Brave kindertjes

"Eigenlijk heb je wel heel brave en gehoorzame kindjes," zegt de eigenares van onze plaatselijke supermarkt.

"Ja, ze moeten wel", antwoord ik. "Ze kunnen ook het zot in hun lijf hebben, maar op het einde van de rit luisteren ze wel."

De dame achter de kassa knikt haar hoofd.

"Ik gruwel als ik programma's zie als Nanny dit en Nanny zo", vervolg ik mijn betoog.

"Tja", schudt ze deze keer haar hoofd. En terwijl Wouter de stokbroden onder de arm steekt, neem ik de plastiek zakjes met ander gerief en loods Pieter, die met zijn duim in de mond en beertje onder de arm richting uitgang loopt, naar de auto.

Kinderen blijven kinderen bedenk ik me en dat is wat de mensen je dagelijks vertellen. Ik heb ook al eens een mindere dag, maar ik besef als we hier thuis de optelsom maken van alle goede en leuke dingen en ze tegenover de minder goede zetten, de balans toch positief is.

Toegegeven, soms meestal zijn we blij dat het voor hen bedtijd is (oef, eindelijk stilte), iedere ouder weet waar ik het over heb. Maar zouden onze kinderen ons op één van onze mindere dagen ook niet stiekem naar bed wensen, ook al zijn we voor 99% de beste ouders die ze kunnen wensen?

Zware avond

Ok.

Ik geef het toe.

Ik heb gisteren tot 23u30 Wouter zijn Meccano zitten corrigeren én vandaag alle vijsjes die er evengoed nog afvielen, tijdens de nodige testritten, terug opvijzen. Maar er staat dan ook op de doos '8+' en niet '8+ tot 12'!

Trouwens ik herinner me het verhaal van toen ik klein was en mijn mama en papa de door de Sint gebrachte trein monteerden, dat ze er ook de hele nacht mee speelden. 't Was leuk om doen, maar ik was toch tevreden dat ik mijn bedje in kon.

Best wel cool met die lichtjes, hé.

Afspraken en hoe moeilijk ze soms te houden zijn

Gisteren kwam de Sint dus langs. Voor Wouter bracht hij Meccano, voor Pieter Kid K'nex.

Wouter was in de wolken en amper in bed te krijgen 's avonds. Pieter daarentegen bekeek zijn kado amper. Hij had enkel ogen voor het kado van zijn broer dat én een auto was én er vreselijk cool uitzag.

Dat hij er helemaal niet blij mee was en eerder ongeïntresseerd maakte me heel verdrietig. Zo verdrietig dat ik maar snel een telefoontje deed met die Turkse Bischop om te bemiddelen in het ruilen van het kado. Dat we deze zomer nog in Myra geweest waren sprak alleen maar in m'n voordeel en deze middag werd er geruild.

's Avonds werd Wouter zijn kado bovenop de kast geplaatst, om te vermijden dat het 's morgens voor problemen zou zorgen door de ochtend routine te verstoren.

"Wouter, zeg me na, ik mag er morgenvroeg niet mee spelen"
"Zeg me na, ik mag er niet mee spelen"
"Goed, ga nu bij je moeder hetzelfde zeggen, kus iedereen goedenacht en hop...erin!"
"Ok, mama,... zeg me na, ik mag er niet mee spelen...welterusten"
"Slaapwel Wouter"

Tien minuten later maakte enkel nog Amélie nog Frans lawaai en nog iets later deed ze haar verhaal tegen de recorder en sliepen we ook in.

Een vroege shift en een meeting met Meneer Klaas later, kwam ik gepakt en gezakt thuis om Wouter's kado terug te vinden...naast de kast. Hij had het 's morgens stiekem van de kast genomen. Pech, want hij zou er zeker mee willen rijden na school en laat nu juist het overtreden van de regel 'ik mag er morgenvroeg niet mee spelen' ervoor zorgen dat hij voor de komende 24 uur op de kast blijft.

Dat Pieter zijn Kid K'nex had laten ruilen voor een Renault Clio, en ze hadden kunnen racen, maakte de zaak alleen maar erger. Een uur gezeur later zat Wouter dan ook op de trap.

