Vergeten pilletje (deel 2)

Gisteren bracht Wouter zijn toetsen van (pilloze) dinsdag mee naar huis en wat bleek? Ze waren redelijk tot zeer goed. Ook al had hij geen concentratie gehad, zijn verstand had hem niet in de steek gelaten.

Zijn taak van Wero (WEreldORiëntatie, eigenlijk een samenraapsel van natuur, ruimte, tijd, techniek, samenleving, medemens, zingeving, het muzische en nog één die mijn vrouw niet kan herinneren!) had hij zelfs bijna perfect gemaakt. We hadden er 's avonds tot veel te laat na bedtijd aan bezig geweest en hij had het onthouden. Ikke trots als ne gieter én hij ook natuurlijk.

Voor één keer heeft zijn intelligentie gezorgd dat zijn concentratie (of toch het gebrek aan) niet in de weg stond om een goede test te maken. Joepie! Goed gedaan!


PS De vergeten Wero dinges is levensonderhoud!

Chaos en Kalmte

Dat Wouter 's morgens rustig is geeft geen zekerheid op 'rustigheid' gedurende de rest van de dag én andersom. De dag dat zijn pilletje vergeten was, was hij juist super kalm en georganiseerd die morgen. Woensdag was dan weer een dag van chaos, rebellie en tegenspreken en toch was hij een droom van een kind in de namiddag toen ik hem ging oppikken in de kinderopvang om samen naar de berenklas te gaan.

Meestal moet ik hem in de kinderopvang bijna buitensleuren om op tijd te zijn, maar nu verbaasde ik me over zijn snelheid. Hij stond gepakt en gezakt vooraleer ik er erg in had. Hij had veel te vertellen, zonder te vervallen in een hoop 'getater'. Hij was ook extreem 'knuffelig'.

In de berenklas zelf wil het al eens mislopen. Vier ADHD-ers samen in een klein groepje willen elkaar al eens aansteken, maar hij liet zich amper vangen door anderen hun gedrag. Niet dat dat kinderen zijn die als dolle ratten achter hun staart lopen, integendeel, het is eerder een overbruisen van enthousiasme. Als één een basketbal pakt (we zitten tenslotte in een turnzaal van een plaatselijk schooltje!), dan vliegen ze er allemaal op.

Vandaag viel dat voor Wouter dus beter mee dan (bv) vorige week. Hij was toen ziek aan het worden, de dag nadien bleef hij 2 dagen thuis. Elke prikkel was genoeg om vertrokken te zijn. Op weg naar de turnzaal zei hij zelf dat hij géén basketbal ging pakken, terwijl hij eigenlijk zijn schoenen zou moeten uitdoen. En hij bleef rustig en geconcentreerd de rest van de les.

De nieuwe regel die ze kregen was:'Eerst juist, dan snel dan lukt het wel.' Een hele opgave voor impulsieve kinderen. Spelletjes waar ze eerst moeten luisteren en naargelang het woord dat ze hoorden (raven of ratten) achter elkaar moesten lopen en proberen elkaar te tikken. Geloof me, het was zelfs een moeilijke opgave voor de mama's en papa, want bij het woord raaf moest je blijven staan. Als ze 'rappen' lazen, schoten de ratten al weg. Echt een goede oefening voor de aan te leren regel.

We deden nog zo'n aantal oefeningen en de 90 minuten dat de berenklas duurt vlogen voorbij, maar dat is eigenlijk altijd zo. Je zit daar een uur en half, maar het is gedaan voor je er erg in hebt. We zien er beiden enorm naar uit elke week.

Pilletje vergeten

's Morgens is het soms een beetje anarchie en chaos, vertelt mama me al eens. Ze is niet altijd de wakkerste 's morgens (echt sjoeke, 't is waar!) en de kids soms wel soms niet.

Als ze wel goed wakker zijn kunnen ze knap vervelend zijn. Als ze nog nioet goed wakker zijn kunnen ze knap vervelend zijn. In iedergeval heb ik dit allemaal van horen zeggen, want ik ben wakker om 5u en al naar 't werk aan 't rijden om 5u30.

