Verdriet

Begin deze week stierf een vriendje van Wouter. Over de hoe,wat en waar wil ik het vanwege privacy redenen niet hebben, maar wel over de impact dat zoiets heeft op een jong kind zijn leefwereld.

Toen het nieuws binnen kwam was hij even bezorgd dat het zijn beste vriend was, maar die woonde elders. Later op de middag hoorden we dan dat het wel degelijk iemand was die hij kende. Iemand waar hij tot een paar jaar terug vrij close mee was.

Als een zombie zat hij in de zetel. Het ongeloof en onbegrip was groot. Dat zoiets kon gebeuren schokte zijn kleine wereldje. We probeerden hem te troosten en hem uit te leggen dat sterven een deel van het leven is, dat ook wij verdrietig zijn, maar ook al praat je er over, verdriet moet slijten, dat gaat niet onmiddelijk weg. Het is spijtig genoeg niet iets dat je kan uitzetten, zoals een televisie.

De voorbije dagen had hij telkens wel opnieuw vragen. Gisterenavond was het 'groeten'. Zelf ben ik er geen fan van, ik heb ook liever 'gesloten kist begrafenissen'. Toch ging Wouter samen met zijn mama naar de plaatselijke begrafenisondernemer. Toen hij terug thuis kwam zat hij in de zetel als een klein gewond vogeltje. Ik moest er echt al naar vragen, want zelf zei hij niets. Hij was totaal van de kaart om zijn vriendje zo dood op een bed te zien liggen, omringt met knuffels en ander speelgoed.

Het gestorven vriendje was van zijn oude school. Op die school is de laatste week van alles gezegd en gedaan daaromtrent. In Wouter zijn nieuwe school is er ook over gepraat, omdat het jongetje door de meesten ook gekend was vanwege scouts en andere buitenschoolse activiteiten, maar waarschijnlijk minder intensief.

Wanneer de begrafenis eraan komt verwacht ik nogmaals veel verdriet. Zo'n dienst kan een volwassen mens al heel sterk aangrijpen, wat moet dat dan doen voor een 10-jarige, die omringt word door (naar ik vermoed) gans het dorp vergezeld van hun kids. Kinderen die de overledene kenden. Ik verwacht daar een ziljoen tranen en massa's ontroostbaar verdiet, en dat is dan waarschijnlijk nog maar een fractie van wat de papa van dat jongetje moet voelen. Wij voelen allemaal mee met de familie.

Gisteren avond kon Wouter dan ook niet in slaap geraken. Hij ligt zowiezo al een uurtje of soms langer naar het plafond te staren op gewone dagen, maar op een dag als deze gaat ook zijn 'molen' nog eens draaien. Een uurtje na bedtijd kwam hij dus terug naar beneden, wenend. Ik ben dan maar met hem mee gaan slapen, in ons grote bed. We hebben nog wat liggen praten, knuffelen ,troosten.

'Hij is nu in de hemel. Daar is alles goed en niets slecht. Het kan niet anders of hij is daar gelukkig.'
'Ja, misschien wel, maar mijn verdiet dan?'
'...'