Veranderingen

'Onze kinderen gaan naar school in het gemeenschapsonderwijs, naar een leefschool meer bepaald. Een keuze waar we echt achter staan, want er wordt een menselijke aanpak geboden die de kinderen op een positieve manier in het leven zet.' schreef mama dinsdag op haar blog.

Niet meer dus, sinds gisteren zitten ze op de Vrije Basisschool bij ons in het dorp, het katholieke net zeg maar, alhoewel ik liever de 'vrije' versie hoor ;-)

Waarom? Ach, dat zal mama wel bloggen zeker?

Wouter had zijn reservaties bij de geachte van school te veranderen, maar toen bleek dat hij in zijn klas van 18 leerlingen iedereen als kende van scouts, tekenacademie, voetbal (hij voetbalde op zijn 6de welgeteld 3 keer mee!) en kinderopvang. Pieter werd ook herkend door de helft van zijn nieuwe klas, toen hij voorgesteld werd. Leuk, het maakte de gevreesde overgang makkelijker voor hen én voor ons.

Benefiet

http://benefietnino.skynetblogs.be/

Het spookt al verschillende dagen door mijn hoofd hoe broos het leven kan zijn.

Eén van de collega's heeft een (stief)kleinzoon met de terminale spierziekte duchenne en organiseert een benefiet om de kosten van medicatie, rolstoel, aanpassingen aan de woning, een lift, steunbeugels, enz te helpen dragen, aangezien het grootste deel hiervan niet betaald word door het ziekenfonds.

Als ik de foto zie van de kleine Nino valt me vooral enorm op hoe veel hij lijkt op Pieter en dat op zich zorgt ervoor dat het in mijn hoofd blijft ronddwalen. Dat je nu al weet dat je kind van pas 4, waarschijnlijk maar 20 zal worden. Het maakt me enerzijds blij dat onze kids gezond en wel zijn, maar het maakt me vooral triest omdat ik (toch een beetje, maar dat is al genoeg) kan vatten hoe moeilijk het als ouder moet zijn om in deze situatie te zitten. Kinderen moeten onbezorgd jong kunnen zijn en 100 jaar worden!

Het is daarom dat ik langs deze weg de mensen attent wil maken op de benefiet actie die plaats heeft op 8 december in het fort van Merksem. Ga er langs, drink er een pint, eet er een broodje, laat je kind grimeren, laat je man/vrouw/jezelf masseren, ga genieten van de muziek, ga je geld uitgeven voor het goede doel, maar ga vooral die mensen een hart onder de riem steken. Laat hen weten dat we met hen meevoelen. Ook al is het een klein stukje van die pijn dat we kunnen wegnemen, ze zullen het nodig hebben.

Tot daar!

START!

Het is begonnen. Ja, het nieuwe schooljaar. Onze kids zagen er al enkele weken naar uit. Het vooruitzicht om de 'oude' vriendjes terug te zien deed hen al watertanden. En toch, vandaag zat er al een scheurtje in. Wouter had al wat klachten. Den dienen deed ambetant, den anderen zag hem niet staan en wou enkel met anderen spelen. De typische klachten die we het komende schooljaar 5 keer per week gaan horen.

Ook Wouters bezoekjes aan de reva zijn terug gestart. Maandag logopedie en ergotherapie, woensdag beertjesklas en vrijdag opnieuw logopedie en ergotherapie. Zijn muziekschool ligt een jaartje stil, tekenacademie wil hij terug gaan doen op zaterdag voormiddag. Van het voetballen waar hij zijn zinnen op gezet had zal waarschijnlijk niets komen. Hij beseft dat hij ten opzichte van de andere speler al enkele jaren achterstand heeft en laat het gezegd zijn, zijn talenten liggen elders.

Ook Pieter is terug vol goede moed aan school begonnen. Hij is samen met een vijftal meiden de baas van de kleuterblok, of toch de 3de kleuterklas van dit jaar. Het fietsen zonder zijwieltjes lukt hem alsmaar beter. Dat hij af en toe nog eens omvervalt bij het stoppen (hij steekt zijn been onder zijn armen door, over de buis bij het afstappen!) of bij het vertrekken (hij wil nogh al eens beide voeten tegelijk op de trappers zetten vooraleer er beweging is) neemt hij er al mokkend bij. Het is toch de schuld van de fiets!

