Rice Crispies op de vloer

Als je altijd met de vroege shift staat, ben je telkens enorm blij dat het weekend is. Uitslapen is een luxe in de week, maar eigenlijk ook in het weekend. Onze kids moeten namelijk (a) blijven liggen tot 8u gepasseerd is, en (b) komen vragen of ze naar beneden mogen. Voor we deze regel invoerden gebeurde het al eens dat ze om 6u 's zaterdagmorgens TV zaten te kijken, terwijl wij nog sliepen.

Niet meer dus, wat wel betekent dat ze ons (zeg maar mij!) wakker maken iets na, maar meestal toch iets voor, 8u. Wouter krijgt dan zijn rilatine die naast mijn alarmklok geparkeerd staat en mag dan naar beneden, samen met zijn veel te wakkere broertje.

Ongeveer hetzelfde scenario deze morgen. Het is pas 7u15 wanneer Wouter naast m'n bed staat. Ik laat hem ondanks het (te) vroege uur maar naar beneden gaan, want anders maakt hij zijn broetje toch maar wakker. Pieter is er dan uiteindelijk om 8u. Tien minuten nadat hij beneden is klinkt het geruzie al. Ik roep Wouter terug naar boven (lang leve binnenhuistelefoons!) en geef hem zijn vergeten rilatine en vertel hem dat ze terug hun bed in gaan als ik nog geruzie hoor.

Wanneer ik dan korte tijd later beneden kom hebben ze al gegeten. Er heeft er zelfs eentje aan de salontafel voor de TV gegeten, iets wat niet mag wanneer ze alleen beneden zijn. Het gevolg is meestal meer ontbijtgranen op de grond dan in hun magen.

Wanneer ik Wouter vraag wie daar heeft gegeten ondanks het verbod, wijst hij naar Pieter, die op zijn beurt ontkent. Ik zeg hen dat ik wel zeker weet dan één van hen daar gegeten heeft, want dat de vochtige 'rice crispies' nog onder de tafel liggen. Beide ontkennen ze, dus vertel ik hen dat ze beide straf zullen krijgen als één van hen volhard in de leugen.

Wanneer zij naar de kerk vertrekken en ik naar de badminton, is het nog onbeslist. Pas uren later aan tafel tijdens het middageten bekent Wouter terloops dat hij het was geweest én dat hij het nu opbiecht omdat hij er eens goed over had kunnen nadenken. Tja...! Ik zeg hem dat ik over zijn straf, die erger wordt vanwege de leugen, ook nog wel eens zal nadenken.

Een kwartiertje later komt hij bij me.

'Papa, 2 dagen geen PC of PlayStation, lijken mij een goeie straf.'
'Ohja? Vind je dat niet erg?'
'Natuurlijk maar ik moet toch straf krijgen hé? En ik heb tijdens mijn logeerpartijtje bij Tante V. al genoeg kunnen spelen op de PS2. Of nee, toch niet, want ik heb veel met mijn Bionicle gespeeld, zeker 3 uur!'

Ik besef dat hij eventjes zijn eigen straf bijna onderuit haalde, maar ik vind het toch een goed idee. Ik heb liever dat hij vandaag en morgen gans de dag 'gewoon speelt'. Misschien wil Pieter nu ook iets mispeuteren, dan kan ik hem dezelfde straf geven en alles voor mezelf reserveren! *lacht*