Terug.

We zijn terug van vakantie. Van Turkije.

Eigenlijk al bijna een week terug, is de vrouw al gans de week ijverig aan het werken, gaan de kids al gans de week ravotten in de kinderopvang en lig ik me al gans de week languit in de zetel te vervelen. Het is raar om eerst 15 dagen op rij dag in dag uit, 24 op 24 uur met en naast elkaar te leven, eten, noem maar op om dan een volle week alleen thuis te zijn van ’s morgens tot ’s avonds. Ik zou bijna zeggen dat ik de kids hun gekibbel mis, maar zo ver wil ik niet gaan. Het is (denk ik) vooral het gezelschap.

De vakantie op zich was leuk, maar anders dan verwacht. We kozen bewust voor een relax/strand/zwembad vakantie omdat we uit ondervinding weten dat onze rakkers alle leuke uitstapjes die we kunnen verzinnen op vakantie altijd minder leuk vinden dan in het zwembad plonzen. Twee jaar geleden waren we al eens in Turkije en toen hadden we wel enkele leuke uitstappen gepland. Hetgene ik me nog herinner was ‘zijn we der al?’ en Pieter die na 10 minuten op de bus bijna de bus onderkotste. Ah ja, en we zwommen leuk, bezochten de kerk van Sinterklaas, zagen kamelen (!?) en slaagden er maar niet in ze te entertainen tijdens de lange busreis heen en terug, ondanks vriendjes op de bus, de nodige spelletjes, kleurpotloden en papier, enz.

Dus, geen uitstappen die ook nog eens een arm en een been kosten, maar gewoon ‘amuzeleute’ aan het zwembad of strand of aquapark. Een aangezien we een aquapark met 11 glijbanen aan het hotel hadden, was dat niet echt een uitstap te noemen.

Onze dag bestond dus uit uitslapen tot 8u30, ontbijten (mijn kids aten massa’s pannenkoeken), zwemmen, middageten, een beetje thuis opgenomen serie’s kijken op de laptop), terug zwemmen (ondertussen was de grootste hitte voorbije en was er deels schaduw aan ons (!) zwembad, avondeten, avondanimatie (een geplaybackte musical of acrobaten of dansers of …), kids in bed en mama en papa die nog een serietje meepikten. Het lijkt vrij fantasieloos om zo je vakantie door te brengen en op één of ander manier is hert ook wel zo. Als je kids zo veel tijd doorbrengen in het zwembad wil dat ook zeggen dat je als ouders constant op de wacht staat (of zwemt). Pieter heeft geen schrik van water maar kan amper zwemmen. Hij duikt van de kant zoals Deburghgraeve en trappelt naar de kant zoals Lassie. Hij zwemt naar de bodem om de ringen op te vissen, maar komt evengoed soms in de problemen door zijn overmoed. En ondanks dat Pieter snel en makkelijk vriendjes maakt, was ik meestal zijn speelkameraadje dat het wiegde, omhoog smeet, met hem op de luchtmatras peddelde, enz. Heel af en toe nam mijn vrouw die rol al eens over, want zij is niet zo’n held in het water, niet tegenstaande dat ze het brevet haalde van redster tijdens haar studies voor onderwijzeres én één keer van één van de glijbanen roetsjte.

Het was een leuke vakantie maar op dezelfde manier niet voor herhaling vatbaar volgens jaar, alhoewel er nog veel water door de zee gaat natuurlijk. Als er nu maar eens wat warm/heet weer onze kant opkwam, dan konden we er hier in België nog een vervolg aan breien. Oh ja, en had ik al gezegd dat onze kids het redelijk goed deden, ook al moesten ze ook 24 op 24, 15 op 15 met elkaar omgaan. Soms is 5 minuten na school al te veel, maar nu waren ze twee handen op één buik.

Voor alle familieleden en kenissen gooi ik de (weinige) foto’s wel eens op flikker, laat maar iets weten als je ze wil. Voor alle andere fans een paar foto's van het hotel.

Plantrekkerij

Gisteren was de dag dat Pieter met Wouter mee ging naar de tekenschool, de kunt academie. Hij ging een proefritje draaien. De juf had gezegd dat hij wel eens mocht komen proberen en zodoende.

13u30
Omdat deze les pas gedaan is om 16u had ik alle tijd. Snel naar 'den Decathlon' om wat spulletjes te halen om Pieter de komende week te leren zwemmen. Hij is er volgens zijn eigen zeggen al redelijk goed mee weg, dus... privé les! Ik met een zwembandje en -plankje onder de arm er buiten op een goei half uur. Perfect, ondanks dat het er wemelt van de moeders met hun kids vanwege de school vrije namiddag. Dan maar de 'werk-euro-millions' binnen steken, want om daar ben ik al van in't begin chinees vrijwilliger voor. Dan richting bib, op mijn gemakske boekjes kiezen om mee naar Turkije te nemen, voor aan het zwembad ;-)

15u30
Nog altijd op schema, de kids willen ook boekjes kiezen dus haal ik ze af van de tekendinges en gaan we terug naar de bib. En dan sandalen shoppen voor Wouter. Maar er is nog tijd om wat magazines te lezen in de bib tot ...

15u55
De juf is helemaal alleen aan het opruimen in een lege klas. Ze stopt er dit jaar mee én ze veranderen van locatie.

'Euh, ze zijn al weg. Het was geweldig druk en de kinderen die naar huis konden mochten vroeger naar huis nadat ze al hun kunstwerkjes verzameld hadden. En pas later besefte ik dat je ze zelf zou komen halen', zegt ze een beetje beschaamd.
'Ach, dan zullen ze wel terug naar de kinderopvang gegaan zijn.'
'Euh, ... nee... ik heb naar daar gebeld en die zeiden dat ze hier zijn', piept ze. Ik zie de meest horrorvolle scenario's door haar hoofd spoken en probeer haar te sussen.
'Die zitten waarschijnlijk wel op de speelplaats te spelen dan.'
'Euh ... ook niet.'
'Ach, ik vind ze wel. Ze lopen niet in 7 grachten gelijk. Die trekken hunne plan wel.'
'Ja?'

