kids bleven bij de grootouders en wij dus moederziel alleen ginder aan het zwembad, de bar en in de slaapkamer ;-)

En het moet gezegd. Ik kan best zonder mijn kids, vooral zonder hun discussies en geruziemaak, maar ik heb ze toch gemist. In het (eigenlijk veel te koude) zwembad miste ik ze vooral. Een hond stuur je met een stokje telkens terug het zwembad, een papa zonder kids daarentegen trotseert maar voor 5 minuten het ijsblokjes-water.

"Deze zomer ga wij ook alleen op reis", zei Pieter grijnzend.
"Ohja, en wie gaat je valies dan dragen of je naar de luchthaven rijden?"
"Awel gij, en dan moet ge terug naar huis"
"En dan is Wouter de baas ginder?"
"Yep!"
"En die mag dan zeggen, Pieter, het is 8 uur, tijd om te gaan slapen of Pieter, zit recht aan tafel en doe je ellebogen van tafel?"
"Euh...ja."
"Nee zenne, dat zie ik nie zitten zenne", moeit Wouter zich in het gesprek. Ik vind het bizar dat iemand die anders zo graag bezig speelt over zijn kleine broertje en nu de kans van zijn leven krijgt, niet toehapt.
"We zullen deze zomer samen wel op vakantie gaan", besluit ik het smeulende vuurtje te doven. Dan heb ik ook vriendjes in het zwembad.

Verrassing en weg!

Gisteren had ik een surprise verjaardagsfeest georganiseerd voor mijn allerliefste vrouwtje. Dertig werd ze. Waar is de tijd gebleven dat ....(vul zelf maar aan ;-)

Ik vertel later wel meer over de voorbereiding/organisatie enz, maar wat nu het belangrijkste is dta ik snel mijn valiezen moet pakken. De kers op de taart gisteren avond was dat ik haar (samen met de rest van de aanwezigen/sponsers) een weekje Turkije cadeau heb gedaan en straks vertrekken we al!

De kids blijven bij hun oma en opa en kunnen maandag, dinsdag en woensdag nog naar de kinderopvang daar. Ik ben eens benieuwd. Langer dan een paar dagen hebben ze het nog nooit zonder mama of papa moeten stellen. Misschien komen ze nog gedrild terug naar huis volgende week zondag. ;-)

Dus, nu snel pakken, de auto in naar het vliegveld en de rest mag de piloot doen, tenzij hij natuurlijk mijn hulp nodig heeft. Maar hij zal moeite moeten doen om me te overhalen. Wij zijn tenslotte op (wat mijn vrienden en kennissen noemen) sex vakantie. Wijzelf noemen een weekje zonder kids vooral relaxen!

Tot volgende week.

Cars en leugens

Wie herinnert zich Cars, je weet wel die film van Pixar/Disney over autootjes met ogen? Wel, je zou denken dat die hype ondertussen al voorbij zou zijn, niet dus. Wouter en zijn vriendjes zijn nog steeds stekezot van die autootjes en dan vooral de speelgoed versie ervan.

Dit weekend was ik in de makro en zag ze daar liggen. Ze vroegen al langer om de ontbrekende figuurtjes aan te kopen, maar toen de eerstee hype (tijdens het uitkomen van de film) overwaaide, leek het onmogelijk om ze nog te kopen.

Pieter vond het leuk, Wouter was in de wolken. Hij had ze nog niet allemaal, maar was goed op weg nu. En aangezien hij nog centjes overhad van zijn verjaardag kwamen we tot de overeenkomst om er na de beertjesklas op woensdag nog wat bij te kopen. Hij dacht dat ze ze hadden in 'den Blokker' en we zouden dus eens gaan zien.

Een aandachtige lezer had in de vorige zin vast de 'zouden' gelezen en de wenkbrauwen al gefronst. Inderdaad, dat plannetje gaat niet helemaal door. Gisteren toen we van school kwam, liep Wouter naar huis, Wouter en mij achterlatend. Toen ik dan uiteindelijk binnenkwam stonden er plots een aantal van die cars dingen op de kast, waar ik ze kort daarvoren niet had gezien. Hij had ze dus meegesmokkeld naar school. Het ganse verhaal ga ik je besparen en al de kronkels, bij- en nevenverhalen ook, maar wel dat hij tegen mijn grootmoeder én tegen mij in eerste instantie het in alle toonaarden ontkende.

Aangezien wij geen leugens aanvaarden van onze (b)engeltjes was een straf hier gepast. Ik zei hem in eerste instantie dat hij mocht wachten tot de volgende berenklas vooraleer hij er mee mocht spelen. Tja, er zit wel een herstvakantie tussen, dus dat zou 2 weken wachten zijn. Later heb ik hem dan ook verteld dat het tot volgende woensdag zou duren, dat was zo al straf genoeg.

Ondertussen zijn we al donderdag. Bovenstaande schreef ik gisteren, maar geraakte niet meer gepost. De 'cars' zijn nu gekocht (Bij Bart Smit, de lokale Blokker heeft geen speelgoed meer), 4 stuks voor Wouter die liggen te pronken in de kast en eentje voor Pieter, waar al mee gespeeld word. Pieter had nog pampertjesgeld (per droog pampertje 's morgens, krijgt hij 25 eurocent)over. Ik stond daar op dat moment niet bij stil, maar Wouter maakte me er fijntjes op attent in de winkel dat Pieter stekezot zou zijn van dat , kwestie van één meer aan de collectie toe te voegen!

Wouter heeft meer dan een uur aan het lobbyen en onderhandelen geweest voor de vroegtijdige vrijlating van zijn 4 cars. Tevergeefs!

Wordt vast en zeker vervolgd!

Meisjes

Vandaag was ik op terugweg van de winkel met enkel Pieter in de auto. Hij vind het reuze leuk om overal mee naar toe te gaan, hij vindt het nog leuker om terug naar huis te rijden.

Bijna thuis, een gemeente verderop, rijden we bijna stapvoets het centrum door wanneer m'n oog valt op een 16 jarig grietje dat met een air doorheen de plaatselijke dorpsstraat stapt alsof het haar persoonlijke catwalk is. Ze geeft een prachtige zwier aan haar lange donkere haren en ik moet glimlachen.

Ik merk dat Pieter ze ook heeft opgemerkt, meer nog hij draait zich vliegensvlug om om ze nog wat na te staren.

'Waar was je naar aan't kijken?'
'Gewoon.'
'Vond je dat een mooi meisje, Pieter?'
'Alle meisjes zijn toch mooi papa?'

Tja, tegen zoveel logica kan je niet op! ;-)

Weekend

Dat het weekend vrij vol ging zitten wisten we al op voorhand.

Zaterdag morgen begon met de begrafenis van Wouter's vriendje. Terwijl het groeten was voor hem een confrontatie geweest met sterven, was de begrafenis zeker een aanvaarden. Om Pieter voor dit alles nog een beetje te beschermen, vanwege zijn jonge leeftijd, had ik besloten om mijn boodschappen te doen terwijl mama met Wouter naar de kerk was. Het was dan ook pas nadat ik oa. naar Ikea Zaventem geweest was voor de ontbrekende rolluik-/keukenkast. Dat is daar pakken groter dan Wilrijk, en Pieter vond het reuze om daar in 'het toverbos' te gaan spelen, ook al spraken daar de helft van de kids frans. Ongelooflijk hoeveel lef die kleine heeft. Toen ik hem vroeg of hij met papa mee de winkel in ging of ging spelen met kindjes die hij misschien niet zou verstaan, koos hij resoluut voor spelen en niet voor de veilige ik-blijf-bij-papa optie.

Terug thuis was ik benieuwd hoe het geweest was met Wouter en de kerkdienst. Hij had zijn vrede genomen. Het prachtige kaartje, dat hij gekregen had met het verlaten van de kerk, hield hij vol trots vast. 'Hij is nu terug bij mij en niet meer ver weg' zei hij. Het doet een mens nadenken, en ik geef eerlijk toe, over zo'n dingen denk ik liever niet na. daar ben ik een té bezorgde vader voor.

Later op de avond was dan mama en papa avond. De kids logeerden bij opa en oma, en wij gingen lekker op restaurant met een bevriend koppel. Prachtige avond was het, het zijn alle twee schatten van mensen. En dan mochten we 's morgens nog uitslapen tot 9u ook, vanwege geen kids thuis.

In de namiddag kwam een thesisstudent bij ons praten over de relatie tussen een adhd-papa en een adhd-kind. Soms moest ik al eens goed nadenken, want de laatste tijd loopt alles een beetje op 'automatiek' en sta je niet meer stil bij de vragen die we hadden voordat we wisten dat Wouter ADHD had.

