Ik wil niet naar de tekenschool

"Ik wil niet naar de tekenschool", zegt Wouter als hij tegen me kruipt in bed.

We hadden de dag daarvoor met beide kids afgesproken dat ze tot 7u30 in bed moesten blijven, ze dan konden spelen in hun kamer tot 8u en dan eerst langs ons kwamen om toestemming te vragen, om naar beneden te mogen gaan eten en daarna spelen. Het eten moest zonder televisie kijken zijn, want anders komt van dat eerste niets in huis.

Ik hoorde ze dan ook al rond 7u30. Ze bleven zelfs op hun kamer tot 8u30. Ook het langskomen ging perfect. Dé reden waarom Wouter moet langskomen, los van het feit dat hij anders stiekem naar beneden sluipt, is omdat hij dan onmiddelijk zijn pilletje krijgt. Dat pilletje is tijdens het weekend Rilatine MR, de rilatine met vertraagde afgifte, want tijdens de schoolweek krijgt hij Concerta. Stuur ik hem naar beneden met de opdracht 'neem je pilletje, eet, en pas dan mag je spelen' mag ik er vergif op nemen dat wanneer ik beneden kom hij zonder ontbijt TV zit te kijken, de rest gewoon vergeten. Dus, eerst langskomen.

Om 8u30 kwamen ze dus langs. Wouter kreeg zijn pilletje en ze gingen beide naar beneden eten. Tegen 9u bel ik dan naar beneden (van de ene draadkoze handset naar de andere!) en zeg tegen Wouter dat hij zich moet klaarmaken voor de tekenschool. Hij komt naar boven en met hangende schouders kruipt hij naast me in bed.

"Ik wil niet naar de tekenschool", zegt Wouter.
"Waarom niet?"
"De juf zegt dat ik de beste tekenaar ben én de beste knutselaar én het meeste zelf uitvind en dat vind ik niet leuk. Anderen krijgen geen complimentjes meer en daarom wil ik niet gaan. Ik zit ook wel in met de anderen hoor!"
"Dan zal ik aan de juf vragen om je wat minder complimenten te geven en de anderen wat meer."
"En ik heb daar ook geen vrienden. Vorige jaar had ik nog iemand van mijn school, maar die volgt nu gitaarles op dat moment. Vorige week heeft mij nog iemand gebokst en dat deed pijn en wanneer ik het tegen de juf zei zegt ze enkel dat hij het niet meer mag doen. Ge wilt toch niet dat ik met twee blauwe ogen terug naar huis kom?"
"En als je nu eens zegt tegen de juf dat je naar huis gaat als ze je blijven pesten of pijn doen?"
"Dat helpt niet, dan zegt ze dat ik dat maar moet doen."

De kleine nuance hier is dat ik de juf al verschillende jaren goed ken. Hij is inderdaad wegens zijn ongelooflijk creatief brein, één van haar favorieten. Ze vertelt ons telkens we haar zien hoe goied hij het wel doet. Ze is een ongelooflijk lief mens met een geweldige feeling voor kinderen. Dat ze enkel Wouter complimenten geeft is dan ook maar Wouters' perceptie van de feiten. Dat ze niet ingrijpt bij pesten of baldadigheden is al helemaal niet waar. Met zachte hand regeert ze haar klas. Alles gebeurt zoals zij het zegt en wanneer ze het zegt. En aangezien de meesten al jaren bij haar in de klas zitten, moet ze niet te veel instrukties geven.

De rilatine die Wouter pas 30 minuten binnen heeft heeft de chaos in zijn hoofd duidelijk nog niet op orde gebracht.

"Kijk", zeg ik "denk er eerst nog eens goed over na of je gaat of niet, je mag binnen 2 minuten zelf kiezen. Maar als je er voor kiest om thuis te blijven besef dan goed dat wanneer ik beneden kom de televisie af gaat én er geen computer of playstation gespeeld word."

Twee minuten stilte later vraag ik, "En? Wat heb je beslist?" Hij springt gezwind uit bed. "Ik ga! Maar liever niet met de fiets. Doe jij me even weg?" "Tuurlijk, het lijkt ook maar guur weer."

Nieuwsgierig vraag ik hem waarom hij van gedacht veranderde. De Play Station/PC/TV vrije voormiddag lijkt me daar niet vreemd aan.