De kleinste maakt er tegenwoordig een erezaak van om eerst wakker te zijn en aangekleed mama te komen wakker maken. Maar eens beneden wil het al eens mislopen. Mama kan natuurlijk niet én boven én beneden zijn om ze in toom te houden, om ervoor te zorgen dat ze eten in plaats van spelen of TV kijken. En heel soms vergeet Wouter al eens dat mama heeft gezegd dat hij een pilletje moet nemen.

En dat was gisteren dus zo. Mama merkte het niet, hij was heel rustig, maar op school ging het de ganse dag mis. De drie toetsen die hij kreeg gingen met moeite. De resultaten zullen waarschijnlijk navenant zijn. Toen ze gingen vertrekken naar het zwembad stond heel de klas met jas en fluo jasje aan, Wouter enkel in zijn fluo jasje. Het regende 'oude wijven' en het leek een geweldige grap, maar hij was zich van geen kwaad bewust zei de juf me nog. Het was dus echt een rampdag voor hem, alhoewel het in zijn hoofd raar maar waar een dag was als andere.

Thuis gekomen heb ik hem een 10mg rilatine gegeven en hem een 30tal minuutjes voor de TV geparkeerd. Na deze pauze was zijn als een tol draaiende verstand een beetje vertraagd, in ieder geval genoeg om rustig én geconcentreerd aan zijn huiswerk Frans en wiskunde te beginnen. De rest van de avond was heel rustig en hij had zijn gedrag en emoties veel beter in de hand dan bij het net thuis komen.

En dan net vandaag lees ik in de krant dat medicatie voor ADHD niet zou werken, of althans niet op langere duur. Niet alle wetenschappers waren het met die conclusie eens, ik én de juf in ieder gavl ook niet. Wouter zou nooit de lagere school doorgeraken, laat staan het middelbaar. En dan heb ik het nog niet over zijn sociale interacties met de rest van de wereld.

Ze staat er eindelijk

Onze (mijn!) nieuwe keuken is eindelijk geplaatst. Enkele dagen voor onze trip werden alle pakketjes geleverd en voorbije vrijdag werd ze geplaatst. We kampeerden al een tijdje in ons eigen huis. Het kookvuur en de spoelbak stonden al sinds eind augustus voorlopig aangesloten, bovenop een tweetal gerecycleerde oude keukenkasten, maar het was en bleef maar behelpen. We zijn er nu vanaf.

Eigenlijk ben ik wel trots op het resultaat. Niet dat ik ze zelf geplaatst heb, nee dat hebben we lekker laten doen. We hebben ze wel zelf getekend en bedacht. Ikke en het vrouwtje samen met de software van Ikea.

Het uitbreken van de keuken deze zomer had gevolgen voor iedereen bij ons in huis. Alles wat in de oude keukenkasten zat moest eruit en een ander plaatsje vinden. De kasten in de leefruimte waren van de ene op de andere dag gedegradeerd tot kasten voor borden, glazen, tassen, bestek, enz. Ook stonden er plots meer kasten en was de speelruimte voor de kids een pak beperkter. En dan heb ik het nog niet gehad over de vuiligheid die zo'n verbouwingen met zich meebrengen.

De kids hebben het niet aan hun hart laten komen. Dat hun kamer plots overvol speelgoed stond was goed meegenomen. Dat ze af en toe iets harder moesten zoeken om iets te vinden namen ze er graag bij. Dat mama en papa iets minder tijd hadden om een heel klein beetje orde in hun en onze chaos te scheppen die paar maanden waren ze snel gewoon.

Maar nu terug discipline! Er zijn terug kasten. Alles krijgt terug een plaats, sommige dingen zelfs een nieuwe plaats. Een grote kast die vlakbij de keuken stond trokken we met de hulp van de buurman en mama haar inventief touwensysteem het plat dak op en belandde in de kids hun kamer. Geen speelgoed meer in't zicht! Yes!

Voor iedereen is het nu nog even wennen om de dingen op hun nieuwe plaats terug te vinden. Als dingen een aantal maanden in een andere kamer stonden, blijf je tegen beter weten in nadien nog naar die andere kamer lopen. Het grootste gevaar is echter dat we nu een oven hebben. Mmmm... hoewel diëten een beter idee is, verwacht ik binnenkort een aantal bakpartijtjes met de kids. Ik kijk er al naar uit!