Omdat ge allemaal maar aan mijn mouw blijft trekken...

... en blijft vragen wanneer ik terug blog, voila!

De writersblock was waarschijnlijk een gebrek aan zonlicht, want de lente/zomer liet maar op zich wachten. Vandaag, maar ook gisteren was het dan eindelijk een zonnig weer, dus laat ons hopen dat de batterijkes terug opgeladen zijn.

Werkgewijs gaat het er een stuk kalmer aan toe. Ik werk een dag wel, een dag niet en de kids vinden het reuze dat ik 's morgens nog in bed lig, wanneer ze hun aanval op onze slaapkamer lanceren. Allez, de eerlijk gebied mij te zeggen dat die aanvallen eigenlijk enkel in het weekend plaats vinden, en dat het andersom is tijdens de (school)week.

Pieter was een 2tal weken geleden beginnen manken. Zijn been deed pijn. Da manneke heeft echt haar op zijn tanden en in plaats van te zeuren en te zagen, mankte hij gewoon, wat hem minder pijn opleverde. De meesten die het opmerkten spraken onmiddelijk van groeipijnen (ge groeit te rap en de spieren en pezen kunnen even niet volgen). Na een paar dagen van afwachten was hij er van af om een paar dagen later terug last te hebben.

Bij onze dokter langsgaan is een regelrechte ramp. Soms denk ik dat die gratis weet ik wat weg geeft, want daar zit altijd een massa volk in die wachtzaal. Zijn spreekuur begint om 18u, hij komt meestal terug van thuisbezoeken rond 18u20, begint dan om 18u35 en als ge daar dan wilt gaan zitten om 17u30 zijt ge de 7de in rij en moet ge nog 2 uur wachten nadat hij aan de eerste patiënt begon. Het duurt daar in principe tot 20u, maar om 20u30 daar binnen komen vallen wil zeggen dat er waarschijnlijk nog 5 man voor u zit. HOPELOOS! Ik laat dienen mens meestal naar huis komen, zeker voor de kinderen.

Niet deze keer. Mijn plan was geniaal! Ik stuurde mama met Pieter mee. Hah! Ze vertrok rond 18u, haar schoolboeken onder de arm en net voor 22u waren ze terug. Eénentwintig euro lichter én een papiertje om echo's te laten nemen. En dat zou mijn job zijn op een werkvrije dag.

Ik dus met de kleinste spruit naar het lokaal hospitaal, gewapend met een reeks 'looneytunes' op de gsm en twee uur later en een 10tal cartoons later, was het verdict vocht ergens in zijn heup.

Hij mocht van de dokter niet lopen, springen, sporten, zwemmen, turnen, allez, eigenlijk alleen maar stilzitten (imagine that!) en ter ontspanning af en toe eens met zijn ogen knipperen. Een paar dagen later was het al beter, maar zelfs tijdens de speeltijden op school (en net nu de zon begon te schijnen!) moest hij in de klas blijven. Al een geluk dat de juf hem kon paaien met extra puzzels, extra tijd op de computer, enz.

Een 10 tal dagen later (gisteren) ben ik dan nog eens terug gereden met hem om nog een te 'echoën' en bloed te laten aftappen. Zoals ik al zei, dienen kleinen is keihard. Even een 'ai' toen ze in zijn arm prikten, maar dan lag hij al te kijken wat de dokter aan't doen was.

De dokter die hem 'echode' zei me nog dat zo'n vochtophoping in de heup meestal vanzelf weggaat en meestal geen aanwijsbare reden heeft. Hij mag dus terug springen, lopen, zwemmen, turnen, enz. maar moet terug rusten als hij terug pijn heeft.