Een vervelend ventje

Regelmatig krijg ik, maar ook Pieter, van Wouter te horen wat voor een vervelend ventje zijn kleine broertje wel is.

Het probleem is meestal hetzelfde en terug te brengen tot het feit dat Pieter binnendringt in Wouter's leefwereld. Alles wat Wouter 'cool' vindt, vindt Pieter 'nog cooler'. Het feit dat ze beide (redelijk) dominante jongetjes zijn, doet daar natuurlijk ook niets goed aan. Beiden willen de baas van het spel zijn, beiden willen het verloop van hun avonturen bepalen en daar wringt het schoentje.

Wouter laat zich de les niet spellen door dat vervelende broertje en speelt dan soms ook liever alleen. Ook zo zondag. Pieter ging buiten fietsen, polste even bij Wouter, maar die keek liever alleen TV. Pieter ging dus vol goede moed zijn nieuw kunstjes zonder zijwieltjes oefenen. Na een tijdje miste hij wel gezelschap, maar het (over)buurmeisje had geen zin om buiten te spelen, dus ging hij 2 huizen verder maar bellen. Die buren hebben 2 dochters van 2 en 7. De leeftijd ligt ook 5 jaar uiteen en ook bij hen zijn het dezelfde verhalen van liefde én haat. Pieter dus vol goede moed naar ginder om te gaan spelen.

Het was rond 14u toen het tijd was om te eten en ik naar de buren wandelde om hem (terug) te gaan halen. Groot was mijn verbazing dat Pieter daar alleen in de zetel naar Shrek 2 zat te kijken. Hij was rustig blijven zitten toen de kleinste dochter haar middagdutje ging doen en de oudste was zowiezo al niet thuis. Het leek wel of de buurman op onze kleinste rakker aan het passen was.

Ondertussen was Wouter thuis aan het zeuren gegaan omdat hij ook niet naar de buurmeisjes was mogen gaan spelen. Dat hij dan speelgoed moets delen met zijn vervelende broertje deerde hem plots niet meer. Het feit dat ze Playmobil hebben die wij niet hebben, doet er natuurlijk veel aan.

Het duurde een sessie op de trap, in bed, en op de dorpel van de voordeur voordat hij echt wou snappen dat hij dus echt niet bij de buurmeisjes kon gaan spelen. Dat het huis, alle speelgoed, de computer én de PlayStation, de TV en weet ik nog wat, allemaal voor hem alleen was en niets moest delen, wel dat intresseerde hem even niet.

Het is gek hoe een ADHD-er soms kan focussen op wat hij niet heeft, terwijl we onze kids leren te focussen op wat ze wel hebben. Wouter lukt het soms, maar meestal niet. Zo zat hij later naar een leuke film te kijken toen hij plots een atlas moest en zou hebben. Gevolg, 15 minuten zoekwerk en 15 minuten film kwijt.