"Ze hebben daar grotere bladen om op te tekenen".
"Niet vanwege geen computer of TV?" "Nee, niet echt"
"Is er echt geen andere speciale reden? Het doet er niet toe wat de reden is hoor. Soms willen we gewoon weten waarom je dingetjes zegt of denkt. Soms willen we eens meekijken in je gedachten."
"Ik weet het eigenlijk niet", zegt hij.

Was het de rilatine die hem de dingen in perspectief deed zien, in zijn juist context? Wie weet? Hij in ieder geval niet, ik nog minder. Feit is dat hij nu aan't doen is wat hij graag doet én Pieter ook rustig zit te spelen en tekenen.

Ridge Racer by Wouter

Een druk dagje

Sinds iets meer dan 18 maanden is ons gezinnetje van vier gegroeid naar vijf. Niet dat we nog een bengel hebben rondlopen/kruipen. Nee, ik heb het over mijn grootmoeder. Ze is een weduwe van 81, die niet zo goed te been is, maar beter dan wie ook verjaardagen, afspraken en andere dingen kan onthouden. Ze doet het even goed als mijn smartphone. Wat ze nog gemeen heeft met dat toestel is dat ze niet kunnen zonder batterijen. Mijn smartphone doet het niet zonder, haar oorapparaat ook niet.

Gisteren moest ze langs het Universitair Ziekenhuis Antwerpen voor een slaaponderzoek. Niets speciaal, alleen ik had ook beide bengels ter mijner beschikking op dat moment van de dag.

Nu was de dag al goed gevuld geweest. 's Morgens met Wouter naar de Reva, terwijl hij binnen was snel boodschappen gedaan. Dan naar huis om een uurtje later Pieter van school te halen en hem twee uur later op de turnles af te zetten. Naar de bib, Pieter terug halen, omkleden en hop... Kids, grootmoeder, tekengerief, een handvol autootjes (na moeilijke onderhandelingen bleven de playmobile mannetjes en begeleidende helikopter thuis) de auto in en richting UZA.

Aan de auto ging het al even mis. Wouter had 3 autootjes voor hem en 3 voor zijn broertje gekozen. Maar toen Pieter zag dat Wouter die niet ging meenemen in het hospitaal, wou hij zijn 2 gekozen voertuigen ruilen voor 2 die Wouter achterliet in de deur van de auto. Een drama voor Wouter! Dat waren zijn autootjes en die moesten maar in de auto blijven! Ok, niets van dus. Als hij ze niet wilde meenemen en ze doelloos zouden achterblijven kon Pieter gerust wisselen. Gevolg van mijn vetorecht waren natte ogen en een boze frons op Wouters gezicht. Het gezeur duurde nog verder over gans de lengte van de parking en tot mijn ergernis, was ik daardoor ook nog de bagage van mijn grootmoeder vergeten. Deze keer stampvoete 'ik' terug naar de auto.

Het geven van 'jobkes' die ze leuk vinden kan hen snel in een blijere bui brengen, dus mocht Wouter met het valiesje rijden en Pieter papieren dragen en deuren ophouden. Onderweg even van taak wisselen hield de kerk (hospitaal?) in het midden.

Al bij al hebben ze er het de rest van de avond goed vanaf gebracht. Ook toen ze klaar zaten voor 'Ben 10' (één van hun favoriete programma's op Cartoon Network) en we buiten moesten wachten op de gang. Twintig minuten en een aantal 'hey, wees eens stil, het is hier een hospitaal' later, was het op de koop toe gedaan voor we terug de kamer op mochten. Dat het thuis getaped/geharddisked was hielp waarschijnlijk ook wel een beetje.

Terug thuis rond 19u, en na het eten, was Pieter helemaal uitgeput en klaar om te gaan slapen. Van onze 2 kids is hij steeds diegene die het makkelijkst gaat slapen. Hij vindt slapen nog steeds leuk, begrijpt het waarom van slapen en heeft weinig aanmaning nodig.

Wouter daarentegen moet je ofwel aan zijn oor naar bed trekken of 15 minuten op voorhand beginnen 'pushen'. Maar, bedenk ik me plots, ik was er vroeger ook niet in te krijgen en nog niet. Het enige verschil tussen mijn jeugdige ik en Wouter is dat hij (meestal) wel vlot uit zijn bed wipt en ik toen niet en nog altijd niet. Vraag dat maar aan mijn collega's!

Play Station/PC/TV-dieet

Wij hebben de computer nog weten komen, evolueren. Onze kinderen niet. Zij groei(d)en er mee op.