16u05
Ik overloop snel de mogelijkheden. Niet op de speelplaats, niet in de opvang, niet in de bib. Ach, dan zitten ze bij ons 'op 't plein', op de bijna autovrije parking naast ons huis. Ik rijd naar huis, maar zie niemand. Vreemd. Ik laat de auto draaien en loop snel tot in de tuin, je weet maar nooit en plots zie ik een briefje aan de binnenkant van de deur. Ik kan het niet helemaal lezen, maar merk op dat het Wouters geschrift is. Vreemd en aan de binnenkant van de deur. Ik zie er iets op staan van 'buren' en besluit het eens langs de binnenkant te lezen. Ik open de deur en...hoor hen plots.

'Dag papa.'
Dag jongens. Hoe zijn jullie binnengeraakt', vraag ik, maar eigenlijk weet ik het antwoord al door simpele deductie én het briefje aan de deur.'

Nog maar pas geleden had ik Pieter getoond waar de reservesleutel van de voordeur verstopt ligt en hij had het aan zijn broer verteld. Vervolgens waren ze binnengekomen, gedronken, zichzelf voorzien van een 2uurtje (want ze waren iets na 2 uur al thuis aangekomen!), de Wii aangezet en later terug afgezet om wat TV te kijken. Van plantrekkerij gesproken!

Boos was ik niet. Het was niet hen schuld dat de afspraak met de tekenjuf anders gelopen was dan voorzien. En ja, ze hadden terug kunnen/moeten gaan naar de opvang, maar al bij al hadden ze hun eigen goed uit deze situatie gered. Ik heb hen verteld waar aan de ijskast mijn gsm nummer hangt en hen laten beloven om in soortgelijke situaties mij eerst te laten weten dat ze (alleen) thuis zijn.

Zo was ik in dezelfde week én mijn grootmoeder die naar Canada vloog én mijn kids (even) kwijt, maar dat van die grootmoeder is een gans ander verhaal.

16u15
Hup, naar de bib, want om 17u sluiten ze. Vrij snel hadden ze ook hun vakantielectuur en een aantal strips ingeslagen voor onderweg naar de sportwinkel.

17u00
Ondanks ik vrij druk verkeer verwacht valt het allemaal wel mee en sta ik een kwartier later in de winkel met 2 dorstige én hongerige kids. Eerst sandalen kopen! Na het elvendertigste paar vinden we HET paar dat echt lekker zit aan Wouters voeten. Yes, en ze zijn nog prijslijk ook, eigenlijk zelfs goedkoop, 10€90. Nog yesser! Wel vreemd dat ze online 9€ geprijst staan, ik hoop dat ik van dat prijsverschil kan slapen deze nachten. De dieven! ;-)

17u30
Met mijn troep hongerige wolven duiken we dan de Quick maar binnen, ik heb geen zin meer om te koken. Het duurt een eeuwigheid, want beide zijn ze om één of andere reden stik kapot. Ze vallen bijna in slaap aan tafel.

18u30
We rijden terug naar huis en tegen dat we thuis zijn liggen ze beiden (!) zoals verwacht te maffen op de achterbank. Wel te rusten mannen en tot morgen. Ondertussen ga ik snel wat spullen voor in de valies bijeen gooien want zaterdagnacht zijn wij 4 van de 25500 vertrekkers op Zaventem. Als de turken nu de finale nog spelen op het EK, zal het feest zijn in ons hotel de zondag.

22u30
Mijn kleren liggen al klaar, de Turken al op de bus naar huis en de EK-finale wordt voor de Duitsers. Tijd om te gaan slapen.

't Is gedaan

Hij is er van af. 't Is gedaan. Over. Voorbij. De examens, de toetsen, de herhalingsdinges. En hij heeft het geweten. Wouter heeft terug vrije tijd!

Maandagmiddag na school stond hij al te glunderen:
'AGENDA!', brul ik als een drilsergeant tegen mijn oudste.
'Daar staat niets in want wij krijgen geen huiswerk meer. Niks meer. 't Is gedaan voor van de jaar. Nah!'
'AGENDA!', brul ik een tweede maal, maar hij heeft mijn grijns al gezien.
'Seg, papa, zet de Wii maar al op, want ik heb geen huiswerk, niets te doen en de toetsen zijn voorbij. En daarbij, ik heb 20 Wii-punten om op te doen.'

We hadden dit weekend een drukke agenda met grootmoeders die afgedropt moesten worden, barbeques die moesten bezocht worden én nen hoop over-en-weer-gerij (geen pretje met de huidige prijzen van onze diesel!). De kids was de les gespeld en bij goed gedrag konden ze Wii-punten verdienen. 1 punt is 10 minuten gameplay, en ze hebben het ronduit uitstekend gedaan. Weinig gezeur, weinig tot geen getrek-aan-mijn-mouw, gewoon perfect. Ge zou ze nomineren voor engeltje van het weekend. Dus hadden ze 20 Wii-punten verdiend.

Maandag waren ze dus de 'hard cash' aan het spenderen met Wii sports en Cars. Behalve de nodige discussies over de te volgen strategie hoort ge ze dan niet en kan ik rustig mijn 'dinges' doen. Een win-win situatie noemen ze dat ;-)

Pieter, kan je dit eens lezen?

Gisteren was het dan de cinema-party van Pieter. Van de 10 uitgenodigde kleuters kwamen er 4 door, 2 hadden op voorhand laten weten dat ze niet konden. Toen één van de mama's haar kindje kwam afleveren heb ik er dan ook nog snel zijn kleinere broertje bijgenomen.

Met z'n zevenen zaten ze dan in de zetel, in afwachting van de film. Ik had enkele dvd's gehaald in de videotheek (of heet dat nu al DVDtheek?). Omdat ik weet dat veel van die kids de laatste nieuwe dvd's krijgen voor verjaardagen en dergelijke, koos ik voor vrij recente films.

