GSM

"Papa, wanneer krijg ik een gsm?"
Lap, denk ik, het begin van het einde is begonnen.
"Ach Wouter, ... als je 12 bent?"
"Pas dan, pfffff, moet ik echt nog zooo lang wachten?"
"Wie weet, misschien nog langer", zeg ik terwijl ik me bedenk dat hij tegen zijn twaalfde waarschijnlijk met de bus naar school zal moeten gaan, ons 'boerendorp' achterlatende. Dán, en alleen dan, is een gsm nuttig voor zo'n jonge kinderen. Het geeft hen een idee van vrijheid, maar vooral ons als ouder een (vals?) gevoel van veiligheid. Dat je weet dat zij jou en jij hen kan bereiken in geval van nood.

"Wat zou je nu eigenlijk met zo'n gsm doen? Bellen is vreselijk duur en naar wie zou je dan bellen?"
"Awel, ik zou er mp3's op spelen enzo."
"Hhmm, enzo hé" Ik bedenk met dat hij het moet gemerkt hebben dat ik op mijn smartphone wel al eens een mp3tje speel, of een filmpje kijk. "Zou een mp3 speler dan niet beter zijn?"
"Ja, eigenlijk wel."
"Dan moet je er ééntje kopen hé, je weet wel, sparen enzo."
"Wat kost dat dan?"
"Je hebt al een simpele voor 30 €, een duurdere voor een pak meer."
"Een simpele is goed genoeg, hoor."
Hhmm. Die moet ik onthouden.
"Trouwens" vervolgt hij "als ik morgen dan nog eens ga rolschaatsen kan ik de jouwe gebruiken."
"MIJN GSM?"
"Nee, nee, je ronde mp3 speler" zegt hij en hij doelt op een krijgertje van Test Aankoop dat het nooit goed deed, zoiets waarvan je onmiddellijk snapt dat ze het gratis meegeven, net zoals dat muurprojectieklokje dat in dezelfde doos zat en het ook nooit goed deed.
"Ohja" zeg ik en denk, muziek in je oren, rolschaatsen op straat en een negenjarige ADHD-er
is gedoemd om te mislukken.
"Vertrek maar naar de piano les en...nee, nee, nee, NIET MET JE ROLSCHAATSEN, met de fiets, daar hadden we het daarstraks al over gehad, einde discussie!" onderbreek ik hem en hij vertrekt.

Zoals ik al zei, het begin van het einde is begonnen. *diepe zucht*

Een bolletje draaien

Wat doet een ADHD-er die niet kan slapen en waarvan de rilatine al lang is uitgewerkt? Wel, die draait een bolleke!

De meesten (vooral mannen, maar ook vrouwen, zeker weten) beginnen nu te grinniken en onbewust aan hun neus te pulken. Een bolleke 'neuskeutel' draaien en eventueel nog wegschieten, wel zeg me nu eerlijk, wat is er leuker!

En toch is dat niet het soort bollekes dat een ADHD-er draait. Nee, zijn recept is een beetje anders. Men neme een vijftal rollen toiletpapier, meer mag, minder niet en begint te draaien. 't Is een beetje als een sneeuwman maken. Het begint met een klein bolletje en het eindigt groot.

Even groot was mijn verbazing vanmorgen toen ik niet Wouter maar een reuzebol toiletpapier in zijn bed vond. Ik hoopte nog stilletjes dat het een vermomde voetbal was, maar nee, het was de 'real deal'. VIJF ROLLEN SCHIJTPAPIER! Als ge die op uw teen laat vallen als ge op het 'gemak' zit, kunnen ze u afvoeren met een gebroken voet.

Mijn eerste reactie was: "Vijf rollen, vijf dagen zonder pc/computer!" wat later bewust werd afgezwakt naar één dag. Alhoewel het een geweldige grap is moest hij tenslotte slapen op het moment dat hij 'bolde' en niet over gans het huis op strooptocht naar nog een rol! Oh ja, en hij moet het terug op rolletjes rollen ook.

De beruchte bol, met daarnaast een gewone rol, zodat je de grootte kan inschatten.

Of hoe het ook zou kunnen.