's Avonds gingen we dan nog lekker badmintonnen met beide kids, om de avond en het weekend te eindigen met een hopeloze, vervelende aflevering van 'de bedenkers' en twee spannende afleveringen van '24'.

Verdriet

Begin deze week stierf een vriendje van Wouter. Over de hoe,wat en waar wil ik het vanwege privacy redenen niet hebben, maar wel over de impact dat zoiets heeft op een jong kind zijn leefwereld.

Toen het nieuws binnen kwam was hij even bezorgd dat het zijn beste vriend was, maar die woonde elders. Later op de middag hoorden we dan dat het wel degelijk iemand was die hij kende. Iemand waar hij tot een paar jaar terug vrij close mee was.

Als een zombie zat hij in de zetel. Het ongeloof en onbegrip was groot. Dat zoiets kon gebeuren schokte zijn kleine wereldje. We probeerden hem te troosten en hem uit te leggen dat sterven een deel van het leven is, dat ook wij verdrietig zijn, maar ook al praat je er over, verdriet moet slijten, dat gaat niet onmiddelijk weg. Het is spijtig genoeg niet iets dat je kan uitzetten, zoals een televisie.

De voorbije dagen had hij telkens wel opnieuw vragen. Gisterenavond was het 'groeten'. Zelf ben ik er geen fan van, ik heb ook liever 'gesloten kist begrafenissen'. Toch ging Wouter samen met zijn mama naar de plaatselijke begrafenisondernemer. Toen hij terug thuis kwam zat hij in de zetel als een klein gewond vogeltje. Ik moest er echt al naar vragen, want zelf zei hij niets. Hij was totaal van de kaart om zijn vriendje zo dood op een bed te zien liggen, omringt met knuffels en ander speelgoed.

Het gestorven vriendje was van zijn oude school. Op die school is de laatste week van alles gezegd en gedaan daaromtrent. In Wouter zijn nieuwe school is er ook over gepraat, omdat het jongetje door de meesten ook gekend was vanwege scouts en andere buitenschoolse activiteiten, maar waarschijnlijk minder intensief.

Wanneer de begrafenis eraan komt verwacht ik nogmaals veel verdriet. Zo'n dienst kan een volwassen mens al heel sterk aangrijpen, wat moet dat dan doen voor een 10-jarige, die omringt word door (naar ik vermoed) gans het dorp vergezeld van hun kids. Kinderen die de overledene kenden. Ik verwacht daar een ziljoen tranen en massa's ontroostbaar verdiet, en dat is dan waarschijnlijk nog maar een fractie van wat de papa van dat jongetje moet voelen. Wij voelen allemaal mee met de familie.

Gisteren avond kon Wouter dan ook niet in slaap geraken. Hij ligt zowiezo al een uurtje of soms langer naar het plafond te staren op gewone dagen, maar op een dag als deze gaat ook zijn 'molen' nog eens draaien. Een uurtje na bedtijd kwam hij dus terug naar beneden, wenend. Ik ben dan maar met hem mee gaan slapen, in ons grote bed. We hebben nog wat liggen praten, knuffelen ,troosten.

'Hij is nu in de hemel. Daar is alles goed en niets slecht. Het kan niet anders of hij is daar gelukkig.'
'Ja, misschien wel, maar mijn verdiet dan?'
'...'

Puree en vlaaien

Net zoals de voorbij jaren verkoopt de school van mijn kids vlaaien. Ze hebben appel, pruimen, rijst, abrikoos, krieken en nougatinevlaai. Ze kosten 5€ en voor de lezers worden ze ev. opgestuurd, tegen meerprijs ;-)

Ik ben nooit voorstander geweest van het idee dat Wouter, warhoofd dta hij is nadat school gedaan is, de baan op moest om dingen te verkopen en geld te beheren. Maar de juf heeft dat goed opgelost. Ze moeten met twee de daan op. Wouter is voor onze straat en een straat verder gekoppeld aan een meisje van zijn klas. Ze kenden elkaar nog van op de oude school, ergens rond het 1ste leerjaar vermoed ik.

"Je laat haar toch niet al het babbelwerk doen hé?"
"Nee, nee, ik zeg ook af en toe iets."
"Ja? Al 17 vlaaien verkocht en euhh...ik denk dat ik al 2 keer de dinges verteld heb."
"En wat vertel je dan?"
"Awel, we zijn van die school en we verkopen deze vlaaien."
"Ge zijt toch beleefd hé?"
"Ja, ja. En trouwens, ik sorteer wel het geld."
"Huh? Ja, zij vertelt alles en ik sorteer het geld in onze portemonnee, want zij kan da nie goe!"

Zou ze hem zachtjes in de richting geduwd hebben om lekker 'the lead' te pakken. Het zou kunnen. Het is een schat van een meisje, maar ook meisjes van 10 zijn vrouwen en die weten als de beste hoe ze jongens/mannen van 10 rond hun vinger moeten draaien. Wordt donderdag vervolgd.

Pieter, die ondertussen het verschil tussen ADHD en diaree al kent, bouwt nog steeds verder aan zijn woordenschat.

'Ai, ik heb buikpijn. Opzij makker, papa moet naar 't toilet.'
'Aha, gij hebt zeker puree?'
Ik hou even halt. 'Puree?', vraag ik, maar ik voel de bui al hangen.
'Ja, puree.'
'Puree, dat word oa. gemaakt van patatjes hé. Ge kunt er wortelen bij doen, dan hebt ge wortelpuree. Als ge er spinazie bij doet, heb je spinaziepuree enzoverder. Grootmoeder noemt het wel al eens 'stoemp'.'
Ik zie zijn mayonaisse draaien. 'Aha, ja..euh..'
'Bedoelt ge soms diaree?'
'Yep, dat bedoelde ik', grijnst hij en spurt snel weg. Ondertussen is mijn buikpijn over.

Late verjaardagsfeestjes

Toen Pieter in juni verjaarde was het niet gelukt om de familie uit te nodigen. Met Wouters verjaardag zag het er ook even moeilijk uit, maar toch lukte het iedereen (oma's-opa's-meters-peters-enz.) bijeen te krijgen dit weekend.

Wouter geeft het niet graag toe maar hij is verzot op het krijgen van kadootjes, maar ja...wie is dat niet? Ook dit jaar had zijn speciale tante, zijn meter en de zus van mijn ega, een prachtige pakket bij van lego. Het is eigenlijk leuk om zien hoe de tante dan samen met Wouter alle doosjes en plastiekjes opent en samen met hem begint te bouwen.

Ook dit jaar zijn ze (vooral de tante eigenlijk) er een uurtje of twee aan bezig geweest om het in elkaar te steken. Ze is ook al goed zwanger (undertstatement, ze staat al prachtig rond). Ergens rond Sinterklaas zal dat kleintje eruit floepen (hopelijk gaat het zo vlot hé ;-). Toch zal ze nog een paar jaar moeten wachten voordat ze met haar kindje zo'n ingewikkelde lego constructies kan bouwen, dus Wouter is nog een paar jaar gerust.

De dino van tante was natuurlijk niet het enige kado dat Wouter kreeg. Bedankt aan allen voor de kadootjes, maar dat zal hij zelf wel gezegd hebben, toch?Pieter stond er blijkbaar ook nog een paar kadootjes achter. Ik herinner met dat hij oa. vol trots zijn nieuwe Spiderman tandenborstel kwam tonen. Ook hij heeft toch tegen iedereen danku gezegd hé?

Ook was alle taart niet op (joehoe!) ondanks de verwoedde pogingen van de 'nonkels', dus zal ik me vanavond moet opofferen om nog een heerlijk stuk aarbeiëndinges te eten. Ik weet het, het leven kan hard zijn! ;-)

Teddy- en ijsberen niet toegelaten

Update: Blogger deed een beetje eigenzinnig. Testje is nu wel 'clickable'.

Een dag na onze eerste beren-sessie mochten we als ouders even terugkomen om het hoe-wat-waar-gevoel te bevredigen. Er werd kort overlopen wat we de komende weken zouden doen en vooral waarom.

De eerste sessie ging (natuurlijk) over de eerste berenregel. "Kijk goed, luister goed. Dan weet je wat je doen moet."

Ergens tegen het einde van de avond kregen we een kleine test. Ik heb hem 's avonds aan mijn vrouw gegeven. Dit was het resultaat:

De andere aanwezigen zullen waarschijnlijk dezelfde test aan hun partner gepresenteerd hebben. Ik had niet verwacht dat mijn ega niet zou slagen ;-) Op de info avond lostte wel iedereen het goed op, maar we waren er natuurlijk ook al heel de avond mee bezig.

De eerlijkheid gebied mij om toe te geven dat op het blad dat we kregen, de eerste regel onderstreept stond. En voor diegene die het nog niet doorhebben, lees enkel regel 1 én de laatste!