Van de drie die ik mee had koos ik 'Enchanted', een modern sprookje waar de (getekende) prinses op haar trouwdag verbannen wordt door de boze stiefmoeder naar de echte wereld. Vanaf dan worden alle figuren gespeeld door echte mensen en alle tekenfilmdiertjes worden echte dieren. Leuk gevonden, maar achteraf bleek dat er voor onrustige 6-jarigen er misschien iets te veel blabla én te weinig slapstick in zat. Toch keken ze allen de film uit, ook al waren er een tweetal die met mieren-in-hun-broek zaten te draaien in de zetel.

De popcorn en limonade ging er gretig in, en toen de film gedaan was storten ze zich op Pieters speelgoed. De vele dozen lego van Wouter hadden we voor alle zekerheid maar in veiligheid gebracht Hij houdt zo al niet van sorteren, laat staan dat een bende 6-jarigen zij dozen uitkiepert.

Midden in de film kreeg één van de kids plots een wereldbol op de kast in de gaten.
'Hé, waar is Kieldrecht?', vroeg hij aan zijn buur in de zetel. Beiden keken ze nauwgezet om zich plots om te draaien naar Pieter.
'Hey Pieter, kom dat eens lezen.'
'Ja, want Pieter kan dat al lezen.'
Ik kijk eens verbaasd naar Pieter die naar hen gebaart dat ze stil moeten zijn en verder moeten kijken naar de leuke film. Ze kijken nog even verder maar geven het al vlug op.

Later hoor ik weer diezelfde vraag een paar keer tijdens hun spel.
'Pieter, wat staat hier op die race auto?'
'Pieter, wat staat er op die doos?'
'Pieter, wat staat er op dat papier?'

Net zoals Wouter in zijn vriendenkring bekend staat als 'dienen gast die knap kan tekenen', is Pieter blijkbaar 'dienen gast die al lettertjes kan lezen'. Spijtig dat zijn 'kunstje' volgend jaar snel zal uitgewerkt zijn, als ze allemaal kunnen lezen.

De hormonen werken.

Eergisteren:
'Mijne vriend uit 6de zegt dat het plezant is in het zesde'
'Ahja?'
'Jaja. Hééél leuk', en pas nu zie ik het samenzweerderige op en neer gaan van zijn wenkbrauwen.
'Leuk dus?', ik heb (nog steeds) geen idee waar het over gaat.
'Jaaa. Héééééél leuk. Vooral op het einde van het schooljaar. Allez, eigenlijk alleen dan.'
En dan valt mijnen euro/nikkel/frank.

Later:
'In't 6de wordt het héél plezant, mama.'
'Ohja?', antwoord ze afwezig en mist het schelle toontje in zijn stem.
'Ja, en papa weet waarom!'
Ze kijkt naar mij en verwacht dat ik het mysterie ga oplossen.
'Plezant? Op school?', ik glimlach naar mijn ega, maar laat haar in het ongewisse.
'Ja, eigenlijk alleen op het laatste van het schooljaar.'
En dan valt haren euro/nikkel/frank.

Gisteren aan tafel:
'Kom studeer nog maar wa aan da frans. Morgen is het toets en ge wilt toch naar het 6de hé.'
'Ja natuurlijk, want volgend jaar wordt het plezant!'
Weer krijgt hij een grijns op zijn gezicht en samenzweerderig knipoogt hij naar mij.
'Vooral op het einde van het jaar!'

M'n grootmoeder (grandma) kijkt een beetje verward naar Wouter. Zo'n enthousiasme om naar het 6de te gaan had ze niet verwacht van hem. Ze is een beetje (veel!) hardhorend en ze denkt dat ze het verhaal eigenlijk niet verstaan heeft, maar plots heeft ze zijn samenzweerderige wenkbrauw 'moves' ook gezien en is ze ook mee.

'Sex? Moet ik u het anders is uitleggen?', stelt ze voor.
'Neeje zenne', flapt hij er megasnel uit. 'Liever van een knappe vrouw', zegt hij en mompelt nog iets van 'voordoen'.
'Hey, ge denkt toch niet dat de juf van 't 6de HET gaat voordoen hé?' Weer wordt zijn grijns een beetje groter. Mijn gedachten dwalen al af. De juf van het 6de mag gerust gezien worden. Soms vragen ze 'voorleesouders' in 't school, misschien hebben ze ...ach we dwalen af.

Zijn hormonen werken dus, eigenlijk al langer dan vandaag. Als ik terug denk aan mijn puberteit, of nog erger, aan de puberteit van mijn jongste broer, dan besef ik dat ons nog wat te wachten staat. Met weemoed denk ik dan terug aan de keer dat mijn jongste broer al mijn blote madammen uit mijn 'blote-madammem-boekskes' had geknipt en mij achterliet met het enigste dat mannen interesseert in Playboy. De artikels!

8 van de 10 kinderen wil sexuele voorlichting op school.

Happy Birthday

Pieter is bijna jarig. Op 19 juni om precies te zijn, maar deze zondag hadden we al zijn verjaardagsfeestje voor de familie. Met veel te veel chocolade cake (met smarties on top!) en later sandwiches en broodjes, werd zijn geboorte 6 jaar geleden gevierd.

Al langere tijd vinden we het enorm moeilijk om voor onze kids een kado te kiezen. Ze hebben eigenlijk alles wat ze moeten hebben en nog maar eens een doos lego of playmobil om bij de rest te leggen, lijkt alsmaar gekker.

