Paniek

Op kerstavond, het was bijna bedtijd, schoot Wouter plots in een onbedaarlijk huilen. Hij had het al een ganse dag redelijk moeilijk en reageerde al heel de tijd emotioneel op zijn broertje zijn pesterijen. Maar de laatste uren had hij het een beetje beter onder controle.

En plots stond hij daar weer met zijn ogen vol tranen. Mijn eerste gedacht was dat hij zijn teen ergens tegen gestoten had. Niets van dat alles. Hij was nog snel eens door zijn boekentas gegaan om zijn nieuwjaarsbrieven te pakken, hij moest er tenslotte nog een vijftal schrijven. Maar zover kwam het niet. Ze lagen nog op school! Dat hij zijn boek van Frans niet bijhad deed hem minder, maar dat kan je hem moeilijk kwalijk nemen.

Ik had hem vrijdag nog gevraagd of hij alles bijhad. Hij was er zeker van, maar in plaats van zijn kaft met nieuwjaarsbrieven in zijn boekentas te steken had hij (zegt hij toch) een soortgelijk kaft genomen met zijn rapport in.

Ik zei hem dat hij maar naar de juf moest bellen (haar kids mogen haar steeds bellen op haar gsm!) maar dat idee schrok hem wel af.

'Wat doet de juf nog van werk?'

'Huh?'

'Ja, ga ik haar niet storen op haar ander werk?'

'Euh ander werk? Voor zover ik weet is lesgeven, zeker aan kwiestenbiebels zoals gijzelf, een fulltime job en heeft ze nu gewoon welverdiende vakantie.'

'Oh..', zei hij gevolgd door een diepe zucht. De juf (een schat van een mens trouwens) heeft de naam streng te zijn. Op die leefdtijd verwarren ze strikt nogal eens met streng.

De dag nadien, gisteren dus, was het zover. Na het eten mocht hij naast me komen zitten, tikte ik het gsm nummer van de juf in en liet ik hem een vooraf geoefend gesprek opzeggen.

'Hallo?'

'Euh..juf...'tis hier met Wouter, mag ik u even storen?'

'Ja hoor'

'Juf, ik ben mijn nieuwjaarsbrieven en boek van Frans vergeten op school.'

'Geen probleem, is papa daar', hoor ik haar zeggen. Met een diepe zucht van verlossing geeft hij het toestel aan mij.

De juf spreekt met me af om morgen naar school te komen, ze woont niet zo gek ver van school, wij maar 100 meter. Erg vindt ze het niet, het is blijkbaar niet de eerste keer dat zoiets gebeurt.

De doemscenario's die al door Wouter zijn hoofd speelden zijn plots weg. Morgen is het opgelost. Zijn bezorgde blik (krijg ik wel kadootjes zonder het opzeggen van mijn brief) maakt plaats voor een euforie.

En heeft hij hier nu iets uit geleerd? Ja en nee. Hij weet dat dingen vergeten vervelende gevolgen kan hebben. Gaat hij nu niets meer vergeten? Nee, zeker weten van niet. Is dat de schuld van zijn ADHD? Ja, want het gebrek aan concentratie en inschatten van gevolgen is daar rechtstreeks het gevolg van. Zou het anders zijn/kunnen zonder ADHD? Nee waarschijnlijk niet. Zowel mama als ik leven met onze agenda onder de arm. Zelf ben ik momenteel 'gehandicapt' omdat mijn smartphone waarin ik mijn agenda in bijhoud én synchroniseer met outlook (PC) binnen is voor reparatie. Maar zelfs dat zou geen oplossing zijn voor Wouter. Hij zou hem vast en zeker ergens laten liggen. We houden ons hart al vast tegen de tijd dat hij naar het middelbaar vertrekt, met de bus en met een gsm op zak. Gelukkig zit hij nu nog maar in het vijfde! Oef!