Mijn nief truukje werkt

Onze kids blijven op woensdag namiddag, maar ook op schoolvrije, vakantie- en verlofdagen in de na/buitenschoolse opvang. Ze vinden het daar reuze. Massa's speelgoed, leuke begeleiding, een vanzelfsprekend vieruurtje en een pak vriendjes.

Het is zelfs zo erg dat ik ze daar bijna moet buitensleuren, wanneer ik ze ga halen. Ik kom daar binnen en schijt bijna nen floeren als ik daar de 4 na mij binnen komende ouders al zie vertrekken met hun kroost en die van mij moeten hun schoenen/jas nog aandoen, hun boekentas nog zoeken, enz. Het truukje dat ik eerst probeerde lukte maar matig. Ze mochten de 500m naar huis te voet afleggen ipv met de auto als ze niet binnen de 2 minuten klaar stonden. Het lukte, maar nog niet altijd.

Tegenwoordig is Pieter nog aan't turnen wanneer ik Wouter kom afhalen om naar de reva te bollen.

'Kijk, als ge snel klaar zet (ik plak er al geen seconden of minuten meer op!) moogt ge van voor zitten.'

Zijn ogen worden groter. Sinds hij én ik weten dat je geen 12 meer moet zijn om vooraan te ziiten, maar dat een verhoogd zitje voldoende is, zeuren ze dikwijls de oren van mijn hoofd. Als beide kids meerijden vliegen ze natuurlijk vanachter. Als ik ze alleen in de auto heb, kan ik natuurlijk kiezen.

In seconden stond hij klaar in geef acht, gepakt en gezakt. En hetzelfde truukje lukte ook, in iets meer seconden, voor de kleinste een uurtje later!

Hunnen draai

Wouter begint meer en meer zijnen draai te vinden op zijn nieuwe school. Gisteren zeurde hij nog even dat in de studie blijven niet zo leuk is, maar toen ik hem vroeg wie de stengste huiswerkbaas was, de juf of ik, draaide hij zich om en wandelde doodleuk terug naar de klas. Dat zijn boekentas er nog stond en hij zowiezo nog terug moest zat er misschien ook voor iets tussen. Mijn verbazing was dan ook groot toen hij om half vijf binnen gewandeld kwam en zei dat al zijn huiswerk klaar was.

Zijn rekenen was klaar (een 100-tal oefeningetjes!) én zijn Franse les had hij ingeoefend met een klasgenoot. Ze hadden mekaar ondervraagd. Huiswerk gemaakt en 'social skills' geoefend! Het kan niet meer op.

Ook Pieter is ingeburgerd. Op de website van school stonden foto's van hun uitstap aan de lokale fruitboer. Pieter kon alle kindjes opnoemen met naam en familienaam, zelfs op foto's waar iedereen met zijn rug naar de camera staat.

Toen ik hem afhaalde wist de juf me te vertellen dat hij graag helpt, te graag soms, dat hij soms andere kinderen dingen uit handen neemt (omdat hij ze beter kan en hun gesukkel niet kan aanzien?). Tja, dat weten we, we kennen onze kleinste, en ik weet hoeveel hij als echt papa's kindje op zijn papa lijkt, maar dit is al te bizar.

Ik ben ook zo in de keuken. Mijn vrouw staat niets dikwijls in de keuken, dat is mijn domein als 'vroege shift werkende en rond 14 u thuiskomende-echtgenoot'. Ik 'doe' de keuken al sinds mijn ouders waren gescheiden en ik alleen kwam te wonen. Ik doe het graag en kan het dan ook moeilijk af geven, wanneer de situatie zich voordoet. Ik zie mijn vrouw dingen verkeerd (of is het gewoon anders?) doen, zie haar timing mislopen wanneer ze vecht met de kook- en microgolfpotten. Ik kan haar niet laten sukkelen en dan komt mijn 'helpende' (zij noemt het 'mijn dominante ik wil alles zelf doen') -kantje boven. Net zoals Pieter!

De regeltjes die op school gelden maken ze zich ook meer en meer eigen. Dat brooddozen in bepaalde manden terechtkomen kennen ze al. Dat de andere al eens iets vergeet vangen ze onderling op. Dat we nu 3 brooddozen hebben (2 met hun naam in en 1 net dezelfde maar zonder naam, van iemand anders dus!) is het resultaat van hun efficiëntie.