Al langere tijd dahct ik aan een andere spelcomputer/gameconsole. De oude PS1 die nog steeds uitstekend werkt, begint stillaan toch een beetje gedateerd aan te doen. De ideale keuze zou een draagbaar exemplaar zijn zoals een Nintendo DS of PSP, maar we proberen onze kinderen hun computer tijd een beetje te beperken, en dat zou met zo'n ding bijna onmogelijk worden. Vooral Pieter heeft het er heel moeilijk mee als hij geen computer mag spelen of tv kijken. Hij kan dan zo lusteloos rond lummelen en verveeld kijken naar de bergen 'gewoon' speelgoed dat ze hebben.

En toch, wat is er makkelijker dan ze bij elke verjaardag een nieuwe game te kopen? Dus, het werd uiteindelijk een Wii. Voor diegene die niet onmiddellijk weten over wat ik het heb. Het is een game console waar de controllers bewogen moeten worden. Om te tenissen moet je echt zo'n tennismove maken met de controller, om te golfen doe je echt of je een golfstok vast heb. Leuk en vooral hilarisch. De kids hebben hun kostelijk geammuseerd en hun ouders, later toen de kids in bed lagen, ook!

Maar het gefeest is nog niet voorbij. Woensdag hebben we een 'cinema party'. Pieter heeft een tiental vriendjes uitgenodigd die dan samen naar een film komen kijken, ondertussen voorzien van drank en popcorn. Ik hou m'n hart al vast, want ze zullen al terug weg zijn tegen dat mama van haar werk komt!

Donderdag is hij dan écht jarig en kan hij mee de feestmenu bepalen.

We beginnen ook de dagen te tellen naar onze jaarlijkse vakantie ook, maar eerst zetten we onze grootmoeder zaterdag op het vliegtuig richting Canada. Drieëntachtig in september en alleen op bezoek bij haar dochter, kleinkids en achterkleinkids in 'da provincieke van Engeland'.

Het zal dus nog een druk gevulde 2 weken worden, maar hey, vanavond is het misschien terug Wii Night for Adults, dus who cares...

De herhalingstoetsen vorderen.

We gaan ondertussen week 3 van de herhalingstoetsen in voor Wouter en het wordt tijd dat het einde in zicht komt.

Gisteren zaten we met de beentjes onder tafel samen met het (bijna) voltallige oudercomité van onze school en we waren het er unaniem over eens. Het is veel leerstof en het is pokke lang drie weken, voor die kids. Zelf deelt ge natuurlijk mee in de prijzen, want je moet je kind controleren, opvragen, enz.

Wouter heb ik ondertussen de tip meegeven waarmee ik door het schoolleven ben geraakt. OMdat gebrek aan motivatie en lui zijn heel dicht bij elkaar liggen, dacht ik wel dat het zou lukken. Ik vertelde hem dat ik extra hard studeerde in de examen periode uit luiïgheid. Ik was te lui om nog eens te studeren voor een herexamen of een jaar over te doen.

Ik vroeg Wouter wat hij het ergste vond. Een drietal weken harder werken dan ooit, bijna geen vrije tijd over houden en studeren als een achterlijke 'nerd' of volgend jaar terug in het vijfde te zitten terwijl zijn klasgenoten wél in het zesde geraakt zijn? Zijn keuze was snel gemaakt.

Vrijdag kwam hij echter wel met 'mindere' toetsen naar huis. Hij stak ze in m'n handen en zei onmiddellijk dat iedereen slechte toetsen had gemaakt wegens te weinig tijd. Nochtans was alles ingevuld, maar waren de missers echte fouten. Rekenfouten, vergeten bewerkingen en keiharde 'spellingsfauten' ;-)

Samen zijn we in de zetel gekropen om alles eens te overlopen en te kijken wat we anders gaan doen in de toekomst. De fouten werden uitgelegd én zelf heb ik me voorgenomen om hem iets minder vrijheid te geven in 'ik kan het al, ik heb alles al geleerd in de studie' en intensief zijn lessen op te vragen en taken na te kijken.

Hij beseft dat het een zware week zal worden en heeft dit weekend al de nodige 'pruillippen' getrokken, maar hij weet ook dat we niet zullen toegeven. Maar hij ziet ook de eindmeet. De komende week uit en het zware werk is voorbij. Dan is het hopelijk nog een weekje aanmodderen, opruimen, op schoolreis gaan en dan grote vakantie die onmiddellijk word ingezet met ons vertrek naar een warm land!

Pieter is ook klaar om naar het eerste leerjaar te gaan. Hij rekent al vlot en zijn lezen maakt enorme sprongen. Toen hij gisteren plots Wouters berengroep regels in de gaten kreeg op de ijskast begon hij ze vlot te lezen. Dingens als 'Het juiste woord moet het zijn, een haas is een haas en geen konijn' en 'Maak eerst een plan, zodat de oefening lukken kan' staat hij plots te lezen terwijl wij vol verwondering staan te kijken. Ik weet het, mijn kind, schoon kind, maar dit is echt wel ongelooflijk. Een (bijna) zesjarige die zichzelf heeft leren lezen door de juiste vragen te stellen. We hebben hem bewust niet willen aanmoedigen, omdat hij verkeerde dingen of methodes zou kunnen aanleren en toch leest deze kleine pruts al redelijk vlot.

De woordzoekers die mijn grootmoeder vaak zit te doen boeien hem ook enorm. Dan schuift hij zijn stoel naast de hare en begint woorden aan te duiden die ze nog niet gevonden heeft. En ook van die 'werkboekjes' is hij stekezot, maar dat is blijkbaar een constante in zijn klasje. Alle 3de kleuterklassers zouden er mee gaan slapen als ze de kans kregen.

Rekenen vind hij ook geweldig interessant. Zijn broer geeft hem dan oefeningetjes en hij lost ze op of hij begint er zelf uit te schrijven om ze dan later zelf te maken. Met zijn wiskundig inzicht zit het ook wel snor. Toen we vorige week bij warm weer op ons terras zaten kwam hij af met de thermometer.