De Beertjesklas

Gisteren zijn we begonnen met de beertjesklas. Wouter had er al 3 weken voorbereiding op zitten. Gisteren trokken we dus samen naar de reva.

Het was allemaal in een turnzaal te doen van de aanpalende school. De schoenen en kousen gingen uit en we begonnen met de opwarming. Vier kids, 3 mama's en ik zitten in een cirkel. Eentje loopt rond de cirkel, tikt iemand aan, die moet proberen de tikker in te halen en aan te tikken. Kan de getikte (!) de tikker 'pakken' voordat hij op de tikker zijn plaats zit, moet hij in de pot oftewel, het midden van het cirkel, totdat terug iemand ingehaald word. De truitjes en 'gileekes' (wie kent hier trouwens een algemeen vlaams woord voor, in't engels zeggen we cardigan) gingen al snel uit, ook al was het redelijk fris in de turnzaal.

Daarna was er een massage moment. Stilletjes hoopte ik dat één van de mama's mij ging masseren (grapje!), maar de bedoeling was onze kids terug te laten kalmeren door hun rug te masseren door er met een tennisbal over te rollen.

Daarna was het les 1: Kijken. Veel kinderen (en volwassenen) kijken te weinig voordat ze hun taak aanvangen. Bij ADHD kids is dit natuurlijk nog een beetje uitvergroot. Iedereen stond terug in een cirkel, iemand ging even buiten, en aan iemand zijn kledij werd iets veranderd. Terug binnen vonden ze meestal vrij snel wat er veranderd was. Een verdwenen haarlint, verwisselde brillen, ritsen die toe waren die plots openstonden, ... Na een tijdje werden ze behendiger in het kijken én het vinden van de verandering.

Daarna was het tijd voor een schriftelijk deel kijken. Ze kregen een blaadje waar een grote tekening op stond. De kleine fragmentjes die er naast stonden, moesten ze zoeken in het groter geheel. Dat konden ze ook allemaal goed.

Het groepsspel was hetgene waar ze allemaal op zaten te wachten. Blijkbaar hadden ze daar veel plezier aan beleefd in de voorbije 3 weken. Ze kregen drie kubussen van ongeveer 60 op 60 op 40. Er werd een zone afgebakend die een rivier moest voorstellen. De kubussen waren 'vlotten'. Ze moesten met vier kids 'droog' overgeraken, maar hoe doe je dat met slechts drie vlotten?

Het geheim is natuurlijk samenwerken. Zorgen dat je met vieren op de 2 kubussen staat, terwijl je de 3de doorgeeft naar voren. Het idee hadden ze min of meer door, de afwerking was iets minder. Door hun impulsieve gedachtengang werden de aangegeven kubussen te ver gegooid, of gunden ze mekaar niet genoeg plaats op de kubus, zodat iemand in het 'water' viel en ze terug naar het begin moesten. Ik durf wedden dat het hen volgende week wél lukt.

Mijn nief truukje werkt

Onze kids blijven op woensdag namiddag, maar ook op schoolvrije, vakantie- en verlofdagen in de na/buitenschoolse opvang. Ze vinden het daar reuze. Massa's speelgoed, leuke begeleiding, een vanzelfsprekend vieruurtje en een pak vriendjes.

Het is zelfs zo erg dat ik ze daar bijna moet buitensleuren, wanneer ik ze ga halen. Ik kom daar binnen en schijt bijna nen floeren als ik daar de 4 na mij binnen komende ouders al zie vertrekken met hun kroost en die van mij moeten hun schoenen/jas nog aandoen, hun boekentas nog zoeken, enz. Het truukje dat ik eerst probeerde lukte maar matig. Ze mochten de 500m naar huis te voet afleggen ipv met de auto als ze niet binnen de 2 minuten klaar stonden. Het lukte, maar nog niet altijd.

Tegenwoordig is Pieter nog aan't turnen wanneer ik Wouter kom afhalen om naar de reva te bollen.

'Kijk, als ge snel klaar zet (ik plak er al geen seconden of minuten meer op!) moogt ge van voor zitten.'

Zijn ogen worden groter. Sinds hij én ik weten dat je geen 12 meer moet zijn om vooraan te ziiten, maar dat een verhoogd zitje voldoende is, zeuren ze dikwijls de oren van mijn hoofd. Als beide kids meerijden vliegen ze natuurlijk vanachter. Als ik ze alleen in de auto heb, kan ik natuurlijk kiezen.

In seconden stond hij klaar in geef acht, gepakt en gezakt. En hetzelfde truukje lukte ook, in iets meer seconden, voor de kleinste een uurtje later!

Hunnen draai

Wouter begint meer en meer zijnen draai te vinden op zijn nieuwe school. Gisteren zeurde hij nog even dat in de studie blijven niet zo leuk is, maar toen ik hem vroeg wie de stengste huiswerkbaas was, de juf of ik, draaide hij zich om en wandelde doodleuk terug naar de klas. Dat zijn boekentas er nog stond en hij zowiezo nog terug moest zat er misschien ook voor iets tussen. Mijn verbazing was dan ook groot toen hij om half vijf binnen gewandeld kwam en zei dat al zijn huiswerk klaar was.

Zijn rekenen was klaar (een 100-tal oefeningetjes!) én zijn Franse les had hij ingeoefend met een klasgenoot. Ze hadden mekaar ondervraagd. Huiswerk gemaakt en 'social skills' geoefend! Het kan niet meer op.

Ook Pieter is ingeburgerd. Op de website van school stonden foto's van hun uitstap aan de lokale fruitboer. Pieter kon alle kindjes opnoemen met naam en familienaam, zelfs op foto's waar iedereen met zijn rug naar de camera staat.

Toen ik hem afhaalde wist de juf me te vertellen dat hij graag helpt, te graag soms, dat hij soms andere kinderen dingen uit handen neemt (omdat hij ze beter kan en hun gesukkel niet kan aanzien?). Tja, dat weten we, we kennen onze kleinste, en ik weet hoeveel hij als echt papa's kindje op zijn papa lijkt, maar dit is al te bizar.

Ik ben ook zo in de keuken. Mijn vrouw staat niets dikwijls in de keuken, dat is mijn domein als 'vroege shift werkende en rond 14 u thuiskomende-echtgenoot'. Ik 'doe' de keuken al sinds mijn ouders waren gescheiden en ik alleen kwam te wonen. Ik doe het graag en kan het dan ook moeilijk af geven, wanneer de situatie zich voordoet. Ik zie mijn vrouw dingen verkeerd (of is het gewoon anders?) doen, zie haar timing mislopen wanneer ze vecht met de kook- en microgolfpotten. Ik kan haar niet laten sukkelen en dan komt mijn 'helpende' (zij noemt het 'mijn dominante ik wil alles zelf doen') -kantje boven. Net zoals Pieter!

De regeltjes die op school gelden maken ze zich ook meer en meer eigen. Dat brooddozen in bepaalde manden terechtkomen kennen ze al. Dat de andere al eens iets vergeet vangen ze onderling op. Dat we nu 3 brooddozen hebben (2 met hun naam in en 1 net dezelfde maar zonder naam, van iemand anders dus!) is het resultaat van hun efficiëntie.

Goeie punten, slechte punten

Woensdag was een extreem drukke dag voor Wouter.

Het begon al met op tijd wakker worden en naar school gaan. Vlak na twaalven wordt hij dan samen met zijn broertje opgepikt door de mensen van de na/buitenschoolse opvang. Ik op mijn beurt race dan van't werk, doe snel wat boodschappen en ben om 15u30 aan de opvang om met Wouter naar de reva te rijden. De reva is op woensdag 'beertjesklas' van 16u tot 17u30.

Deze woensdag was nog extra druk. Grootmoeder was jarig. Tweeëntachtig én ze trakteerde op mosseltjes. Dus terwijl mama Wouter bij de reva ophaalde, reed ik met grootmoeder en Pieter naar de plaats van afspraak. Het zal rond 18u geweest zijn toen we aan onze mosseltjes begonnen en ze waren lekker.

Het was rond 20u toen we uiteindelijk terug thuis waren. Pieter het bed in, Wouter de zetel op. Hij moest nog lezen. Van school had hij een boekje meegekregen dat hij volledig moest lezen, maar door zijn drukke schame van reva, school en ander huiswerk, was hij nog maar één hoofdstuk ver geraakt. Dus, lezen maar tot bedtijd.

Rond negenen moest hij dan uiteindelijk gaan slapen. Het was een drukke dag geweest.

De volgende dag kreeg ik an een boos telefoontje van mijn ega. In alle drukte had ik zijn agenda niet meer gecheckt. Hij had een toets over Romeinse cijfers, moest een pasfoto meebrengen en 'nog wa dinges' die ik nu al vergeten ben. De brooddozen, drinkbekertjes en koekjesdozen zaten ook nog in de boekentassen. Mijn lichtjes briesende ega had natuurlijk gelijk. 's Morgens is het al druk genoeg, zij heeft geen tijd om daar nog allemaal voor te zorgen.