Behalve het fietsen is hij ook aan het snijden gegaan. Hij wil niet meer met een lepeltje zijn voorgesneden groenten, petatjes en vlees lepelen, nee, hij wil nu zelf als aan stukken snijden. Mij goed, we hadde, het al eerder geprobeerd, maar telkens lepelde hij er duchtig op los. Tot nu dus. Hij heeft het zwaar te pakken. Dingen die wat moeilijker te snijden zijn krijgen boze blikken, en als er dingen zijn die wij toch voor hem willen snijden, worden we vergast op een nors gezicht.

De start van het nieuwe schooljaar heeft nog gevolgen. Op mijn vrije tijd. Terwijl ze tijdens de vakantie tot bijna 18u in de opvang bleven (ze vroeger afhalen was gezeur krijgen én het gaf me ook de tijd verder te doe-het-zelven in de keuken) komen ze nu uit school om 15u15. Wanneer ik recht naar huis rijd na het werk en geen boodschappen meer doe, ben ik rond 14u15 thuis. Net niet genoeg om de werkkledij aan te trekken en iets te starten. Eens ze thuis zijn is de tijd tot aan het eten maken ook al te kort, dus het ziet er naar uit dat het keuk'm'zelven zal moeten wachten tot zaterdag. Ach misschien voeg ik m'n nieuwe tegeltjes nog voordat het zover is en verzet ik de kraantjes voor de was- en afwasmachine nog, of verwijder ik de oude 'plafondclips', maak ik de vloer terug tegellijm/kleefgips/stofvrij, maar het schuren van de gyproc-naden en het schilden van die platen zal moeten wachten (tot mama er aan begint zaterdag). ;-) En als ze dat een beetje 'quick' doet knallen we de 7m² plafond, waar ik al een week mee rond rijd omdat het 'in huis' toch maar in de weg ligt, ertegen. Sjoeke? START!

Een vervelend ventje

Regelmatig krijg ik, maar ook Pieter, van Wouter te horen wat voor een vervelend ventje zijn kleine broertje wel is.

Het probleem is meestal hetzelfde en terug te brengen tot het feit dat Pieter binnendringt in Wouter's leefwereld. Alles wat Wouter 'cool' vindt, vindt Pieter 'nog cooler'. Het feit dat ze beide (redelijk) dominante jongetjes zijn, doet daar natuurlijk ook niets goed aan. Beiden willen de baas van het spel zijn, beiden willen het verloop van hun avonturen bepalen en daar wringt het schoentje.

Wouter laat zich de les niet spellen door dat vervelende broertje en speelt dan soms ook liever alleen. Ook zo zondag. Pieter ging buiten fietsen, polste even bij Wouter, maar die keek liever alleen TV. Pieter ging dus vol goede moed zijn nieuw kunstjes zonder zijwieltjes oefenen. Na een tijdje miste hij wel gezelschap, maar het (over)buurmeisje had geen zin om buiten te spelen, dus ging hij 2 huizen verder maar bellen. Die buren hebben 2 dochters van 2 en 7. De leeftijd ligt ook 5 jaar uiteen en ook bij hen zijn het dezelfde verhalen van liefde én haat. Pieter dus vol goede moed naar ginder om te gaan spelen.

Het was rond 14u toen het tijd was om te eten en ik naar de buren wandelde om hem (terug) te gaan halen. Groot was mijn verbazing dat Pieter daar alleen in de zetel naar Shrek 2 zat te kijken. Hij was rustig blijven zitten toen de kleinste dochter haar middagdutje ging doen en de oudste was zowiezo al niet thuis. Het leek wel of de buurman op onze kleinste rakker aan het passen was.

Ondertussen was Wouter thuis aan het zeuren gegaan omdat hij ook niet naar de buurmeisjes was mogen gaan spelen. Dat hij dan speelgoed moets delen met zijn vervelende broertje deerde hem plots niet meer. Het feit dat ze Playmobil hebben die wij niet hebben, doet er natuurlijk veel aan.

Het duurde een sessie op de trap, in bed, en op de dorpel van de voordeur voordat hij echt wou snappen dat hij dus echt niet bij de buurmeisjes kon gaan spelen. Dat het huis, alle speelgoed, de computer én de PlayStation, de TV en weet ik nog wat, allemaal voor hem alleen was en niets moest delen, wel dat intresseerde hem even niet.

Het is gek hoe een ADHD-er soms kan focussen op wat hij niet heeft, terwijl we onze kids leren te focussen op wat ze wel hebben. Wouter lukt het soms, maar meestal niet. Zo zat hij later naar een leuke film te kijken toen hij plots een atlas moest en zou hebben. Gevolg, 15 minuten zoekwerk en 15 minuten film kwijt.