Ik kan niet meer winnen.

Oud worden is niet erg zeggen ze. Ze dat zijn dan waarschijnlijk de 'jongeren', want geloof me, ondanks dat je dingen wint (ervaring, aanzien, wijsheid, ...) verlies je er ook (ervaring, aanzien, wijsheid, ....) .

Hetgeen ik het meest mis is de mogelijkheid om te winnen tegen mijn kids met PlayStation. Ik speel niet zo dikwijls, veel minder dan ik zou willen wegens tijdsgebrek aan tijd, en toch... Het zou tof zijn dat ik toch kan winnen omdat mijn oog-handcoördinatie beter is dan een 10-jarige (en soms ook een 5-jarige) . Tegen Pieter lukt het nog wel, tegen Wouter mislukt het meer dan ik zou willen.

Eergisteren was het weer zover. Wouter had snooker op playstation gevonden, nadat hij Bugs Bunny, lost in time had uitgespeeld in de loop van de voorbije weken. Hij had een tijdje geoefend terwijl papa de afwas deed en dan kwam hij me halen.

Het ging gelijk op, op het einde had ik een snooker nodig om te kunnen winnen (die ik kon afdwingen met nog 4 ballen op tafel!) en dan mis ik de blauwe! Hij verslikte zich bijna in het lachen en won uiteindelijk met nipte voorsprong. De beminnelijke schouderklop en het zuurzoete 'volgende keer misschien, pa' deden er niets goed aan.

Net zoals een bokser die niet meer kan winnen droop ik af. Al een geluk dat het voor hem al voorbij bedtijd was. Voor alle zekerheid zette hij de PlayStation maar af, kwestie dat papa niet meer stiekem zou oefenen. Ik zou gedurfd hebben!