Wouter van zijn kant moet je echt pushen om zijn agenda te komen tonen en om zijn huiswerk 'nu' te maken. Het liefst van al maakt hij zijn huiswerk later. Dat er soms geen later meer is doet er dan even niet toe.

Op maandag, dinsdag en donderdag blijft Wouter in de studie. Dat Pieter al eens durft zuchten of een liedje durft neurieën stoort hem enorm wanneer hij huiswerk aan het maken is. Dus blijft hij in de klas tot 16u30 om huiswerk te maken. Het is echter geen garantie dat alles gemaakt is. Waarschijnlijk zit hij daar ook soms nog het plafond te bewonderen of de vogels die voorbij vliegen.

Gisteren was het meeste klaar. Hij kende zelfs zijn Franse les al, zei hij. Tijd om dat eens te checken dacht ik en hij deed het echt goed. Zijn beloning was dat hij kon 'undergrounden' tot etenstijd. Na etenstijd (en 90 minuten gamen!!) wou ik nog een andere les Frans checken, maar dat was even een klein drama. Wenen, briesen, voeten stampen en 'gij ziet mij niet meer graag' was het gevolg.

Een half uurtje later bleek hij ook in deze les uit te blinken. Hij kon het. Hij zal goeie punten hebben en nog belangrijker, ik ook, bij mama!

Papa, ik heb ADHD

Voor de zwakkeren van maag: Deze entry is een 'kak-verhaal'. Woorden als kakken, platte kaka en gatafkuisen worden niet geschuwd. Indien u gruwelt bij deze terminologie, hebt u uw portie (!) voor vandaag al gehad en mag uw morgen terug komen. Voor de dapperen onder ons, lees gerust verder!

...

Pieter moeten we al eens aanporren om op tijd naar het toilet te gaan. Als een gehypnotiseerde kan hij TV kijken of achter de computer/PS zitten en het volledig vergeten dat 'het water hoog staat', met het gevolg dat hij te laat is en een nat broekje heeft.

We proberen hem er een beetje in te sturen door hem na school onmiddelijk naar het toilet te sturen en tussendoor ook nog eens, maar toch blijft het nog misgaan. Hij mist (of negeert, wie zal het zeggen) blijkbaar het signaal om te gaan plassen. We hebben dan ook de regel, dat wanneer hij een nat broekje heeft hij 2 dagen geen computer speelt. Vroeger was dat 1 dag, maar dat had weinig resultaat. Nu is het zelfs uitgebreid tot ook geen TV want als hij niet kan computeren, gaat hij gewoon voor de kijkbuis hangen.

Hij is er zich wel degelijk van bewust, want wanneer we hem vragen of hij nog een droog broekje heeft, zie je 'schuld' op zijn gezicht, betrapt als het ware. De allernieuwste regel/poging om dit onder controle te krijgen, is dat wanneer hij zelf ons een nat broeke komt melden, zijn straf slechts 1 dag duurt ipv 2. Zonder resultaat nog toe.

Gisteren stuurde ik hem op een bepaald moment naar 't toilet. Omdat hij een vrij lange tijd weg bleef ging ik effe checken. Hij zat met bungelende beentjes op 't toilet.

'Hey papa, ik heb kaka gedaan. Kan je mijn poep eens afkuisen?'
Hij kan het zelf al redelijk goed, hij is ook al 5, maar toch is het makkelijker als papa het doet.
'OK.'
Ik neem wat wc papier en wrijf over de kleine zijn achterste.
'Ik heb een beetje ADHD papa.'
'Euh?'
'Ja, echt zenne, kijk maar, platte kaka!', een beetje trots wijst hij in het toilet.
'Ik heb ADHD!'
'Euh...', denk ik opnieuw en ineens valt mijn 'frang'.
'Ge hebt DIAREE! Geen ADHD. Dat is iets anders zenne. Wouter die heeft ADHD.'
Ik zie de verwarring op zijn gezicht.
'ADHD is niet gemakkelijk uitgelegd aan kindjes van 5, maar laat ons zeggen dat het vooral moeilijk is voor Wouter om rustig te zijn, wanneer hij geen pilletje binnen heeft.'
'Jamaar, soms heeft hij een pilletje gepakt en is hij nog nie rustig zenne.'
'Dat kan, maar daar zit gij ook soms voor iets tussen. Trouwens, gij zijt ook niet altijd rustig hé'
'Nee, das waar. Maar euh...kijk ik heb een droog broekje, mag ik nu PS spelen?'
'Ok, maar papa gaat nog wat werken aan/in de keuken. Ik antwoord geen vragen over spelletjes die je niet kan hé.'
'Ok'

En 10 minuten later zat hij al te roepen naar papa, net alsof ik zijn persoonlijke helpdesk was!

Veranderingen

'Onze kinderen gaan naar school in het gemeenschapsonderwijs, naar een leefschool meer bepaald. Een keuze waar we echt achter staan, want er wordt een menselijke aanpak geboden die de kinderen op een positieve manier in het leven zet.' schreef mama dinsdag op haar blog.

Niet meer dus, sinds gisteren zitten ze op de Vrije Basisschool bij ons in het dorp, het katholieke net zeg maar, alhoewel ik liever de 'vrije' versie hoor ;-)

Waarom? Ach, dat zal mama wel bloggen zeker?

Wouter had zijn reservaties bij de geachte van school te veranderen, maar toen bleek dat hij in zijn klas van 18 leerlingen iedereen als kende van scouts, tekenacademie, voetbal (hij voetbalde op zijn 6de welgeteld 3 keer mee!) en kinderopvang. Pieter werd ook herkend door de helft van zijn nieuwe klas, toen hij voorgesteld werd. Leuk, het maakte de gevreesde overgang makkelijker voor hen én voor ons.

Benefiet

http://benefietnino.skynetblogs.be/

Het spookt al verschillende dagen door mijn hoofd hoe broos het leven kan zijn.

Eén van de collega's heeft een (stief)kleinzoon met de terminale spierziekte duchenne en organiseert een benefiet om de kosten van medicatie, rolstoel, aanpassingen aan de woning, een lift, steunbeugels, enz te helpen dragen, aangezien het grootste deel hiervan niet betaald word door het ziekenfonds.

Als ik de foto zie van de kleine Nino valt me vooral enorm op hoe veel hij lijkt op Pieter en dat op zich zorgt ervoor dat het in mijn hoofd blijft ronddwalen. Dat je nu al weet dat je kind van pas 4, waarschijnlijk maar 20 zal worden. Het maakt me enerzijds blij dat onze kids gezond en wel zijn, maar het maakt me vooral triest omdat ik (toch een beetje, maar dat is al genoeg) kan vatten hoe moeilijk het als ouder moet zijn om in deze situatie te zitten. Kinderen moeten onbezorgd jong kunnen zijn en 100 jaar worden!

Het is daarom dat ik langs deze weg de mensen attent wil maken op de benefiet actie die plaats heeft op 8 december in het fort van Merksem. Ga er langs, drink er een pint, eet er een broodje, laat je kind grimeren, laat je man/vrouw/jezelf masseren, ga genieten van de muziek, ga je geld uitgeven voor het goede doel, maar ga vooral die mensen een hart onder de riem steken. Laat hen weten dat we met hen meevoelen. Ook al is het een klein stukje van die pijn dat we kunnen wegnemen, ze zullen het nodig hebben.

Tot daar!

START!

Het is begonnen. Ja, het nieuwe schooljaar. Onze kids zagen er al enkele weken naar uit. Het vooruitzicht om de 'oude' vriendjes terug te zien deed hen al watertanden. En toch, vandaag zat er al een scheurtje in. Wouter had al wat klachten. Den dienen deed ambetant, den anderen zag hem niet staan en wou enkel met anderen spelen. De typische klachten die we het komende schooljaar 5 keer per week gaan horen.

Ook Wouters bezoekjes aan de reva zijn terug gestart. Maandag logopedie en ergotherapie, woensdag beertjesklas en vrijdag opnieuw logopedie en ergotherapie. Zijn muziekschool ligt een jaartje stil, tekenacademie wil hij terug gaan doen op zaterdag voormiddag. Van het voetballen waar hij zijn zinnen op gezet had zal waarschijnlijk niets komen. Hij beseft dat hij ten opzichte van de andere speler al enkele jaren achterstand heeft en laat het gezegd zijn, zijn talenten liggen elders.