'Hoe warm is het papa?'
'Wel kijk zelf eens. Hier staat de 20 en hier de 30. Wat is dan dat langere streepje er tussen in?'
'25!'
'Juist. En hoeveel is dan één klein streepje?'
'Aha. Eén! Dan is het ..1,2,3,4...24 graden' (het was één van die zeldzame dagen dat het wél eens zonnig en warm was!)
'Ok, dan weet je hoe warm het hier is, want wij gebruiken graden Celsius, de C zie je?'
'Yep'
'Wel, in Amerika gebruiken ze graden Fahrenheit, de F zie je? Hoe warm is het in graden F?
Nu dacht ik hem te foppen aangezien de korte streepje hier voor 2 graden staan en het langere tussen de 60 en de 80 voor 70.
'Kijk eens goed, hier staat 60 en hier staat 80, wat is dan het langere streepje?'
'70! Maar dan kunnen de streepjes er tussen geen 1 zijn want er zijn er maar 5. Euh.....dan zijn die 2 dinges'
'2 graden, da's juist' ik kijk naar mijn vrouw en beiden onze wenkbrauwen gaan naar het hoogste punt. En hij gaat verder.
'Dit streepje is dan 70, dan is het 72, 74, 76 graden.'

Voor Wouter kan het niet snel genoeg vakantie zijn, voor Pieter kan het eerste leerjaar niet snel genoeg starten.

Herhalingstoetsen

Het einde van het schooljaar is in zicht, maar meestal wil dat ook zeggen dat er nog een hoop herhalingstoetsen volgen.

De juf had vorige week vrijdag een lijst meegegeven. In de eerste kolom van 3 staat welke toetsen ze die dag gaan maken, kolom twee zegt wat ze de dag daarvoor moeten meenemen en de derde bevat extra informatie zoals "hoever sta je al met je taak van wiskunde" of "morgen bib".

Het grootste probleem voor Wouter is het abstracte ervan. Hij ziet het maar niet dat de taak van wiskunde die bijna 30 pagina's is, niet te maken is op de laatste dag. Het is een werkje van alle dagen een beetje en laat hem daar nu net een hekel aan hebben. Op voorhand werken lijkt voor zijn brein totaal nutteloos. Het is dan ook een dagelijks gevecht om hem na zijn school, nog in gang te krijgen voor enerzijds de toets die hij de volgende dag heeft (dat lukt nog redelijk) en anderzijds voor zijn wiskunde taak.

Ondanks de lijst die hij heeft, slaagt hij er ook steeds in om ook wel iets te vergeten op school wat hij eigenlijk nodig heeft. Zijn blad met de voorbereiding van zijn dictee was bv. spoorloos. Om 16u was hij dat vergeten, om 17u30 was dat omdat hij het kwijt was en om 20u was dat omdat hij het per ongeluk verscheurd en in de vuilnisbak gegooid had.

Ik sprak met hem af, dat als hij nog iets vergeet, hij erom gaat en 'straf' krijgt (het is maar een kwestie van op de lijst te kijken die hij heeft en de 4 a 5 benodigde items in zijn boekentas te stoppen) en dat hij een 'beloning' krijgt indien het hem wél lukt.

Wouter zou Wouter niet zijn als hij daar geen perfect systeem voor zou vinden, zij het met haken en ogen aan. Hij stopt gewoon zoveel mogelijk spullen uit zijn schoolbank in zijn boekentas. Hij ziet het bijna als een wiskundig probleem. Als je er maar genoeg instopt kan het mathematisch bijna (!) niet mis gaan. Niet dus. En dan spreek ik nog niet over zijn brood- en koekjesdoos die hij dan ook nog in school laat liggen.

We proberen hier nochtans op een luchtige manier met om te gaan om de nodige stress die met zo'n periode toch al meebrengt, te beperken tot het minimum. En het is geen kwestie van zijn best doen, want dat doet hij wel.

Volgend jaar zal zeker een kantel jaar worden. Het 6de leerjaar én een juf die het nut van een degelijke voorbereiding voor het middelbaar nastreeft. Hij zal het niet makkelijk krijgen, dat wten we nu al, maar het zal hem ten goede komen. Ik ben er zeker van dat het hem nog meer zal vormen dan het 5de leerjaar al gedaan heeft.

Trouwens had ik al gezegd dat Wouter een schat van een kind is én dat wij geweldig trots zijn op hem, zowel op zijn prestaties als op wie hij is?

Jaarlijkse evaluatie

Elk jaar moeten we met Wouter op controle. Een beetje zoals met je auto, alleen bij hem laten we niet zijn uitlaat en banden checken, nee, bij is het zijn lengte, gewicht, hoofdomtrek, bloeddruk, enz.

Het is belangrijk omdat er van ADHD-kinderen wel eens gezegd word dat ze (soms) groeiachterstand hebben ten opzichte van niet-ADHD-kinderen. Maar tot nog toe zit hij binnen de gemiddelde waarden.

Ook probeert de dokter steeds te peilen naar zijn dagelijkse omgang met anderen, hoe hij het doet op school, wat hij zelf vind van de therapie. Het lijkt wel of Wouter helemaal niet luistert wat er dan tussen mij en de dokter gezegd word, maar de waarheid is dat hij elk woordje wikt en weegt.

'Hij komt wel goed overeen met zijn broertje, hé', zegt de dokter, want Pieter is ook meegegaan op doktersbezoek.
'Dat loopt inderdaad wel los. Hij houdt wel graag de touwtjes in handen van het spel. Zolang hij het scenario mag bepalen en zijn broertje doet wat hij zegt, gaat het inderdaad goed. Maar aangezien ze beide vrij dominant zijn (dat hebben ze echt van hun mama!!) botst het wanneer de kleinste ook zijn eigen goesting wil.'
'DAT IS NIET WAAR, GE OVERDRIJFT!'

Later blijkt het dat hij het niet eens was met het woordje 'altijd' en dat hij vindt dat ik hem daar op die manier belachelijk maak. Natuurlijk is dat niet zo en dat probeerden we hem 's avonds aan tafel ook duidelijk te maken. De dokter heeft een totaal beeld nodig van hem. Rilatine en concerta zijn geen wondermiddelen, eerder hulpmiddelen.

