Hij is thuis

De rit naar Overpelt duurde iets langer dan verwacht, deels doordat het gewoon verder was dan ik dacht en deels door de 'Hollanders'. Dat is toch wat de verkeersinfo zei op de VRT. Door massaal op vakantie vertrekkende noorderburen zat de ring rond Antwerpen overvol.

Anyway, we waren later, maar een sms’je richting leiding deed Wouter er in ieder geval niet aan twijfelen of we hem wel zouden komen halen.

Hij had zich heel goed geamuseerd, hij had zich gedragen, zijn gedrag was beter geweest dan het jaar ervoor én het was merkbaar wanneer de rilatine begon uit te werken rond 16u.

Het was een survival kamp geweest en dat is natuurlijk op maat gesneden van een avontuurlijke (bijna) tienjarige als Wouter. Klimmen in bomen, eruit springen met touwen en een harnas, kajakken en omklikken in niet al te warm (zeg maar koud) water, avonturentochten, te veel om op te noemen. Het is ook voor het eerst dat zijn 'tater' niet stil staat. Meestal moet je het eruit trekken, maar nu vertelde hij ronduit. Leuk! Hij had graag gehad dat het langer duurde, maar hij had ons toch gemist.

De barbecue was simpel maar lekker en toen we rond 21u30 thuis waren, de kinds een beetje opkuisten en in bed gooiden, waren ze eigenlijk helemaal uitgeteld. Tot mijn grote verbazing stonden ze pas rond 9u aan mijn bed, net toen ik ook wakker werd.

Barbecuen

Gisteren was het de jaarlijkse barbecue van adhd-mama haar werk. Het was eigenlijk zonder partner, maar toch kon ik erbij zijn. Het budget liet niet meer toe om een DJ te laten komen en moeder de vrouw had dan maar gevraagd aan mij om te komen DJ-en.

Ik gepakt en gezakt met mijn pc en en surround speakers en eens alles geinstalleerd kon ik aan de slag. Het was leuk en ik denk dat het wel gesmaakt werd. Mijn cd collectie is redelijk uitgebreid en omgezet naar mp3 kan je daar leuk mee spelen. Ergens rond 19u was ik begonnen met een kleine playlist die op zichzelf speelde terwijl wij aten, nadien ging ik dan lekker life mixen. Voor ik het wist was het middernacht, en dan moesten we nog naar huis om rond 5u terug uit bed te springen om te gaan werken.

Omdat we enkel Pieter thuis hebben (Wouter is nog steeds op kamp, tot vanavond) en we niet direct een 'babysit' (of moeten we het hier al hebben over een kleutersit?) vonden hadden we hem meegenomen. Na het eten installeerde hij zich maar al te graag in de auto achter het scherm van de laptop, terwijl de eerste Harry Potter speelde. De auto stond naast de 100 m² grote feesttent en af en toe kwam hij eens langs, om een drankje of dessertje. Koning te rijk en cool als een echte zat hij in zijn eigen prive thuis/auto bioscoop. Wie dacht dat hij dan steendood in slaap zou vallen, was eraan voor de moeite. Hij besloot nog een Looney Tunes dvdtje te kijken. Pas toen we richting huiswaarts keerden besloot hij om een beetje te slapen.

Ik geef toe, het was moeilijk wakker worden vanmorgen, het was dan ook al 1u30 's nachts toen we in bed lagen. Mama was blij met een extra half uur slaap wegens geen Wouter thuis en Pieter was enkel met veel moeite en een beetje omkoperij (een Harry Potter foto in de humo van deze week) wakker te krijgen. Het was leuk maar vermoeiend zegt men dan.

Straks gaan we dan wéér barbecuen. Ditmaal omdat we Wouter gaan afhalen en ze zo het kamp afsluiten. Al zal het deze avond niet zo laat worden.

Verplichte wapenstilstand

Al een tijdje hangen onze beide kids in mekaars haar voor de minste onenigheid. Pieter weet precies op welke knopjes hij moet duwen om Wouter de kast op te jagen. Wouter geeft geen strobreed toe als Pieter iets wil.

Een klassiek voorbeeld enkele dagen geleden. Ze zitten al een tijdje samen met de lego's te spelen. Wouter had het voorgesteld, waarschijnlijk omdat hij ook zijn oog op Pieters nieuwe lego-brandweerauto had laten vallen. Pieter had die van zijn meter gekregen, net zoals zijn neefje in Canada. Tot nog toe waren alle lego 's van Wouter geweest. Hij had die van mama geërfd en van zijn meter en van ons al een aantal dozen gekregen. En nu was de invasie ingezet, dus besloot hij om even met de vijand mee te heulen.

Een kwartiertje later was zijn zin al over en konden de ruzietjes beginnen. Het is heel moeilijk om de aanstoker in zulke ruzies aan te duiden, als er al een aanstoker is, dus zette ik ze beide aan tafel, met de armen gekruist. Tien minuten later mochten ze terug gaan spelen. Twee minuten later zaten ze er al terug tien minuten.

'Ok, ga maar terug spelen, maar ik wil geen ruzie meer horen. Los het op of nog beter, probeer het te vermijden.'

Nog geen minuut later hoor ik terug ruzieën en ga ik kijken waarover. Wouter heeft de laatste dagen zijn Ferarri lego camion in mekaar gestoken. Ook zijn 'pitstop' en bijhorende Ferarri F1 auto staan te blinken. Hij heeft wel maar 1 auto gemaakt, ook al bestaat de set uit 2 auto's. Ik vermoed al dat hij op die manier delen probeert te vermijden.