Ook Pieter is terug vol goede moed aan school begonnen. Hij is samen met een vijftal meiden de baas van de kleuterblok, of toch de 3de kleuterklas van dit jaar. Het fietsen zonder zijwieltjes lukt hem alsmaar beter. Dat hij af en toe nog eens omvervalt bij het stoppen (hij steekt zijn been onder zijn armen door, over de buis bij het afstappen!) of bij het vertrekken (hij wil nogh al eens beide voeten tegelijk op de trappers zetten vooraleer er beweging is) neemt hij er al mokkend bij. Het is toch de schuld van de fiets!

Behalve het fietsen is hij ook aan het snijden gegaan. Hij wil niet meer met een lepeltje zijn voorgesneden groenten, petatjes en vlees lepelen, nee, hij wil nu zelf als aan stukken snijden. Mij goed, we hadde, het al eerder geprobeerd, maar telkens lepelde hij er duchtig op los. Tot nu dus. Hij heeft het zwaar te pakken. Dingen die wat moeilijker te snijden zijn krijgen boze blikken, en als er dingen zijn die wij toch voor hem willen snijden, worden we vergast op een nors gezicht.

De start van het nieuwe schooljaar heeft nog gevolgen. Op mijn vrije tijd. Terwijl ze tijdens de vakantie tot bijna 18u in de opvang bleven (ze vroeger afhalen was gezeur krijgen én het gaf me ook de tijd verder te doe-het-zelven in de keuken) komen ze nu uit school om 15u15. Wanneer ik recht naar huis rijd na het werk en geen boodschappen meer doe, ben ik rond 14u15 thuis. Net niet genoeg om de werkkledij aan te trekken en iets te starten. Eens ze thuis zijn is de tijd tot aan het eten maken ook al te kort, dus het ziet er naar uit dat het keuk'm'zelven zal moeten wachten tot zaterdag. Ach misschien voeg ik m'n nieuwe tegeltjes nog voordat het zover is en verzet ik de kraantjes voor de was- en afwasmachine nog, of verwijder ik de oude 'plafondclips', maak ik de vloer terug tegellijm/kleefgips/stofvrij, maar het schuren van de gyproc-naden en het schilden van die platen zal moeten wachten (tot mama er aan begint zaterdag). ;-) En als ze dat een beetje 'quick' doet knallen we de 7m² plafond, waar ik al een week mee rond rijd omdat het 'in huis' toch maar in de weg ligt, ertegen. Sjoeke? START!

Een vervelend ventje

Regelmatig krijg ik, maar ook Pieter, van Wouter te horen wat voor een vervelend ventje zijn kleine broertje wel is.

Het probleem is meestal hetzelfde en terug te brengen tot het feit dat Pieter binnendringt in Wouter's leefwereld. Alles wat Wouter 'cool' vindt, vindt Pieter 'nog cooler'. Het feit dat ze beide (redelijk) dominante jongetjes zijn, doet daar natuurlijk ook niets goed aan. Beiden willen de baas van het spel zijn, beiden willen het verloop van hun avonturen bepalen en daar wringt het schoentje.

Wouter laat zich de les niet spellen door dat vervelende broertje en speelt dan soms ook liever alleen. Ook zo zondag. Pieter ging buiten fietsen, polste even bij Wouter, maar die keek liever alleen TV. Pieter ging dus vol goede moed zijn nieuw kunstjes zonder zijwieltjes oefenen. Na een tijdje miste hij wel gezelschap, maar het (over)buurmeisje had geen zin om buiten te spelen, dus ging hij 2 huizen verder maar bellen. Die buren hebben 2 dochters van 2 en 7. De leeftijd ligt ook 5 jaar uiteen en ook bij hen zijn het dezelfde verhalen van liefde én haat. Pieter dus vol goede moed naar ginder om te gaan spelen.

Het was rond 14u toen het tijd was om te eten en ik naar de buren wandelde om hem (terug) te gaan halen. Groot was mijn verbazing dat Pieter daar alleen in de zetel naar Shrek 2 zat te kijken. Hij was rustig blijven zitten toen de kleinste dochter haar middagdutje ging doen en de oudste was zowiezo al niet thuis. Het leek wel of de buurman op onze kleinste rakker aan het passen was.

Ondertussen was Wouter thuis aan het zeuren gegaan omdat hij ook niet naar de buurmeisjes was mogen gaan spelen. Dat hij dan speelgoed moets delen met zijn vervelende broertje deerde hem plots niet meer. Het feit dat ze Playmobil hebben die wij niet hebben, doet er natuurlijk veel aan.

Het duurde een sessie op de trap, in bed, en op de dorpel van de voordeur voordat hij echt wou snappen dat hij dus echt niet bij de buurmeisjes kon gaan spelen. Dat het huis, alle speelgoed, de computer én de PlayStation, de TV en weet ik nog wat, allemaal voor hem alleen was en niets moest delen, wel dat intresseerde hem even niet.

Het is gek hoe een ADHD-er soms kan focussen op wat hij niet heeft, terwijl we onze kids leren te focussen op wat ze wel hebben. Wouter lukt het soms, maar meestal niet. Zo zat hij later naar een leuke film te kijken toen hij plots een atlas moest en zou hebben. Gevolg, 15 minuten zoekwerk en 15 minuten film kwijt.

Onderaanneming

Omdat het gras bijna 2 kontjes hoog stond was het dringend nodig dat iemand er zich mee bezig zou houden. Voor Wouter was het waarschijnlijk een brug te ver. Proberen om niet over de draad te rijden in 22cm hoog gras is geen sinecure, zelfs niet voor een bijna 10 jarige ADHD-er.

Maar het moest en zou gebeuren, dus zocht ik andere onderaanneming. Mama dus. Ook hier was een beetje (!) supervisie op zijn plaats. Dat mijn tegelsnijder plots 5 meter mee opschoof toen ze de voorhof deed was niet haar schuld, maar de schuld van de kabelhaspel waar ze beiden aan vast hingen. Al een geluk dat ik juist binnen tegels aan 't plakken was en niet tegels aan 't snijden.

Pieter, die ik deze zomer ging leren fietsen, kon het blijkbaar al. Tussen het tegelen door 'vees' ik zijn zijwieltjes van zijn fietsje en ja hoor, het was net zoals hij zei. Hij kon het zonder ook. Blijkbaar had hij het geleerd op school, en het enkel mama verteld. Mama wou vol enthousiasme al met 2 kids naar de opvang gaan, maar dat zag ik nog niet zitten. Tussen net kunnen fietsen en de scheve voetpaden trotseren die omsingeld zijn door geparkeerd auto's, is voor mij nog een groot verschil. Even dacht/zei ik dat ze zelf de rekening maar moet betalen als hij ergens op knalde, maar dat komt dan evengoed uit mijne zak, dus toch maar niet!

Nu het lukt met zijn kleine 'doortrapperke', zal ik ook de zijwielen van zijn nieuwe fietsen vijzen. Die hebben nooit echt vast blijven zitten, wat ik ook probeerde. Ben benieuwd of het met een 'losse pion' ook lukt.

Straks als ik thuis kom moet ik als de gesmeerde bliksem de laatste tegels er nog tegensmijten, want ik/we had(den) de kids belooft om te gaan zwemmen omdat er zondag op de BBQ niet van gekomen was. Misschien moet ik Pieter zijn zwembandjes niet meenemen. Wie weet heeft die in de klas (in de zandbak?) leren zwemmen en is hij het vergeten zeggen.

Boenke boenke is gedaan.

Oef. Het heeft tot gisteren namiddag geduurt, maar het feestje dat aan de gang was in mijn hoofd is voorbij. En dan nog net op tijd om de werkzaamheden in de keuken voort te zetten.

Nadat vorige week de muren tot op de blote steen waren gezet en de gyproc er tegen werd gezet, kon in nu beginnen tegelen. De nieuwe keuken is besteld (althans de offerte is rond) en ergens deze week komen ze opmeten of ze er wel in past. Pas dan kunnen we de voorschot gaan betalen en kan het wachten echt beginnen.

Wouter is er nog altijd op uit om te helpen, maar spijtig genoeg is er geen werk te doen waar hij bij kan helpen. Misschien moet ik hem onder supervisie het gras laten afrijden, want dat staat ondertussen ook al 20 cm hoog. Wat een pak regen en weinig tijd niet kunnen doen hé!

Rest me nog te vertellen dat mama gisteren geen moeite moest doen om Pieter met UNO te laten winnen. Hij won vanzelf. Goedzo Pieter!

Mijn hoofd doet boenke boenke.

Ik werd wakker met een zeurend gevoel van hoofdpijn. Zo'n hoofdpijn waarvan je weet dat hij niet gaat overgaan met een pilletje. Toch wou ik proberen, al was het maar omdat ik naar de bakker moest en 's middags verwacht werd op een BBQ bij vrienden.