Mensen die deze produkten enkel kennen uit de media kijken er soms smalend op neer, maar in de praktijk blijkt dat Wouter (en ik spreek enkel over onze eigen situatie) niet goed functioneert zonder. Nog niet zolang geleden waren we zijn pilletje eens vergeten te geven op een schooldag en binnen het uur belde de directie ons al. Toen ik hem een pilletje ging brengen leek hij wel een dronken giegelnicht die net de mop van het decenium gehoord had.

Maar het is niet enkel omdat wij vinden dat hij medicatie nodig heeft, dat hij ze krijgt. Elk jaar wordt dat opnieuw geevalueerd en (gelukkig voor hem én voor zijn omgeving) goedgekeurd.

Zon, verlof en buitenleven

Eindelijk krijgen we wat goed weer. De zon schijnt en het is aangenaam 'T-shirten-weer'.

Voor de kinderen is dat ook leuk. Niet alleen 's morgens om naar school te vertrekken (je moet geen jas aandoen, dat scheelt tijd!) maar ook overdag en na school. Ze kunnen met hun vriendjes en vriendinnetjes lekker buiten spelen.

Voor Pieter was dat heel welkom. Om één of andere reden kan diene kleine niet spelen wanneer er onder hetzelfde dag een beshikbare computer en televisie zijn, of zo lijkt het toch. De 'mag ik computer spelen' of 'mag ik tv kijken'-klaagzangen zijn meestal niet van de lucht. Wanneer ge hem dan zegt om eerst wat te spelen met wat gewoon speelgoed, kijkt hij me meestal verontwaardigd aan. 'Ik HEB al veel gespeeld', zegt hij dan, maar meer dan rondhangen en op Wouter zijn zenuwen werken, heeft hij eigenlijk niet gedaan.

Dat is nu gelukkig (een beetje) anders. Hij probeert nog computer en/of tv in de wacht te slepen, maar mijn 'njet' brengt hem niet meer uit evenwicht. Hij trekt dan meestal naar de buren twee huizen verder. Met die twee dochtertjes en hun trampoline kan hij het uitstekend vinden. Het jongetje en het kleinere meisjes aan onze andere kant vallen ook in de smaak. 'Kampen bouwen hé papa'. En dan heeft hij nog een derde mogelijkheid. Het meisje aan de overkant van de straat. Zo oud als zijn broer en behoorlijk bazig, en ook al pikt hij geen bemoeienissen van Wouter, van haar pikt hij het wél.

Hij zit zo dikwijls op een ander, dat ik het zelf soms een beetje vervelend vind. De buren nochtans niet. Hij is een lief en attent kereltje dat goed luistert, zegt men me, maar dat wisten wel hé.

Wouter dat is een ander verhaal. Af en toe gaat hij mee met zijn broer 'trampolinen' bij de buren, maar eigenlijk mist hij wat kinderen van zijn eigen leeftijd. Zaterdag heb ik hem nog mee buiten gesleurd terwijl ik aan het snoeien was. Wat muziek op, een tuinstoel in de voortuin, Harry Potter (deel 5?) op zijn schoot en al vingerhakend heeft hij zo uren bij me gezeten. Gisteren had ik ze dan beiden buiten gejaagd op een dekentje in de gazon met een pak autootjes en dat ging maar gedeeltelijk goed.

Het was leuk om een lang weekend (van 1 tot 4 mei) thuis te zijn en zo'n reuze weer te hebben. Diegene die naar de zee waren gereden en gisteren rond 19u in de 30 kilometer lange file stonden, waren verkeerd. Het was even goed thuis én filevrij. Nog van da!

Ze krijgen les over gezond eten

Ondertussen thuis aan tafel:

'Papa, ik moet drink melken drinken per dag!'
'Ahja? Melken?'
'Ja', knikt mijn bijna zesjarige.
'Ja, melk of yoghurt of kaas of iets anders dat van melk gemaakt is.'
Ik knip en hij gaat verder.
'Ja, want daar zit calcium in en dat is goed voor onze botten.'
'Aha, ok, ik zal je een glaasje melk geven bij je pannenkoeken.'
'Euh, maar ik wil die pannenkoeken niet.'
'Nee? Maar je eet dat toch graag?'
'Ja, maar ik moet ook drie groentes eten.'
'Drie?'
Hij zucht diep en probeert te besluiten of papa het echt niet weet of gewoon dom is.
'Ja, drie groentes per dag.'
'Drie porties?'
'Ja!', weer die zucht, maar deze keer omdat hij beseft dat ik mee ben.
'Wel, ik zal er in de toekomst aan denken, maar eigenlijk eten wij best wel veel groentjes, maar eet nu je pannenkoek maar op. Trouwens, tomaten, die zijn rood en wortels oranje. Zijn dat dan ook een GROENtes?'
Hij rolt met zijn ogen en begint maar stilzwijgend aan zijn pannenkoek.

Op tijd?

Je hoort wel eens zeggen 'eens een dief altijd een dief', maar de variant 'eens te laat, altijd te laat' is nog niet opgenomen in de Vandale, alhoewel het misschien wel zou mogen.

We hebben de kwalijke reputatie altijd (een beetje) te laat te komen. Volgens mijn vrouw is dat omdat ik geen interesse en/of respect heb voor haar afspraken en voor de afspraken die ik maak is dat omdat ... IK(!) mijn tijd slecht inschat!

Voor een deel zal ze wel gelijk hebben. Voor sommige dingen vind ik het minder belangrijk op tijd te zijn. Als men zegt 'Ach, kom maar tegen de middag' of 'kom maar rond 15u', wel dan zie ik dat meestal breder dan diegene die het zei.

Er zijn er dus ook al die zeggen kom maar tegen tweeën als ze ons op locatie willen hebben rond drieën, maar dat vind ik eerlijk gezegd een systeem dat gedoemd is om te mislukken op lange termijn.

