De eerste werkdag

Vandaag was mijn eerste werkdag na onze vakantie. Overslapen was er niet bij, Pieter kwam me wakker maken ergens rond 4u. Hem proberen terug in stoppen was ijdele hoop, want toen ik me aan't klaarmaken was om 5u, schrok ik me rot toen hij plots in de gang stond in het schemerdonker.

Mama heeft nog gepoogd hem bij in bed te nemen, maar hij was al (te) wakker. En wakker wil bij hem zeggen verhalen vertellen tegen 300 per uur.

Mijn hoofdpijn waarmee ik van het vliegtuig stapte zit er nog steeds, soms bonkend soms een beetje sluimerend, maar steeds zeggend 'je bent nog niet van me af'.

Het verhaal over hoe ik op onze tweede dag in Canada de achtergebleven valies van mijn groetmoeder aan mijn moeder ging overhandigen, vermomd als werknemer van de plaatselijk luchthaven, zonder dat ze me herkende (!) vonden ze wel grappig. Men moeder verwachtte immers enkel haar eigen moeder, niet ons ganse gezin!

Net als Wouter en Pieter op school kon ik de verhalen de ganse dag vertellen, iedereen leek wel te weten waar we geweest waren. Ik had het nochtans (zo meen ik me te herinneren!) maar een select publiek ingelicht, maar misschien wil ik me dat wel anders herinneren.

Voor de kids was dat anders. Zij wisten pas de morgend dat we ze wakker gingen maken dat we weg gingen, naar Canada en de familie daar dan nog. De vriendjes op school vroegen zich waarschijnlijk wel af waar Wouter en Pieter gezeten hadden, maar de 'coole' kleren van ginds gaven Wouter waarschijnlijk genoeg gespreksstof.

Vandaag was ook de dag dat Wouter (samen met de andere leerlingen van zijn juf piano) een miniconcertje moest geven in de hoofdzetel van de muziekschool. Ondanks dat e weinig tijd was geweest om te oefenen heeft hij het eer goed vanaf gebracht. Zoals altijd moesten ze zichzelf aankondigen en zeggen wie ze zijn en wat ze gingen spelen. Weer viel Wouters onhandige, vergeetachtige manier van doen in de smaak.

"Ik ben Wouter en speel als eerste nummertje het liedje Krijgertje Spelen als tweede ...euh..Dat ben ik vergeten en als derde...euh...Dat ben ik ook vergeten"

Hilariteit alom en het applaus was al binnen voordat hij begonnen was. En terwijl hij er thuis tijdens het oefenen (voor mijn ongetrainde oor) er weinig vanaf bracht deed hij het daar (volgens de juf, die ook nog eens blij was dat hij gekomen was!) wel goed.

Binnen 3 weken, op 29 mei is het piano-examen en tevens de laatste les. Ben eens benieuwd hoe hij het dan zal doen en hij zal waarschijnlijk zijn herwonnen vrije tijd prachtig vinden.

We zijn terug thuis

Voorbij gevlogen zijn ze, die 3 weken in Canada.

Makkelijk was het niet altijd. Zoals ik hiervoor al zei moesten we plots 24 uur per dag met onze kinderen door brengen. Ze maakten ons 's morgens wakker, 's avonds was het een gevecht om hen in hun bed te krijgen, voor je zelf te moe was om wat private/relaxing time te hebben.

Dit jaar zaten de kids ook middenin iemand anders territorium. Ze speelden in iemand anders speelkamer, met iemand anders speelgoed en laat delen nu net niet het gemakkelijkste zijn voor de meeste kinderen, vooral als het dan nog door drie gedeeld moet worden.

Dat was vorig jaar in Turkije dan enigszins anders. Er was geen massa speelgoed om te delen/ruzie over te maken. Er was het zwembad en dat was het. Pieter dook met een vriendinnetje (meestal) het babybad in, Wouter met een vriendje het grotere zwembad en de interactie tussen de twee was een pak minder.

Nu ben ik er zeker van, dat naarmate Pieter ouder wordt, ze meer en meer hun plaats gaan vinden ten opzichte van elkaar, maar op het moment is het toch nog moeilijk voor hen én voor ons. Altijd moeten 'scheidsrechteren' is niet altijd even leuk.

En Canada? Prachtig, maar dat wisten we al, we waren er nog al geweest. Het weer was kouder dan in België én toch warmer. Heel raar hoe je bij 14 graden gans de dag in een T-shirt rondloopt en verbrandt in minder dan 30 minuten.

Het was ook een blij weerzien van de familie. De kleinste onder hen hadden we nog niet gezien, Pieter hadden ze ginds nog nooit gezien , dus dat was ook leuk.

Was er ook iets dat tegenviel? Ja, het moeten terug komen. Het besef dat je na 3 weken samenleven je mekaar een ganse tijd gaat moeten missen. Het besef dat chatten/mailen/bellen maar half zo leuk is.

Wouter begreep papa's tranen dan helemaal niet. Hij dacht dat papa een grapje maakte door te doen alsof. Het drong bij hem pas door toen we door de douane waren en moesten wachten op ons eerste vliegtuig richting België. Hij besefte dan pas wat hij ging achterlaten en het deed pijn.

Toen Pieter me tenslotte vanacht om 3 uur riep vanuit zijn bed schrok ik me dood. Ik vond het licht niet, wist niet juist waar ik was (in Canada toch?) en moest ADHD-mama vragen voor me het licht aandoen voor ik te hulp kon schieten. Een half uur later zat ik met m'n kleinste, klaarwakkere vriendje beneden naar tv te kijken. Wouter moesten we wakker maken om 8u om naar school te gaan. Die paste zich ginds ook al het snelste aan!