Onderaanneming

Omdat het gras bijna 2 kontjes hoog stond was het dringend nodig dat iemand er zich mee bezig zou houden. Voor Wouter was het waarschijnlijk een brug te ver. Proberen om niet over de draad te rijden in 22cm hoog gras is geen sinecure, zelfs niet voor een bijna 10 jarige ADHD-er.

Maar het moest en zou gebeuren, dus zocht ik andere onderaanneming. Mama dus. Ook hier was een beetje (!) supervisie op zijn plaats. Dat mijn tegelsnijder plots 5 meter mee opschoof toen ze de voorhof deed was niet haar schuld, maar de schuld van de kabelhaspel waar ze beiden aan vast hingen. Al een geluk dat ik juist binnen tegels aan 't plakken was en niet tegels aan 't snijden.

Pieter, die ik deze zomer ging leren fietsen, kon het blijkbaar al. Tussen het tegelen door 'vees' ik zijn zijwieltjes van zijn fietsje en ja hoor, het was net zoals hij zei. Hij kon het zonder ook. Blijkbaar had hij het geleerd op school, en het enkel mama verteld. Mama wou vol enthousiasme al met 2 kids naar de opvang gaan, maar dat zag ik nog niet zitten. Tussen net kunnen fietsen en de scheve voetpaden trotseren die omsingeld zijn door geparkeerd auto's, is voor mij nog een groot verschil. Even dacht/zei ik dat ze zelf de rekening maar moet betalen als hij ergens op knalde, maar dat komt dan evengoed uit mijne zak, dus toch maar niet!

Nu het lukt met zijn kleine 'doortrapperke', zal ik ook de zijwielen van zijn nieuwe fietsen vijzen. Die hebben nooit echt vast blijven zitten, wat ik ook probeerde. Ben benieuwd of het met een 'losse pion' ook lukt.

Straks als ik thuis kom moet ik als de gesmeerde bliksem de laatste tegels er nog tegensmijten, want ik/we had(den) de kids belooft om te gaan zwemmen omdat er zondag op de BBQ niet van gekomen was. Misschien moet ik Pieter zijn zwembandjes niet meenemen. Wie weet heeft die in de klas (in de zandbak?) leren zwemmen en is hij het vergeten zeggen.