Op mijn werk kom ik ook steevast de academische 5 minuutjes te laat, maar dat is niet zo erg. Omdat goed te maken ga ik dan ook 5 minuten vroeger terug naar huis. Maar dat is wel effe anders thuis op een schooldag. De kids moeten op tijd op school zijn. We wonen op de spreekwoordelijke steenworp van school en als je 100m ver kan gooien zelfs op een echte steenworp. En toch is het 's morgens steeds een gevecht om er op tijd te geraken.

Laat het duidelijk zijn. Dit is GEEN verwijt aan het adres van mijn teerbeminde vrouw, ook al zijn ze 99% van de tijd WEL op tijd op school als ik 's morgens thuis ben ;-)

Je kunt het wel stelen zenne, nen overactieve ADHD met zijn bijna 6 jarige volgeling die alles doen behalve hetgene ze moeten. Stuur ze alleen naar beneden om te eten, terwijl je je gezicht natmaakt en ze zitten gegarandeerd naar een DVD van Harry Potter te kijken. Zeg je tegen de kleinste om zich aan te kleden en ga je ondertussen tanden poetsen dan staat die gegarandeerd 5 minuten later nog in zijn adamskostuum. Je geeft hem nog eens duidelijke instructies (kleed je aan of ge gaat in uw bloot gat naar 't school!), en legt ondertussen je haren terug in de juiste plooi.

Yep, je raad het al, hij is in staking. Want verzoeken die niet in drievoud zijn, met poeslieve stem, zonder ultimatums en vergezeld van de verzekering dat hij vanavond 25 uur computer mag spelen, wel die worden nog sneller met een stakingaanzegging beloond dan dat de NMBS het kan.

Het is een hele job om ze gewassen, gekamt, tandgepoetst, van ontbijtgranen en propere zakdoek voorzien om 8u27 buiten gewerkt te krijgen, zodat ze om 8u30 op school zijn. En dan moet moeder de vrouw ook nog eens op een redelijk uur de collega's vervoegen.

Persoonlijk kies ik voor 'de schop onder hun kont/ik sla koppen tegen mekaar als ge niet op tijd zijt'-aanpak, maar ik moet zeggen ook dat lukt niet altijd. Het ouderlijk DNA is duidelijk aanwezig hier ;-)

Om maar te zeggen, ze waren gisteren te laat om diverse redenen en de madam des huizes kreeg mevrouw (!!) de directeur aan de telefoon om diezelfde reden. Haar jeugd stak waarschijnlijk weer even de kop op.

't Is om die reden dat mijn ega samen met mijn allerliefste ADHDertje een reddingsplan hebben opgesteld. Straks treed het in werking. Ik ben benieuwd!

Omdat ge allemaal maar aan mijn mouw blijft trekken...

... en blijft vragen wanneer ik terug blog, voila!

De writersblock was waarschijnlijk een gebrek aan zonlicht, want de lente/zomer liet maar op zich wachten. Vandaag, maar ook gisteren was het dan eindelijk een zonnig weer, dus laat ons hopen dat de batterijkes terug opgeladen zijn.

Werkgewijs gaat het er een stuk kalmer aan toe. Ik werk een dag wel, een dag niet en de kids vinden het reuze dat ik 's morgens nog in bed lig, wanneer ze hun aanval op onze slaapkamer lanceren. Allez, de eerlijk gebied mij te zeggen dat die aanvallen eigenlijk enkel in het weekend plaats vinden, en dat het andersom is tijdens de (school)week.

Pieter was een 2tal weken geleden beginnen manken. Zijn been deed pijn. Da manneke heeft echt haar op zijn tanden en in plaats van te zeuren en te zagen, mankte hij gewoon, wat hem minder pijn opleverde. De meesten die het opmerkten spraken onmiddelijk van groeipijnen (ge groeit te rap en de spieren en pezen kunnen even niet volgen). Na een paar dagen van afwachten was hij er van af om een paar dagen later terug last te hebben.

Bij onze dokter langsgaan is een regelrechte ramp. Soms denk ik dat die gratis weet ik wat weg geeft, want daar zit altijd een massa volk in die wachtzaal. Zijn spreekuur begint om 18u, hij komt meestal terug van thuisbezoeken rond 18u20, begint dan om 18u35 en als ge daar dan wilt gaan zitten om 17u30 zijt ge de 7de in rij en moet ge nog 2 uur wachten nadat hij aan de eerste patiënt begon. Het duurt daar in principe tot 20u, maar om 20u30 daar binnen komen vallen wil zeggen dat er waarschijnlijk nog 5 man voor u zit. HOPELOOS! Ik laat dienen mens meestal naar huis komen, zeker voor de kinderen.

Niet deze keer. Mijn plan was geniaal! Ik stuurde mama met Pieter mee. Hah! Ze vertrok rond 18u, haar schoolboeken onder de arm en net voor 22u waren ze terug. Eénentwintig euro lichter én een papiertje om echo's te laten nemen. En dat zou mijn job zijn op een werkvrije dag.

Ik dus met de kleinste spruit naar het lokaal hospitaal, gewapend met een reeks 'looneytunes' op de gsm en twee uur later en een 10tal cartoons later, was het verdict vocht ergens in zijn heup.

Hij mocht van de dokter niet lopen, springen, sporten, zwemmen, turnen, allez, eigenlijk alleen maar stilzitten (imagine that!) en ter ontspanning af en toe eens met zijn ogen knipperen. Een paar dagen later was het al beter, maar zelfs tijdens de speeltijden op school (en net nu de zon begon te schijnen!) moest hij in de klas blijven. Al een geluk dat de juf hem kon paaien met extra puzzels, extra tijd op de computer, enz.

Een 10 tal dagen later (gisteren) ben ik dan nog eens terug gereden met hem om nog een te 'echoën' en bloed te laten aftappen. Zoals ik al zei, dienen kleinen is keihard. Even een 'ai' toen ze in zijn arm prikten, maar dan lag hij al te kijken wat de dokter aan't doen was.

