De grote baas

Gisteren zaten Wouter en Pieter met de playmobil te spelen. Ik stond vlakbij de afwas te doen en hoorde hun gesprek aan, waarin Wouter vooral de boventoon voerde.

'We gaan hockey spelen, zoals op uw T-shirt, Pieter.'
'Ja, tof!'
'Ok, we zijn allebei van het grijze team maar gij moet met het mannetje spelen van de gele.'
'Huh?'
'Ja, we zijn allebei van hetzelfde team maar gij moet even de gele spelen én verliezen. Uw mannetje mag niet scoren, want anders verliezen we hé. Dus ik scoor en gij niet!'
'Maar ik wil ook scoren zenne.'
'Maar ge wint toch ook als ge niet scoort want gij zijt ook het grijze team.'
'Ok,' zucht Pieter dan maar, inbindend voor zoveel verbaal talent.

En iets later trekt Wouter weer het laken naar zich toe.
'Kom onze mannetjes gaan fietsen,' zegt hij.
'Ok, de mijne gaat mee met zijn rollerskates,' beslist Pieter.
'Nee, we gaan fietsen!'
'Ja, fiets maar, mijn mannetje rollerskate mee.'
'Maar gij moet ook fietsen. Kijk eens, dat zijn wel mountainbikes hé, met van die dikke banden, en die kunnen rap fietsen, nog rapper dan rollerskates!'
'Ik wil toch rollerskaten.'
'Ok, geen probleem, dan rijd ik wel met de auto en dan kunt gij toch niet volgen, want dan race ik héél snel!'
'Ok, ok, ik zal wel mee fietsen', bindt Pieter weer in met een diepe zucht.

Het moet moeilijk zijn om op te kijken naar je grote(re) broer, ermee te willen spelen, zelf toch wel weten wat je wil (doen) en dan toch maar toegeven om je speelmakker niet te verliezen.

Wanneer ik Wouter er attent op maak zegt hij me dat hij het wel weet, maar toch doet hij er niets aan. Ik ben blij dat mijn afwasje gedaan is en ik niet meer moet luisteren naar zijn 'bevelen'.

Tettenzot

Sinds Wouter doorheeft dat hij langer kan opblijven (in de vakantie) wanneer er iets op TV is dat voor hem geschikt is, vraagt hij me steeds of er een goeie film op TV is.

Zo ook gisteren. Toen hij hoorde dat het Fata Morgana was zag hij zijn kans schoon om langer op te blijven. Nu keken we daar vorig jaar elke zondag naar en hij kan daar echt in meeleven. Vooral de aflevering dat onze eigen gemeente aan de beurt was en hij vriendjes van school in beeld zag komen, vond hij geweldig.

Dus gisteren avond zaten we met z'n tweeën achter de kijkkast. Brasschaat was de place to be deze week. De uitdagingen waren:

1. Maak 10 reuzegrote reproducties van schilderijen uit de 20ste eeuw.
2. Zorg voor 1000 karikaturen - à la Montmartre - van inwoners van Brasschaat.
3. Creëer een graffititekening van minstens 1500 vierkante meter.
4. Beschilder 300 dames van top tot teen in bodypaint.
5. Maak een 'Tableau vivant' van Pieter Brueghel De Oude zijn 'Spelende Kinderen'.

Om een lang verhaal kort te maken, ze haalden alle sterren binnen. Maar het was vooral nummer 4 die Wouter zijn interesse wekte, wanneer ze aan de beurt kwam.

Hij had al snel door dat de dames in kwestie redelijk naakt zouden zijn om te bodypainten. Hij giechelde al bij het vooruitzicht dat 300 naakte dames zijn scherm zouden opfleuren.

'En gaan die niks aanhebben? Ook nie op die ...*gegiechel*... die twee plaatsen?'

'Kijk maar verder, maniak! Die zullen wél een bikini aanhebben!'

En ja zenne, hij kreeg deels gelijk. Een aantal van die dames hadden inderdaad het lef gehad om het bovenste van hun bikini uit te laten om geverfd te worden. Je moest voor sommige beter al beter kijken dan voor andere (ja, ik heb natuurlijk ook mijn ogen niet in mijne zak!).

'Kijk papa', zijn ogen glunderden, 'dienen tijger, die heeft geen topke aan, en die paarse, en die groene, en dien anderen tijger heeft ook al niks aan, amai, zo'n dikke borsten, ...'

Zijn ogen rolden er bijna uit. En diene kleine moet nog 10 worden, we houden ons hart al vast voor de puberteit. Soms prijs ik me gelukkig met twee zoons. Een aantal zorgen die ouders met dochters hebben zullen mij onbekend blijven, maar dit is iets waar ik nog geen rekening mee gehouden had.

Plots moet ik terugdenken aan mijn jongste broer die als kleine prutser van een jaar of 11, 12 al de blote madammen uit mijn 'blote-madammen-boekskes' had geknipt. De boekskes had hij stiekem terug gelegd, misschien in de veronderstelling dat ik het niet zou merken?

Ik vraag me af wanneer we Wouter gaan betrappen met een Playboy of iets dergelijks in zijn boekentas.