'Papa, Pieter heeft een wieltje afgepakt.'
Ik zie een tiental wieltjes verspreid over de vloer liggen, zijn F1 heeft ze nog alle 4.
'Waarom heb je dat ene wieltje nodig?'
'Dat hoort bij mijn Ferarri's'
'Heb je dat nodig?'
'Ja, ik wil die opstapelen in mijn pitstop'
'En die andere 10 wieltjes dan die hier op de grond liggen?'
Het wordt even stil en ik zie al aan zijn gezicht dat hij zich benadeeld voelt. De uitbarsting en het geween volgent. Hij vindt het niet eerlijk dat Pieter dat wieltje mag houden.

IkK zet hem aan tafel om eens na te denken over zijn gedrag maar het mag niet baten. Hij kan niet toegeven dat hij dat ene wieltje niet nodig heeft, dat het niet waard is om ruzie over te maken, dat het waarschijnlijk 5 minuten later terug op het tapijt te vinden is omdat Pieter al met iets anders bezig is, hij ziet het niet. Enkel 'mijn mijn mijn', 'hebben hebben hebben' en 'niet eerlijk' spoken door zijn hoofd.

Zelfs een paar uur later aan tafel, wanneer ik het gebeurde overpraat met mama is hij nog steeds overtuigd van zijn gelijk. Het 'Pick your Battles'-systeem heeft hij zich nog niet eigen gemaakt.

Maar nu is er een verplichte wapenstilstand. Wouter is op kamp voor de rest van de week. Pas vrijdag komt hij terug naar huis en Pieter geniet ervan alleen thuis te zijn. Hij kan alles van speelgoed vastpakken zonder tot de orde geroepen te worden door zijn broer.

We zijn vast besloten om de twee dominante vriendjes die we hebben, met elkaar te leren spelen/omgaan. Ze moeten beide hun ruzie's leren uitkiezen, het risico op interventie van ons leren inschatten en kijken of het de moeite loont. Ruzie maken voor 1 wieltje terwijl er nog 10 andere liggen lijkt wel nutteloos, ADHD of niet, 10 jaar of 5.

De meeste mensen die opgegroeid zijn met broers en/of zussen zeggen meestal dat het betert met ouder worden en dat zal ook zo wel zijn, maar toch streven we naar een duurzame vrede nu. Nu geven ze beide soms aan dat het leuker zou zijn als ze enig kind zouden zijn, dat ze mekaar maar vervelend vinden, maar dat kan ook anders. Broertjes kunnen vriendjes zijn, en niet alleen als ze volwassen(er) zijn.

Wish us luck. ;-)

Ze zijn er door.

Vorige donderdag mochten we de kids hun rapport gaan halen. We zouden te horen krijgen of ze naar het volgende leerjaar mochten. En aangezien ik het al verraadde in de titel, wist je al dat ze er door zijn. Wouter mag naar het 5de leerjaar, Pieter naar de 3de kleuterklas.

Wouter zijn juf was best wel tevreden. Als trotse vader herinner ik me natuurlijk de 29 op 30 voor ik weet niet meer welk examen en nog een aantal examens waar hij meer dan behoorlijk voor scoorde. Diegene die iets minder waren (vooral diegene die hij moest inhalen wegens ziek de eerste examen dagen) waren iets minder.

Wouter was blijkbaar, net zoals vorig jaar, er niet zo zeker van dat hij naar het volgende jaar over zou mogen. Is het een gebrek aan zelfvertrouwen of een gebrek aan inschattingsvermogen, wie zal het zeggen, feit is dat hij wel tevreden was.

Pieter mag ook een jaartje hoger. Ons klein optimistisch dominant pienter ventje is altijd een zonnetje in de klas. Een kleine wervelwind die liever loopt dan stapt, de juffen moeten van 's morgens tot 's avonds zijn enthousiasme een beetje temperen of niemand kreeg nog de kans om te antwoorden of iets voor de juf te doen. Thuis zien we dat ook. Hij wil altijd helpen. Dingen als de wasmachine vullen, dingen wegleggen, aanzetten, vullen, noem maar op, hij is steeds paraat. Hij vind het ook reuze om overal mee naar toe te gaan. In de winkel geeft hij gezwind mijn klantenkaart af, vlamt de bancontact kaart in het machientje, kijkt me even aan of hij de keuze bancontact/proton moet maken en typt dan 'ons' geheim nummer in. 'Ik zal dat nummer binnen een jaar of 10 wel veranderen' zeg ik dan meestal als ik de mensen achter me de wenkbrauwen zien fronsen omdat dat kleine dreumeltje de code blijkt te kennen.

Eén van de voorwaarden om naar het 3de kleuterklasje te mogen is blijkbaar kunnen tellen tot 20.
'Ok, Pieter. Tel maar tot 20'
'Ok, juf. 1, 2, 3, 4...' en hij telt vlot tot twintig. De juf besluit hem rustig verder te laten doen. Hij passeert de 20, de 30, de 40, de 50.
'..., 56, 57, 58, 59.' Hij stopt en kijkt de juf vol verwachting aan.
'Kan je niet verder?' vraagt ze verbaasd.
'Ja, hoor.'
'Euh...waarom stop je dan op 59?'
'Wel als mijn klok in mijn slaapkamer op 59 staat springt die nadien naar 00, daarom!'
Pieter ten voeten uit.