Pieter heeft meerdere computers in zijn kleuterklas. Wouter, die dezelfde kleuterklas 5 jaar geleden deed, had er ook al. Allemaal pedagogisch verantwoord en zo, maar ze kennen het en ze weten maar al te goed hoe het werkt.

"Hier klikken papa, twee keer, en nu daar en dan springt er een zeester vanachter die rots en als je nog eens klikt een zeepaardje en als ...."
Voor Wouter had Freddy Fish (1 tot 5) al geen geheimen en met Pieter gaat het dezelfde weg op.

Wouter was al 3, 4 jarige de kampioen in muur crashen. Telkens de auto tegen de muur rijden, 2 minuten plat van't lachen en hop, nog eens. "Binnen 15 jaar zit deze jongen aan het stuur van mijn auto met als enige bescherming een 'L' achterin en 26 airbags", dacht ik toen.

Pieter zijn behendigheid overtreft nu al die van Wouter op dezelfde leeftijd. Wouter is nu, met zijn vijf jaar ouder, nog stukken beter dan Pieter, maar ik moet al heel goed mijn best doen om te winnen. Al was het maar omdat hij meer oefent dan papa.

Al dit multimedia gedoe zorgt er wel voor dat de oude Play Station en onze computer soms op volle toeren zouden draaien moesten we ze niet intoomen. Eén uur computer of Play Station, en één uurtje televisie is (meestal) de limiet.

Voor Wouter is dat niet zo'n probleem. Hij zet het zonder probleem af en verhuisd naar de lego's. Hij is de creatieve van de twee. Pieter heeft het er moeilijker mee. Afzetten? Ok, maar je moet echt aandringen en er naast blijven staan of er komt niets van en dan zou hij onmiddelijk willen overschakelen op televisie.

Daar kwam dan multimedia-regel 2 van. 'Na 60 minuten computeren kan je niet aansluitend tv kijken'. Eerst een uurtje 'gewoon' spelen.

En nee, het Play Station/PC/TV-dieet kwam er niet omdat we anders niet zelf kunnen surfen/mailen/bloggen/tv kijken/enz. Het helpt wel, maar de intentie was louter onze kids ook te helpen onthouden dat er nog iets bestaat als 'gewoon' spelen, ook al komt Pieter nu juist voor de ziljoenste keer vragen of Wouter nú al Play Station mag spelen!

Ook dit is de reden dat ik (en waarschijnlijk ook mijn vrouw) mijn veto blijf stellen tegen tv op de kids hun slaapkamer, PSP's en Nitendo's DS, en dergelijken. En dan heb ik het nog niet gehad over Wouter's beginnend surfen, maar dat ik voor een andere keer!

De slijkmonsters

Ik stond er een beetje verbaasd bij toen de juf een klein en een iets groter slijkmonster op me af stuurde, toen ik aan de schoolpoort stond te wachten op mijn kids. Mijn verbazing was nog groter toen deze monsters spraken met de stemmen van mijn kinders en ik merkte dat hét mijn kids waren, voorzien van een laagje een dikke 'pel' slijk.

"Mag ik mee naar de winkel?", vroeg de kleinste, die waarschijnlijk Pieter was.
"Nee hoor, dan maak je de winkel maar vies" zei ik, terwijl ik dacht dat ik véél te veel beziens zou hebben, als ze wel mee binnen gingen.

Tien minuten later stapte ik, met boodschappen, terug de auto in.

"En zijn jullie flink geweest", ze vast besloten een chocolade 'sinttemanneke' te geven, want ze leken toch kalm en rustig.
"Neeee, want Pieter heeft ..." "Nee, want Wouter heeft ..." Chaos, getier, verwijten, alles samen!

Blijkbaar had de kleinste gezegd dat hij makkelijk 'Ridge Racer 4' een racegame op PS1 kon uitspelen. Wouter had het de dag daarvoor nog gedaan en besefte hoe moeilijk het wel was, laat staan dat die kleine pruts van 4 dat zou kunnen. Gevolg, een feest voor het oor en 'sinttemannekes' die maar in de kast blijven.

Goed denkt u nu waarschijnlijk, want chocolade is niet goed voor kindertandjes, maar je slaat de bal volledig mis. Papa is namelijk een chocoholic en kan onder geen beding chocolade weerstaan. Dus kindjes, pleazzz pleazzz, braaf zijn want anders moet/zal papa ze allemaal opeten!