3 times = out

Nieuwe messen snijden scherp zegt men wel eens en de laatste dagen is dat hier maar weer eens bewezen.

Al verschillende dagen hingen de kids hier voor het minste in mekaars haren. Wouter heeft wel ADHD maar Pieter heeft de eigenzinnigheid en koppigheid van zijn mama/papa (schrappen wat niet past).

De 'ga maar 2 minuten op de trap zitten om af te koelen'-regel evolueerde gisteren naar:
1ste verwittiging: ga 2 minuten op de trap zitten
2de verwittiging: ga 15 minuten op je bed liggen
3de verwittiging: game over, je mag gaan slapen

In de week is dit makkelijk in te voeren, aangezien de tijd tussen thuis komen van school en effectief gaan slapen vrij kort is. Op een zaterdagmorgen om 10u zal het al wat moeilijker zijn. Daar zal dan ook nog aan gesleuteld moeten worden.

Maar zoals ik al zei, gisteren hebben beide bengels de trap enkele minuten lang kunnen bewonderen, vandaag zelfs niet meer. Een kleine 'eureka' was dan ook op zijn plaats.

We zijn al gescheiden!

Diegenen die er snel bij waren hadden het waarschijnlijk al gezien.

Mijn eerste post zat origineel op mijn vrouw haar blog, maar vandaag is het al zover. We zijn al gescheiden, althans blogsgewijs.

Waren het mijn spellingsfauten? Nee hoor, het leek me gewoon leuk(er). Dan kan ik op mijn manier mijn ding doen en zij op haar manier. Dan kan ik mijn zienswijze hier verkondigen en zij de hare ginderachter.

Ook voor mij is het makkelijker om mijn vrouw haar postings in één ruk te doorlezen en kan ik zonder enige schroom ook nog comments geven, voor zover ik die hier al niet gaf natuurlijk.

Haar nieuwe blog...

Gisteren kreeg ik van mijn vrouw een url toegestuurd, een blog over een ADHD mama! Tof dacht ik, moet ik morgen maar eens naar kijken, want m'n kids (vooral de oudste, maar óók de ADHDloze jongste) hadden het razend druk.

De dag nadien, 's morgens vroeg, nam ik snel een kijkje. Mijn verbazing was groot hoe die mevrouw haar dag, samen met haar ADHD kid gelijk liep met de mijne. Ik was ook met mijn negenjarige naar de 'reva' geweest, ook medicijnloos en het verschil met de dagen dat hij 'het' wel nam, was ongelooflijk. Wouter stond letterlijk te springen toen ik hem ging halen.

Mijn vrouw had me dit blog vast gestuurd omdat ze wist dat ik een aantal blogs van dichtbij volgde en deze leek aan te sluiten bij de dingen die we zelf meemaken. Gezwind wou ik een comment plaatsen, maar dat lukte vanop het werk niet. Ik stuurde de comment dan maar mailsgewijs naar huis, met het idee om het later van thuis uit wel te posten.

Een half uurtje later ging de knikker dan toch aan het rollen. Die mevrouw was niet 'een mevrouw' maar mijn vrouw! En Wouter was niet 'een ander kind' dat die dag naar het revalidatiecentrum ging om testen te gaan doen, nee hij was mijn zoon!

Hey, maar dan wil ik van blog lezende internaut evolueren naar blog postende, want ik had hier eigenlijk ook wel iets over te vertellen. Meer nog, misschien kunnen we zo de samenvattende gesprekken 's avonds in bed een beetje inkorten en vroeger gaan slapen of ... ;-)

Ja, ik weet het wel zeker, ik word ADHD-papa. Een held zonder cape, zonder een massa spieren (spijtig!), maar vooral een held die niet alle antwoorden en oplossingen kent. En ook een beetje een held die graag, bewust en onbewust, zijn voeten veegt aan (spellings)regels en-fouten. Snel nog even de spelchecker er op los laten? Nah, ADHD mama zal haar deeltje wel foutvrij houden. Ik zal me wel bezig houden met spellingsfouten op andere blogs op te merken, zonder ze te melden natuurlijk!