Vol goeie moed het ene en dan het andere been uit bed gegooid, om vervolgens achterstevoren terug in bed te gaan liggen. Het pilletje werd dan maar gebracht door mijn teerbeminde. Een kwartiertje later toch nog maar eens geprobeerd en ja...jaa...het lukte. Snel naar den bakker, binnen in de GB voor charcuterie en hop...zonder ontbijt terug bed in, zo misselijk als nen hond.

Rond 14u kwamen de vrouw en de kindjes terug thuis. Bezorgd kwam mijn ega even checken bij haar zieke (sl)echtgenoot. Ze kon me overhalen om een paar van de zelf meegebrachte pistoleekes te proberen (sst mannen, papa heeft hoofdpijn) maar 2 pistoleekes én 2 nurofennekes later lag ik al terug in bed, dit keer samen met Pieter die een middagdutje moest doen.

Het was dan al 16u30 toen ze opnieuw kwam wakker schudden. Ik voelde me iets beter en besloot toch maar niet af te bellen maar eens te proberen of het mat de nodige alcohol wel zou lukken om van die stekende, misselijk makende hoofdpijn af te geraken.

Toegeven, het lukte maar deels. Deels is tijd, deels in hoofdpijn, maar toch hebben we een reuze avond daar gehad. Zelfs de kids hadden zich voorbeeldig gedragen. Toppie mannen, duimen omhoog. Nu maar hopen dat ze er straks uitgeraken, het was dan ook al bijna middernacht toen we naar huis reden. Het is soms bizar dat een leuke tijd, hoofdpijn kan doen vergeten, totdat 'ie' zich weer wil laten voelen en zo'n steek door je oog naar vanachter in je hoofd geeft.

Of ik goed geslapen heb deze nacht? Ja hoor, wel 5 keer denk ik. Telkens terug wakker wordende van die rothoofdpijn. Misschien dat een maandagje werken er iets aan kan doen? I doubt it!

Vergeten!

Gisteren had ik een dagje vrijaf van alle renovaties en dat vierde ik met een avondje TV kijken. Ik keek samen met beide kids naar een aflevering van Pimp my Ride. Daarna mocht de kleinste, met een vol uur vertraging, gaan slapen.

Ik besloot Wouter ook wat later op te laten blijven. Rond 21u15 zei ik hem dat ik wel naar boven zou bellen wanneer het bedtijd was, want hij lag al een tijdje op ons bed strips te lezen.

Groot was mijn verbazing dan ook wanneer ik me rond 23u begon klaar te maken om te gaan slapen (ik geraak er slecht in, tussen 'ik ga slapen' en 'ik lig er echt in en doe mijn ogen dicht' zit gauw een uur!) kwam hij plots naar beneden gewandeld. Ik dacht nog, wat doet die uit zijn bed , tot ik zijn kleren bemerkte. Die had nog niet geslapen, die was nog wakker! Ik was hem vergeten!

'Potverdorie, valt uwe 'frang' nu nie rond een uur of tien? Het is al 11 uur! Morgen kunde maar mee gaan slapen met Pieter! Vooruit, naar boven!'

Beteuterd en met tranende ogen loopt hij de kamer uit. Ik besef dat hij wel iets verweten kan worden, maar mij ook.

'Hey, kom eens terug. Ok, ik was ook mis. Ik had je moeten bellen.'

Het gemak van twee telefoons met intercom functie is geweldig, mijn geheugen iets minder.

'Weet je wat? Je moet niet vroeger gaan slapen, maar gewoon op tijd. Ook als er een goeie film op is, ga je gewoon op tijd slapen. Deal?'

Hij knikt en veegt zijn tranen weg. Daar kan hij met leven. We knuffelen nog eens en hij gaat naar boven. Wanneer ik dan (jaja) een uur later naar boven ga (mama kwam ondertussen thuis en ik had nog wat op de computer te doen!) en check zoals altijd de kids. Wouter ligt nog steeds wakker.

'Slaap maar, ik ga ook slapen. Het is al middernacht. Mama komt je direct ook een zoentje geven.'
'Ok, geef me dan ook maar één.'
'Welterusten.'
'Welterusten.'

's Morgens bel ik naar huis om te checken of iedereen wakker is. Mama nog niet, althans niet helemaal voordat de telefoon 'rinkelde'. Pieter was zich al aan het aankleden, maar Wouter sliep nog. Natuurlijk!

Plan-it afzetterij

Dat we middenin de verbouwingen van de keuken zitten weet ondertussen al iedereen.

Dit weekend ging de (bijna) laatste gyproc tegen de muur en investeerden we in een nieuwe boiler. Voor die boiler reed ik naar Plan-it Antwerpen. Het is op de weg naar huis van't werk en dat maakt het makkelijk om er rap effe binnen te springen om 'stukken' te kopen om daarna aan 't werk te gaan.

Maar zaterdag was natuurlijk geen werkdag dus reed ik na het avondeten snel naar ginder met Wouter om zondag niet zonder werk te vallen. In tegenstelling tot bv Brico zijn zij maar tot 20u open en waren we om 19u50 maar juist op tijd. Omdat ik daar al weken aan't passeren ben, weet ik liggen wat ik moet hebben, dus stonden we 5 minuten later al aan de kassa.

In mijn ooghoek zag ik plots dat het bedrag dat de kassa voor mijn boiler (195,50 euro) rekende hoger was dan dat in de rayon op de boiler hing (179 euro). Wat een drama om iemand aan die kassa te krijgen om de prijs voor mij te gaan checken. Er stond inderdaad 179 euro op dus kreeg ik hem aan die prijs, maar ...

Ik heb (als trouwe klant!) een -10% kaart, maar aangezien dit een promotie zou zijn (nergens geafficheerd!!) kreeg ik mijn 10% niet! En daar was ik het niet met eens! Wouter speelde wat met zijn nieuw gevouwde origami, terwijl ik mijn gelijk probeerde te halen bij 'de hoogste in rang (?)'. Stom eigenlijk, want ik had het kleine 'P-tje' (font size 6 of zo!) niet gezien en dat wil zeggen promotie en geeft geen recht op 10% oftewel bijna 18 euro.

Wat een afzetterij! Je hebt al betaald, de winkel gaat sluiten en als zij zeggen nee, is het nee, maar ik had er een enorm wrang gevoel bij. Ik was boos en pissed off.

Dat ik daar een kwartier had staan discussiëren met dienen tiep had Wouter niet gestoord. Hij was wel nieuwsgierig waarom. Daags nadien - toen ik nog wat stukken nodig had - herinnerde hij me eraan dat ik aan de baas van de Plan-it beloofd had er nooit meer te komen, maar naar Gamma of Karwei zou gaan.

Oh ja, de boiler hangt al omhoog, en terwijl ik genoot van het eerste warm water ervan dacht ik er nog eens aan hoe ze mij 18 euro hadden ontzegd. I hate them for it. Het zal me telkens als ik douch te binnen schieten, of toch voor een lange tijd!

De grote baas

Gisteren zaten Wouter en Pieter met de playmobil te spelen. Ik stond vlakbij de afwas te doen en hoorde hun gesprek aan, waarin Wouter vooral de boventoon voerde.

'We gaan hockey spelen, zoals op uw T-shirt, Pieter.'
'Ja, tof!'
'Ok, we zijn allebei van het grijze team maar gij moet met het mannetje spelen van de gele.'
'Huh?'
'Ja, we zijn allebei van hetzelfde team maar gij moet even de gele spelen én verliezen. Uw mannetje mag niet scoren, want anders verliezen we hé. Dus ik scoor en gij niet!'
'Maar ik wil ook scoren zenne.'
'Maar ge wint toch ook als ge niet scoort want gij zijt ook het grijze team.'
'Ok,' zucht Pieter dan maar, inbindend voor zoveel verbaal talent.

En iets later trekt Wouter weer het laken naar zich toe.
'Kom onze mannetjes gaan fietsen,' zegt hij.
'Ok, de mijne gaat mee met zijn rollerskates,' beslist Pieter.
'Nee, we gaan fietsen!'
'Ja, fiets maar, mijn mannetje rollerskate mee.'
'Maar gij moet ook fietsen. Kijk eens, dat zijn wel mountainbikes hé, met van die dikke banden, en die kunnen rap fietsen, nog rapper dan rollerskates!'
'Ik wil toch rollerskaten.'
'Ok, geen probleem, dan rijd ik wel met de auto en dan kunt gij toch niet volgen, want dan race ik héél snel!'
'Ok, ok, ik zal wel mee fietsen', bindt Pieter weer in met een diepe zucht.

Het moet moeilijk zijn om op te kijken naar je grote(re) broer, ermee te willen spelen, zelf toch wel weten wat je wil (doen) en dan toch maar toegeven om je speelmakker niet te verliezen.

