Winnen én verliezen

Het zijn niet altijd computerspelletjes hier ten huize. Soms willen de kids al eens een gezelschapsspelletje spelen én winnen van mama en papa.

Zo ook zondagavond. Al een heel weekend was ik Pieter aan het beloven dat we UNO zouden spelen. Mama was weg voor een vrouwen-weekend met de kerkgemeenschap, dus de vrije tijd voor papa (alleen thuis met de kids en grootmoeder!) was beperkt.

Pas een half uurtje voor het slapen gaan, kon ik wat tijd vrijmaken. Nu laat ik de kids niet gauw winnen, ze moeten maar leren verliezen ook, maar zo vlak voor bedtijd was ik toch van plan hem te laten winnen. Kwestie van hem met een leuk en happy gevoel bed in te stoppen.

Het 'loeren' in Pieters kaarten was niet moeilijk, hij flasht ze voortdurend. Na 3 spelletjes gewonnen te hebben dankzij papa's vakkundig valsgespeel zei ik dat we aan het laatste spel begonnen.

'Het is al over bedtijd makker, laatste spel! En euh...genoeg gewonnen hoor, nu is het aan mij om eens te winnen!'
Hij knikte, 'Ja, want ge hebt nog niets gewonnen hé.'

We deelden de kaarten en begonnen eraan. Ik was niet van plan te winnen en speelde hem naar de hand, hield kaarten achterwege waarmee ik kon winnen, kortom, alle truuken van de 'foor'.

Ik zag zijn laatste kaart. Ja, hij kon uit en winnen.

'Hey, waarom pak je een kaart, Pieter? Je kan leggen hoor. En winnen!'
'Nee nee, papa, nu moet jij eens winnen. Je hebt nog niets gewonnen.'

En zo liet men jongste me ook eens winnen. En ik moet zeggen, zo is verliezen voor hem ook nog leuk!