Hij ziet nog altijd niet goed
Gisteren reden we dan uiteindelijk naar Hans Anders. Daar kwam mijn eerste brilleke ook van en omdat het voor onze vergeetachtige 10 jarige ook zijn eerste is, gingen we maar voor een goedkope bril.
We waren onmiddelijk naar school vertrokken, want mama moest les geven kort bij het Shopping Center Waasland(SCW) en zou daar rond 16u ook zijn. Niet dus. Dat was een uur later dan voorzien en omdat ik het niet zag om een uur te gaan slenteren met die gasten, bleven we maar rustig in de auto zitten. Rustig? Yep, rustig! Een uur lang zelfs! Het verbaasd me nog nu ik het hier schrijf, maar ik heb ze zelf beloont met 2 goeie punten.
De afspraak was dat we na het shopping-center-gebeuren zouden gaan eten in de McDonalds. Dat zagen ze wel zitten natuurlijk (en ja ik ook). Ze weten dat als ze drie slechte punten krijgen tijdens zo'n 'uitje' ze het op hun buik kunnen schrijven (is al gebeurd!), maar nu stonden ze er dus goed voor, want samen met die 2 goede punten, konden ze al 5 opmerkingen krijgen voordat we naar huis reden en boterhammen met droog brood zouden eten.
In het SCW was het goed te doen. Weinig volk. De duizend brillekes passen was Wouter al even snel beu als papa, nee , eigenlijk was ik het eerder beu. De 'nee, deze niet' gingen sneller van zijn neus dan ik ze kon zien en vorige keer zonder mama en zonder het kleine broertje hadden we rapper een goeie keuze gemaakt (en vergeten tegen nu).
Dat Pieter naar het toilet moest was een 'saved by the bell' moment, een oase in de brillenwoestijn. Toen Pieter een kleine 200 gram lichter was ... ;-) ... en ik 35 cent had Wouter al gekozen. Niet mijn eerste keuze, maar toch heel geslaagd. Trots met zijn nieuwe aanwinst wou hij al de winkel uitlopen. Geen goed idee met die stukskes vensterglas in dat montuureke. Passen, meten, opschrijven en 'moeten ze ontspiegeld, krasvrij en of onverwoestbaar gemaakt worden?' en dan ...nog 2 weken wachten. Het zal waarschijnlijk de behandeling met kryptonite zijn die iets langer duurt.
Dan maar naar de see-en-aah om rap wat kids kledij en sokken te kopen, terwijl mama afdwaalde in de vrouwensectie. Nadat we hadden betaald en Pieter aan de kasseuse vertelde dat papa zijn nieuwjaarsgeld had opgedaan (dat het aan kleren voor hemzelf was vergat hij er wijslijk bij te vertellen) begonnen we richting uitgang te lopen. Tot mijn én Wouters ergernis liep mama verkeerd. Niet richting beloofde uitgang, maar richting 'vrouwenklerenwinkel'. We fronsten beiden onze wenkbrauwen, Pieter speelde lustige verder met zijn Hans Anders ballonneke, en tien minuten later bolden we dan toch richting McDonalds. Zelfs mama had ondertussen ook honger gekregen, want ze zoefde met snel voorbij en nam de kop richting Ham- en ander Burgers.
Het moet benadrukt én gezegd worden. Het waren engeltjes vandaag. Naar zo'n winkeldinges trekken met twee kids die daar eigenlijk al evenveel goesting in hebben als 'hunnen ouwen' is geen sinecure, maar dit was echt een droom. Goed gewerkt mannen. En we hebben het hen ook dan meerdere malen gezegd.