Wanneer ik Wouter er attent op maak zegt hij me dat hij het wel weet, maar toch doet hij er niets aan. Ik ben blij dat mijn afwasje gedaan is en ik niet meer moet luisteren naar zijn 'bevelen'.

Tettenzot

Sinds Wouter doorheeft dat hij langer kan opblijven (in de vakantie) wanneer er iets op TV is dat voor hem geschikt is, vraagt hij me steeds of er een goeie film op TV is.

Zo ook gisteren. Toen hij hoorde dat het Fata Morgana was zag hij zijn kans schoon om langer op te blijven. Nu keken we daar vorig jaar elke zondag naar en hij kan daar echt in meeleven. Vooral de aflevering dat onze eigen gemeente aan de beurt was en hij vriendjes van school in beeld zag komen, vond hij geweldig.

Dus gisteren avond zaten we met z'n tweeën achter de kijkkast. Brasschaat was de place to be deze week. De uitdagingen waren:

1. Maak 10 reuzegrote reproducties van schilderijen uit de 20ste eeuw.
2. Zorg voor 1000 karikaturen - à la Montmartre - van inwoners van Brasschaat.
3. Creëer een graffititekening van minstens 1500 vierkante meter.
4. Beschilder 300 dames van top tot teen in bodypaint.
5. Maak een 'Tableau vivant' van Pieter Brueghel De Oude zijn 'Spelende Kinderen'.

Om een lang verhaal kort te maken, ze haalden alle sterren binnen. Maar het was vooral nummer 4 die Wouter zijn interesse wekte, wanneer ze aan de beurt kwam.

Hij had al snel door dat de dames in kwestie redelijk naakt zouden zijn om te bodypainten. Hij giechelde al bij het vooruitzicht dat 300 naakte dames zijn scherm zouden opfleuren.

'En gaan die niks aanhebben? Ook nie op die ...*gegiechel*... die twee plaatsen?'

'Kijk maar verder, maniak! Die zullen wél een bikini aanhebben!'

En ja zenne, hij kreeg deels gelijk. Een aantal van die dames hadden inderdaad het lef gehad om het bovenste van hun bikini uit te laten om geverfd te worden. Je moest voor sommige beter al beter kijken dan voor andere (ja, ik heb natuurlijk ook mijn ogen niet in mijne zak!).

'Kijk papa', zijn ogen glunderden, 'dienen tijger, die heeft geen topke aan, en die paarse, en die groene, en dien anderen tijger heeft ook al niks aan, amai, zo'n dikke borsten, ...'

Zijn ogen rolden er bijna uit. En diene kleine moet nog 10 worden, we houden ons hart al vast voor de puberteit. Soms prijs ik me gelukkig met twee zoons. Een aantal zorgen die ouders met dochters hebben zullen mij onbekend blijven, maar dit is iets waar ik nog geen rekening mee gehouden had.

Plots moet ik terugdenken aan mijn jongste broer die als kleine prutser van een jaar of 11, 12 al de blote madammen uit mijn 'blote-madammen-boekskes' had geknipt. De boekskes had hij stiekem terug gelegd, misschien in de veronderstelling dat ik het niet zou merken?

Ik vraag me af wanneer we Wouter gaan betrappen met een Playboy of iets dergelijks in zijn boekentas.

Ik kan niet meer winnen.

Oud worden is niet erg zeggen ze. Ze dat zijn dan waarschijnlijk de 'jongeren', want geloof me, ondanks dat je dingen wint (ervaring, aanzien, wijsheid, ...) verlies je er ook (ervaring, aanzien, wijsheid, ....) .

Hetgeen ik het meest mis is de mogelijkheid om te winnen tegen mijn kids met PlayStation. Ik speel niet zo dikwijls, veel minder dan ik zou willen wegens tijdsgebrek aan tijd, en toch... Het zou tof zijn dat ik toch kan winnen omdat mijn oog-handcoördinatie beter is dan een 10-jarige (en soms ook een 5-jarige) . Tegen Pieter lukt het nog wel, tegen Wouter mislukt het meer dan ik zou willen.

Eergisteren was het weer zover. Wouter had snooker op playstation gevonden, nadat hij Bugs Bunny, lost in time had uitgespeeld in de loop van de voorbije weken. Hij had een tijdje geoefend terwijl papa de afwas deed en dan kwam hij me halen.

Het ging gelijk op, op het einde had ik een snooker nodig om te kunnen winnen (die ik kon afdwingen met nog 4 ballen op tafel!) en dan mis ik de blauwe! Hij verslikte zich bijna in het lachen en won uiteindelijk met nipte voorsprong. De beminnelijke schouderklop en het zuurzoete 'volgende keer misschien, pa' deden er niets goed aan.

Net zoals een bokser die niet meer kan winnen droop ik af. Al een geluk dat het voor hem al voorbij bedtijd was. Voor alle zekerheid zette hij de PlayStation maar af, kwestie dat papa niet meer stiekem zou oefenen. Ik zou gedurfd hebben!

Nog helpen

Wouter is nog steeds gebeten door het 'ik-wil-helpen-virus' en het siert hem wel.

Gisteren gingen we croque-monsieurs eten (geroosterde kaas boterhammen voor de naar Canada uitgeweken Belgen!). Meestal haal ik dan zo'n goedkoop wit brood, belegen kaas en lekkere hesp in den Aldi en begin ik net voor etenstijd een stap 'krokskes' te maken, zodat ze aan de lopende band in het 'krok-machien' kunnen.

Gisteren dus weer van 't zelfde en plots stond Wouter naast me.

'Ik wil helpen!'
'Ok, pak de kaas en de hesp maar uit de ijskast.'
'Jamaar, ik wil echt helpen, niet helpen met dinges pakken.'
Er zijn dus blijkbaar verschillende soorten helpen!
'Jaja, maar als we krokskes willen maken moeten we wel eerst alles pakken hé. Pak die dinges maar en zet u mee aan tafel.'

En daar zaten we dan. Ik de randjes van de kaas en de hesp aan het snijden, Wouter alles aan't beleggen en goed in de gaten aan 't houden of ik de overschotjes kaas wel schoon verdeelde tussen hem en mijzelf.

Later op de avond waren wij (mijn vrouw just loves it wanneer ik 'meervoud' praat, wij gaan vloeren, wij gaan een keuken installeren, wij gaan dit, wij gaan dat...) alles terug aan het installeren op de nieuw geïnstalleerde vloer en buiten de restjes van de verbouwingen aan het inladen in de remork voor het containerpark (the dump!).

'Hey papa, wanneer kom je nu mee snookeren op PlayStation?'
'Hey Wouter, ik moet hier eerst nog wat inladen voor het donker is. Ik heb er echt geen zin in om dat nog te doen voor we gaan slapen, in het donker.'
'Ok.''Anders help je papa even', riep mama van binnen.
'Nee, nee, ik ga snel nog wat oefenen', zei hij en weg was hij.

Het virus is blijkbaar gevoelig voor PlayStation!

't is juist een maand geleden

Het valt me op. Het was een maand geleden dat ik gepost heb. Het verlof en het feit dat alle dagen een beetje op elkaar trekken zit er maar voor een deel tussen. De verbouwingen (het 'laminaten' en het vloeren!) zitten er eigenlijk voor meer tussen.

Tijdens de verbouwingen was Wouter, ongelooflijk maar waar, er op uit om te helpen. Pieter staat steeds te springen om te helpen maar Wouter eigenlijk niet. Wanneer we gaan shoppen is het Pieter die mijn winkelkarretje wil inladen, uitladen, betalen met bancontact, de boodschappen naar de auto dragen, de auto uitladen, .... En dan heb ik het alleen maar over shoppen, want ik kan het nog hebben over de wasmachine of afwasmachine inladen, over...over... ach ..eigenlijk teveel om op te noemen. Dat manneke helpt gewoon graag. En Wouter NIET.

Misschien is dat al een aanloop naar de puberteit (hij wordt 10 in september!) maar dan wil ik ook dat hij tot een gat in de dag in zijn bed blijft liggen zoals een echte puber, in plaats van al om 7u aan mijn bed te staan.

Maar deze week wou hij dus helpen. Gewoon, uit zichzelf! Er was hem niets beloofd er stond hem geen geld te wachten, nee, ik denk dat het 'doe-het-zelf-virus' hem gebeten heeft. Er moest op een bepaald ogenblik gestofzuigd worden. Niet gewoon over en weer, nee, op je knieën met de stofzuiger in zo'n aszuiger en met de hand steentje voor steentje, zandkorreltje per zandkorreltje opzuigen. And he loved it. Zo fier 'as ne gieter' had hij gans de te betoneren vloer proper gemaakt. Ik denk dat hij er 3 kwartier werk aan gehad heeft.

