Jaarlijkse evaluatie

Elk jaar moeten we met Wouter op controle. Een beetje zoals met je auto, alleen bij hem laten we niet zijn uitlaat en banden checken, nee, bij is het zijn lengte, gewicht, hoofdomtrek, bloeddruk, enz.

Het is belangrijk omdat er van ADHD-kinderen wel eens gezegd word dat ze (soms) groeiachterstand hebben ten opzichte van niet-ADHD-kinderen. Maar tot nog toe zit hij binnen de gemiddelde waarden.

Ook probeert de dokter steeds te peilen naar zijn dagelijkse omgang met anderen, hoe hij het doet op school, wat hij zelf vind van de therapie. Het lijkt wel of Wouter helemaal niet luistert wat er dan tussen mij en de dokter gezegd word, maar de waarheid is dat hij elk woordje wikt en weegt.

'Hij komt wel goed overeen met zijn broertje, hé', zegt de dokter, want Pieter is ook meegegaan op doktersbezoek.
'Dat loopt inderdaad wel los. Hij houdt wel graag de touwtjes in handen van het spel. Zolang hij het scenario mag bepalen en zijn broertje doet wat hij zegt, gaat het inderdaad goed. Maar aangezien ze beide vrij dominant zijn (dat hebben ze echt van hun mama!!) botst het wanneer de kleinste ook zijn eigen goesting wil.'
'DAT IS NIET WAAR, GE OVERDRIJFT!'

Later blijkt het dat hij het niet eens was met het woordje 'altijd' en dat hij vindt dat ik hem daar op die manier belachelijk maak. Natuurlijk is dat niet zo en dat probeerden we hem 's avonds aan tafel ook duidelijk te maken. De dokter heeft een totaal beeld nodig van hem. Rilatine en concerta zijn geen wondermiddelen, eerder hulpmiddelen.

Mensen die deze produkten enkel kennen uit de media kijken er soms smalend op neer, maar in de praktijk blijkt dat Wouter (en ik spreek enkel over onze eigen situatie) niet goed functioneert zonder. Nog niet zolang geleden waren we zijn pilletje eens vergeten te geven op een schooldag en binnen het uur belde de directie ons al. Toen ik hem een pilletje ging brengen leek hij wel een dronken giegelnicht die net de mop van het decenium gehoord had.

Maar het is niet enkel omdat wij vinden dat hij medicatie nodig heeft, dat hij ze krijgt. Elk jaar wordt dat opnieuw geevalueerd en (gelukkig voor hem én voor zijn omgeving) goedgekeurd.

Zon, verlof en buitenleven

Eindelijk krijgen we wat goed weer. De zon schijnt en het is aangenaam 'T-shirten-weer'.

Voor de kinderen is dat ook leuk. Niet alleen 's morgens om naar school te vertrekken (je moet geen jas aandoen, dat scheelt tijd!) maar ook overdag en na school. Ze kunnen met hun vriendjes en vriendinnetjes lekker buiten spelen.

Voor Pieter was dat heel welkom. Om één of andere reden kan diene kleine niet spelen wanneer er onder hetzelfde dag een beshikbare computer en televisie zijn, of zo lijkt het toch. De 'mag ik computer spelen' of 'mag ik tv kijken'-klaagzangen zijn meestal niet van de lucht. Wanneer ge hem dan zegt om eerst wat te spelen met wat gewoon speelgoed, kijkt hij me meestal verontwaardigd aan. 'Ik HEB al veel gespeeld', zegt hij dan, maar meer dan rondhangen en op Wouter zijn zenuwen werken, heeft hij eigenlijk niet gedaan.

Dat is nu gelukkig (een beetje) anders. Hij probeert nog computer en/of tv in de wacht te slepen, maar mijn 'njet' brengt hem niet meer uit evenwicht. Hij trekt dan meestal naar de buren twee huizen verder. Met die twee dochtertjes en hun trampoline kan hij het uitstekend vinden. Het jongetje en het kleinere meisjes aan onze andere kant vallen ook in de smaak. 'Kampen bouwen hé papa'. En dan heeft hij nog een derde mogelijkheid. Het meisje aan de overkant van de straat. Zo oud als zijn broer en behoorlijk bazig, en ook al pikt hij geen bemoeienissen van Wouter, van haar pikt hij het wél.

Hij zit zo dikwijls op een ander, dat ik het zelf soms een beetje vervelend vind. De buren nochtans niet. Hij is een lief en attent kereltje dat goed luistert, zegt men me, maar dat wisten wel hé.

Wouter dat is een ander verhaal. Af en toe gaat hij mee met zijn broer 'trampolinen' bij de buren, maar eigenlijk mist hij wat kinderen van zijn eigen leeftijd. Zaterdag heb ik hem nog mee buiten gesleurd terwijl ik aan het snoeien was. Wat muziek op, een tuinstoel in de voortuin, Harry Potter (deel 5?) op zijn schoot en al vingerhakend heeft hij zo uren bij me gezeten. Gisteren had ik ze dan beiden buiten gejaagd op een dekentje in de gazon met een pak autootjes en dat ging maar gedeeltelijk goed.

Het was leuk om een lang weekend (van 1 tot 4 mei) thuis te zijn en zo'n reuze weer te hebben. Diegene die naar de zee waren gereden en gisteren rond 19u in de 30 kilometer lange file stonden, waren verkeerd. Het was even goed thuis én filevrij. Nog van da!