Onderaanneming

Omdat het gras bijna 2 kontjes hoog stond was het dringend nodig dat iemand er zich mee bezig zou houden. Voor Wouter was het waarschijnlijk een brug te ver. Proberen om niet over de draad te rijden in 22cm hoog gras is geen sinecure, zelfs niet voor een bijna 10 jarige ADHD-er.

Maar het moest en zou gebeuren, dus zocht ik andere onderaanneming. Mama dus. Ook hier was een beetje (!) supervisie op zijn plaats. Dat mijn tegelsnijder plots 5 meter mee opschoof toen ze de voorhof deed was niet haar schuld, maar de schuld van de kabelhaspel waar ze beiden aan vast hingen. Al een geluk dat ik juist binnen tegels aan 't plakken was en niet tegels aan 't snijden.

Pieter, die ik deze zomer ging leren fietsen, kon het blijkbaar al. Tussen het tegelen door 'vees' ik zijn zijwieltjes van zijn fietsje en ja hoor, het was net zoals hij zei. Hij kon het zonder ook. Blijkbaar had hij het geleerd op school, en het enkel mama verteld. Mama wou vol enthousiasme al met 2 kids naar de opvang gaan, maar dat zag ik nog niet zitten. Tussen net kunnen fietsen en de scheve voetpaden trotseren die omsingeld zijn door geparkeerd auto's, is voor mij nog een groot verschil. Even dacht/zei ik dat ze zelf de rekening maar moet betalen als hij ergens op knalde, maar dat komt dan evengoed uit mijne zak, dus toch maar niet!

Nu het lukt met zijn kleine 'doortrapperke', zal ik ook de zijwielen van zijn nieuwe fietsen vijzen. Die hebben nooit echt vast blijven zitten, wat ik ook probeerde. Ben benieuwd of het met een 'losse pion' ook lukt.

Straks als ik thuis kom moet ik als de gesmeerde bliksem de laatste tegels er nog tegensmijten, want ik/we had(den) de kids belooft om te gaan zwemmen omdat er zondag op de BBQ niet van gekomen was. Misschien moet ik Pieter zijn zwembandjes niet meenemen. Wie weet heeft die in de klas (in de zandbak?) leren zwemmen en is hij het vergeten zeggen.

Boenke boenke is gedaan.

Oef. Het heeft tot gisteren namiddag geduurt, maar het feestje dat aan de gang was in mijn hoofd is voorbij. En dan nog net op tijd om de werkzaamheden in de keuken voort te zetten.

Nadat vorige week de muren tot op de blote steen waren gezet en de gyproc er tegen werd gezet, kon in nu beginnen tegelen. De nieuwe keuken is besteld (althans de offerte is rond) en ergens deze week komen ze opmeten of ze er wel in past. Pas dan kunnen we de voorschot gaan betalen en kan het wachten echt beginnen.

Wouter is er nog altijd op uit om te helpen, maar spijtig genoeg is er geen werk te doen waar hij bij kan helpen. Misschien moet ik hem onder supervisie het gras laten afrijden, want dat staat ondertussen ook al 20 cm hoog. Wat een pak regen en weinig tijd niet kunnen doen hé!

Rest me nog te vertellen dat mama gisteren geen moeite moest doen om Pieter met UNO te laten winnen. Hij won vanzelf. Goedzo Pieter!

Mijn hoofd doet boenke boenke.

Ik werd wakker met een zeurend gevoel van hoofdpijn. Zo'n hoofdpijn waarvan je weet dat hij niet gaat overgaan met een pilletje. Toch wou ik proberen, al was het maar omdat ik naar de bakker moest en 's middags verwacht werd op een BBQ bij vrienden.

Vol goeie moed het ene en dan het andere been uit bed gegooid, om vervolgens achterstevoren terug in bed te gaan liggen. Het pilletje werd dan maar gebracht door mijn teerbeminde. Een kwartiertje later toch nog maar eens geprobeerd en ja...jaa...het lukte. Snel naar den bakker, binnen in de GB voor charcuterie en hop...zonder ontbijt terug bed in, zo misselijk als nen hond.

Rond 14u kwamen de vrouw en de kindjes terug thuis. Bezorgd kwam mijn ega even checken bij haar zieke (sl)echtgenoot. Ze kon me overhalen om een paar van de zelf meegebrachte pistoleekes te proberen (sst mannen, papa heeft hoofdpijn) maar 2 pistoleekes én 2 nurofennekes later lag ik al terug in bed, dit keer samen met Pieter die een middagdutje moest doen.

Het was dan al 16u30 toen ze opnieuw kwam wakker schudden. Ik voelde me iets beter en besloot toch maar niet af te bellen maar eens te proberen of het mat de nodige alcohol wel zou lukken om van die stekende, misselijk makende hoofdpijn af te geraken.

Toegeven, het lukte maar deels. Deels is tijd, deels in hoofdpijn, maar toch hebben we een reuze avond daar gehad. Zelfs de kids hadden zich voorbeeldig gedragen. Toppie mannen, duimen omhoog. Nu maar hopen dat ze er straks uitgeraken, het was dan ook al bijna middernacht toen we naar huis reden. Het is soms bizar dat een leuke tijd, hoofdpijn kan doen vergeten, totdat 'ie' zich weer wil laten voelen en zo'n steek door je oog naar vanachter in je hoofd geeft.

Of ik goed geslapen heb deze nacht? Ja hoor, wel 5 keer denk ik. Telkens terug wakker wordende van die rothoofdpijn. Misschien dat een maandagje werken er iets aan kan doen? I doubt it!