Ik kan niet meer winnen.

Oud worden is niet erg zeggen ze. Ze dat zijn dan waarschijnlijk de 'jongeren', want geloof me, ondanks dat je dingen wint (ervaring, aanzien, wijsheid, ...) verlies je er ook (ervaring, aanzien, wijsheid, ....) .

Hetgeen ik het meest mis is de mogelijkheid om te winnen tegen mijn kids met PlayStation. Ik speel niet zo dikwijls, veel minder dan ik zou willen wegens tijdsgebrek aan tijd, en toch... Het zou tof zijn dat ik toch kan winnen omdat mijn oog-handcoördinatie beter is dan een 10-jarige (en soms ook een 5-jarige) . Tegen Pieter lukt het nog wel, tegen Wouter mislukt het meer dan ik zou willen.

Eergisteren was het weer zover. Wouter had snooker op playstation gevonden, nadat hij Bugs Bunny, lost in time had uitgespeeld in de loop van de voorbije weken. Hij had een tijdje geoefend terwijl papa de afwas deed en dan kwam hij me halen.

Het ging gelijk op, op het einde had ik een snooker nodig om te kunnen winnen (die ik kon afdwingen met nog 4 ballen op tafel!) en dan mis ik de blauwe! Hij verslikte zich bijna in het lachen en won uiteindelijk met nipte voorsprong. De beminnelijke schouderklop en het zuurzoete 'volgende keer misschien, pa' deden er niets goed aan.

Net zoals een bokser die niet meer kan winnen droop ik af. Al een geluk dat het voor hem al voorbij bedtijd was. Voor alle zekerheid zette hij de PlayStation maar af, kwestie dat papa niet meer stiekem zou oefenen. Ik zou gedurfd hebben!

Nog helpen

Wouter is nog steeds gebeten door het 'ik-wil-helpen-virus' en het siert hem wel.

Gisteren gingen we croque-monsieurs eten (geroosterde kaas boterhammen voor de naar Canada uitgeweken Belgen!). Meestal haal ik dan zo'n goedkoop wit brood, belegen kaas en lekkere hesp in den Aldi en begin ik net voor etenstijd een stap 'krokskes' te maken, zodat ze aan de lopende band in het 'krok-machien' kunnen.

Gisteren dus weer van 't zelfde en plots stond Wouter naast me.

'Ik wil helpen!'
'Ok, pak de kaas en de hesp maar uit de ijskast.'
'Jamaar, ik wil echt helpen, niet helpen met dinges pakken.'
Er zijn dus blijkbaar verschillende soorten helpen!
'Jaja, maar als we krokskes willen maken moeten we wel eerst alles pakken hé. Pak die dinges maar en zet u mee aan tafel.'

En daar zaten we dan. Ik de randjes van de kaas en de hesp aan het snijden, Wouter alles aan't beleggen en goed in de gaten aan 't houden of ik de overschotjes kaas wel schoon verdeelde tussen hem en mijzelf.

Later op de avond waren wij (mijn vrouw just loves it wanneer ik 'meervoud' praat, wij gaan vloeren, wij gaan een keuken installeren, wij gaan dit, wij gaan dat...) alles terug aan het installeren op de nieuw geïnstalleerde vloer en buiten de restjes van de verbouwingen aan het inladen in de remork voor het containerpark (the dump!).

'Hey papa, wanneer kom je nu mee snookeren op PlayStation?'
'Hey Wouter, ik moet hier eerst nog wat inladen voor het donker is. Ik heb er echt geen zin in om dat nog te doen voor we gaan slapen, in het donker.'
'Ok.''Anders help je papa even', riep mama van binnen.
'Nee, nee, ik ga snel nog wat oefenen', zei hij en weg was hij.

Het virus is blijkbaar gevoelig voor PlayStation!

't is juist een maand geleden

Het valt me op. Het was een maand geleden dat ik gepost heb. Het verlof en het feit dat alle dagen een beetje op elkaar trekken zit er maar voor een deel tussen. De verbouwingen (het 'laminaten' en het vloeren!) zitten er eigenlijk voor meer tussen.

Tijdens de verbouwingen was Wouter, ongelooflijk maar waar, er op uit om te helpen. Pieter staat steeds te springen om te helpen maar Wouter eigenlijk niet. Wanneer we gaan shoppen is het Pieter die mijn winkelkarretje wil inladen, uitladen, betalen met bancontact, de boodschappen naar de auto dragen, de auto uitladen, .... En dan heb ik het alleen maar over shoppen, want ik kan het nog hebben over de wasmachine of afwasmachine inladen, over...over... ach ..eigenlijk teveel om op te noemen. Dat manneke helpt gewoon graag. En Wouter NIET.

Misschien is dat al een aanloop naar de puberteit (hij wordt 10 in september!) maar dan wil ik ook dat hij tot een gat in de dag in zijn bed blijft liggen zoals een echte puber, in plaats van al om 7u aan mijn bed te staan.

Maar deze week wou hij dus helpen. Gewoon, uit zichzelf! Er was hem niets beloofd er stond hem geen geld te wachten, nee, ik denk dat het 'doe-het-zelf-virus' hem gebeten heeft. Er moest op een bepaald ogenblik gestofzuigd worden. Niet gewoon over en weer, nee, op je knieën met de stofzuiger in zo'n aszuiger en met de hand steentje voor steentje, zandkorreltje per zandkorreltje opzuigen. And he loved it. Zo fier 'as ne gieter' had hij gans de te betoneren vloer proper gemaakt. Ik denk dat hij er 3 kwartier werk aan gehad heeft.

Dagen aan een stuk heeft hij nog meer werk gevraagd. Hij wou zelfs de kelder 'witten' en dichten met een speciale epoxy verf tegen het insijpelende water van enkele weken geleden. De pot, de borstels en de latex handschoenen liggen klaar, maar ik wil hem toch een beetje sturen en in de gaten houden, dus zal het voor later worden.

Ook heeft hij mijn oog laten vallen op mijn 'powertools'. Slijpen, boren, wegkappen, alles wil hij wel eens geprobeerd hebben.

Het is te hopen dat het een zaadje is dat blijft groeien én dat het bij Pieter ook zo blijft. Wie weet doen we dan binnen enkele jaren super grote verbouwing met onze eigen kids als onderaannemers!