Dagen aan een stuk heeft hij nog meer werk gevraagd. Hij wou zelfs de kelder 'witten' en dichten met een speciale epoxy verf tegen het insijpelende water van enkele weken geleden. De pot, de borstels en de latex handschoenen liggen klaar, maar ik wil hem toch een beetje sturen en in de gaten houden, dus zal het voor later worden.

Ook heeft hij mijn oog laten vallen op mijn 'powertools'. Slijpen, boren, wegkappen, alles wil hij wel eens geprobeerd hebben.

Het is te hopen dat het een zaadje is dat blijft groeien én dat het bij Pieter ook zo blijft. Wie weet doen we dan binnen enkele jaren super grote verbouwing met onze eigen kids als onderaannemers!

Hij is thuis

De rit naar Overpelt duurde iets langer dan verwacht, deels doordat het gewoon verder was dan ik dacht en deels door de 'Hollanders'. Dat is toch wat de verkeersinfo zei op de VRT. Door massaal op vakantie vertrekkende noorderburen zat de ring rond Antwerpen overvol.

Anyway, we waren later, maar een sms’je richting leiding deed Wouter er in ieder geval niet aan twijfelen of we hem wel zouden komen halen.

Hij had zich heel goed geamuseerd, hij had zich gedragen, zijn gedrag was beter geweest dan het jaar ervoor én het was merkbaar wanneer de rilatine begon uit te werken rond 16u.

Het was een survival kamp geweest en dat is natuurlijk op maat gesneden van een avontuurlijke (bijna) tienjarige als Wouter. Klimmen in bomen, eruit springen met touwen en een harnas, kajakken en omklikken in niet al te warm (zeg maar koud) water, avonturentochten, te veel om op te noemen. Het is ook voor het eerst dat zijn 'tater' niet stil staat. Meestal moet je het eruit trekken, maar nu vertelde hij ronduit. Leuk! Hij had graag gehad dat het langer duurde, maar hij had ons toch gemist.

De barbecue was simpel maar lekker en toen we rond 21u30 thuis waren, de kinds een beetje opkuisten en in bed gooiden, waren ze eigenlijk helemaal uitgeteld. Tot mijn grote verbazing stonden ze pas rond 9u aan mijn bed, net toen ik ook wakker werd.

Barbecuen

Gisteren was het de jaarlijkse barbecue van adhd-mama haar werk. Het was eigenlijk zonder partner, maar toch kon ik erbij zijn. Het budget liet niet meer toe om een DJ te laten komen en moeder de vrouw had dan maar gevraagd aan mij om te komen DJ-en.

Ik gepakt en gezakt met mijn pc en en surround speakers en eens alles geinstalleerd kon ik aan de slag. Het was leuk en ik denk dat het wel gesmaakt werd. Mijn cd collectie is redelijk uitgebreid en omgezet naar mp3 kan je daar leuk mee spelen. Ergens rond 19u was ik begonnen met een kleine playlist die op zichzelf speelde terwijl wij aten, nadien ging ik dan lekker life mixen. Voor ik het wist was het middernacht, en dan moesten we nog naar huis om rond 5u terug uit bed te springen om te gaan werken.

Omdat we enkel Pieter thuis hebben (Wouter is nog steeds op kamp, tot vanavond) en we niet direct een 'babysit' (of moeten we het hier al hebben over een kleutersit?) vonden hadden we hem meegenomen. Na het eten installeerde hij zich maar al te graag in de auto achter het scherm van de laptop, terwijl de eerste Harry Potter speelde. De auto stond naast de 100 m² grote feesttent en af en toe kwam hij eens langs, om een drankje of dessertje. Koning te rijk en cool als een echte zat hij in zijn eigen prive thuis/auto bioscoop. Wie dacht dat hij dan steendood in slaap zou vallen, was eraan voor de moeite. Hij besloot nog een Looney Tunes dvdtje te kijken. Pas toen we richting huiswaarts keerden besloot hij om een beetje te slapen.

Ik geef toe, het was moeilijk wakker worden vanmorgen, het was dan ook al 1u30 's nachts toen we in bed lagen. Mama was blij met een extra half uur slaap wegens geen Wouter thuis en Pieter was enkel met veel moeite en een beetje omkoperij (een Harry Potter foto in de humo van deze week) wakker te krijgen. Het was leuk maar vermoeiend zegt men dan.

Straks gaan we dan wéér barbecuen. Ditmaal omdat we Wouter gaan afhalen en ze zo het kamp afsluiten. Al zal het deze avond niet zo laat worden.

Verplichte wapenstilstand

Al een tijdje hangen onze beide kids in mekaars haar voor de minste onenigheid. Pieter weet precies op welke knopjes hij moet duwen om Wouter de kast op te jagen. Wouter geeft geen strobreed toe als Pieter iets wil.

Een klassiek voorbeeld enkele dagen geleden. Ze zitten al een tijdje samen met de lego's te spelen. Wouter had het voorgesteld, waarschijnlijk omdat hij ook zijn oog op Pieters nieuwe lego-brandweerauto had laten vallen. Pieter had die van zijn meter gekregen, net zoals zijn neefje in Canada. Tot nog toe waren alle lego 's van Wouter geweest. Hij had die van mama geërfd en van zijn meter en van ons al een aantal dozen gekregen. En nu was de invasie ingezet, dus besloot hij om even met de vijand mee te heulen.

Een kwartiertje later was zijn zin al over en konden de ruzietjes beginnen. Het is heel moeilijk om de aanstoker in zulke ruzies aan te duiden, als er al een aanstoker is, dus zette ik ze beide aan tafel, met de armen gekruist. Tien minuten later mochten ze terug gaan spelen. Twee minuten later zaten ze er al terug tien minuten.

'Ok, ga maar terug spelen, maar ik wil geen ruzie meer horen. Los het op of nog beter, probeer het te vermijden.'

Nog geen minuut later hoor ik terug ruzieën en ga ik kijken waarover. Wouter heeft de laatste dagen zijn Ferarri lego camion in mekaar gestoken. Ook zijn 'pitstop' en bijhorende Ferarri F1 auto staan te blinken. Hij heeft wel maar 1 auto gemaakt, ook al bestaat de set uit 2 auto's. Ik vermoed al dat hij op die manier delen probeert te vermijden.

'Papa, Pieter heeft een wieltje afgepakt.'
Ik zie een tiental wieltjes verspreid over de vloer liggen, zijn F1 heeft ze nog alle 4.
'Waarom heb je dat ene wieltje nodig?'
'Dat hoort bij mijn Ferarri's'
'Heb je dat nodig?'
'Ja, ik wil die opstapelen in mijn pitstop'
'En die andere 10 wieltjes dan die hier op de grond liggen?'
Het wordt even stil en ik zie al aan zijn gezicht dat hij zich benadeeld voelt. De uitbarsting en het geween volgent. Hij vindt het niet eerlijk dat Pieter dat wieltje mag houden.

IkK zet hem aan tafel om eens na te denken over zijn gedrag maar het mag niet baten. Hij kan niet toegeven dat hij dat ene wieltje niet nodig heeft, dat het niet waard is om ruzie over te maken, dat het waarschijnlijk 5 minuten later terug op het tapijt te vinden is omdat Pieter al met iets anders bezig is, hij ziet het niet. Enkel 'mijn mijn mijn', 'hebben hebben hebben' en 'niet eerlijk' spoken door zijn hoofd.

Zelfs een paar uur later aan tafel, wanneer ik het gebeurde overpraat met mama is hij nog steeds overtuigd van zijn gelijk. Het 'Pick your Battles'-systeem heeft hij zich nog niet eigen gemaakt.

Maar nu is er een verplichte wapenstilstand. Wouter is op kamp voor de rest van de week. Pas vrijdag komt hij terug naar huis en Pieter geniet ervan alleen thuis te zijn. Hij kan alles van speelgoed vastpakken zonder tot de orde geroepen te worden door zijn broer.

We zijn vast besloten om de twee dominante vriendjes die we hebben, met elkaar te leren spelen/omgaan. Ze moeten beide hun ruzie's leren uitkiezen, het risico op interventie van ons leren inschatten en kijken of het de moeite loont. Ruzie maken voor 1 wieltje terwijl er nog 10 andere liggen lijkt wel nutteloos, ADHD of niet, 10 jaar of 5.

De meeste mensen die opgegroeid zijn met broers en/of zussen zeggen meestal dat het betert met ouder worden en dat zal ook zo wel zijn, maar toch streven we naar een duurzame vrede nu. Nu geven ze beide soms aan dat het leuker zou zijn als ze enig kind zouden zijn, dat ze mekaar maar vervelend vinden, maar dat kan ook anders. Broertjes kunnen vriendjes zijn, en niet alleen als ze volwassen(er) zijn.

Wish us luck. ;-)