De dokter die hem 'echode' zei me nog dat zo'n vochtophoping in de heup meestal vanzelf weggaat en meestal geen aanwijsbare reden heeft. Hij mag dus terug springen, lopen, zwemmen, turnen, enz. maar moet terug rusten als hij terug pijn heeft.

Gevonden: Humor in een 10jarige

Gisteren aan tafel.

Ik:'Waar is grootmoeder? Is die naar boven, naar 't toilet?'
Wouter:'Neeje, die is gaan skieën in Zwitserland!'

Een rustig weekend

Vrijdag vierden onze kids carnaval op school. Pieter ging als piraat (dankzij een kostuum van een anderer mama), Wouter ging als tovenaar/Harry Potter. Het originele plan was ook piraat, die zwaarden had hij al zelf gemaakt, maar om een of andere reden werd dat dus donderdag plots iets anders. Gevuld met (Brusselse) wafels trotseerden ze dapper de kou en stapten ze samen met de andere 2 scholen door de straten van ons dorp.

's Avonds aan tafel vielen Wouters ogen bijna toe en om half acht vroeg ik hem of hij nog langer wou opblijven of gaan slapen en hij koos voor het laatste. Op zo'n moment denken alle grootmoeders natuurlijk dat hij kleinkinders ziek gaan worden, waar ik dan smakelijk mee lach, maar deze keer was het juist.

's Morgens klonken Pieters hoestjes als een oude hond of een oude auto die niet wil starten en maakte hij al koorts. Die 39 graden en meer konden we enkel onder bedwang houden met de nodige medicijnen, maar hij was nog wel levendig. TV kijken en computeren was nog steeds zijn leven. 's Avonds was het al hééél wat minder. De zetel kwam hij amper af, slapen deed hij bijna van zaterdag tot zondag avond. Zijn eetlust was totaal verdwenen.

Voor Wouter was dit natuurlijk heel rustig. Geen broertje om ruzie mee te maken of discussies mee te voeren. Nu moet gezegd dat hij extreem rustig en gedreven is de laatste weken. HEt is al een paar keer voorgevallen dat hij vanzelf aan zijn huiswerk begint, iets waar je hem anders voor moet vastgrabbelen en aan tafel vastbinden.

Op het oudercontact niets dan lof van de juf. Zijn punten zijn goed tot zeer goed. Hij flirt met de gemiddelden van de klas en werkt zeer goed mee. Dat hij vaak dingen vergeet mee te nemen naar huis (brooddoos, huiswerk, te tekenen taken, enz.) dekt ze toe met de mantel der liefde (hij kan er niet aan doe hé). En nochtans is het een strenge juf, laat daar geen twijfel over zijn.

Pieter heeft het nog steeds moeilijk om zich een plaatsje toe te eigenen in de nieuwe school/klas. In die mate dat hij soms zoveel moeite doet, dat het opdringen word en het vervelend word. We hadden bij de verandering van school de meeste problemen verwacht met de iets minder sociaal vaardige Wouter en nu blijkt nog steeds dat het voor Pieter de overgang het moeilijkst te verteren is. Hij ging van een klas met vooral meisjes naar een dominante groep jongens. Van een school waar men streeft dat de kleinere samen leven met de kleuters, ze helpen, begeleiden naar een meer klassiek systeem waar de groteren de kleineren vooral vervelend vinden en waar ze in de weg lopen wanneer de 5des en 6des voetballen.

En toch laat hij het niet echt aan zijn hartje komen. Daar waar Wouter meer het serieuze type kind is, is Pieter een levensgenieter, iemand die 'happy' door het leven gaat. Ik kan bijna niet wachten tot hij aan de leeftijd komt dat hij humor ontdekt, iets Wat Wouter het laatste jaar wél al gevonden. We weten het ondertussen, humor is leeftijd gebonden.

Deze nacht werd Pieter dan uiteindelijk wakker met het idee dat er drie kinderen in de kamer stonden. Onder de invloed van de koorts kon hij waarschijnlijk zijn droom niet loslaten. We hebben hem bij ons in bed moeten nemen om het ervan te overtuigen dat het 'ok' was. Al een geluk dat we 'thuisopvang voor zieke kinderen' besteld hebben voor de komende dagen.

PS Weet iemand of ge ziektes kunt overkrijgen via E-mail, want het neefje in Canada zit er ook mee? ;-)

K3 en de cabrio

Wouter heeft al langer een hekel aan K3. Ze zijn niet cool, ze zijn niet jongesachtig en nog erger, Pieter vindt ze wel goed!

'Pa, die trienen van K3 die zingen toch stomme liedjes hé.'
'Bwa...da valt wel mee zenne.'
'Jamaar, en die zingen over zo'n stomme dingen.'
'Meiskes dingen wilde zeggen.'
'Ja...allez, bijvoorbeeld, op diene CD Hits for kids zingen die dat ze verliefd zijn op ne cabrio. Ik ben ook zot op auto's maar verliefd...poeh!'
'Huh?'
'Jaa..die zingen zoals op die boot, ik ben verliefd op de cabrio.'
'Huh? Dat heb ik neit gehoord zenne'
'En toch... op Leonardo de Cabrio!'

Het was even stil aan tafel, en toen schoof iedereen eronder. Iedereen behalve Wouter bleek Leonardo de Cabrio te kennen! Het liedje kende niemand, de andere hits zingen we wel luidkeels mee natuurlijk. Onze pubertijd waarin K3 not done is, is natuurlijk al even voorbij.

Hij ziet nog altijd niet goed

Gisteren reden we dan uiteindelijk naar Hans Anders. Daar kwam mijn eerste brilleke ook van en omdat het voor onze vergeetachtige 10 jarige ook zijn eerste is, gingen we maar voor een goedkope bril.

We waren onmiddelijk naar school vertrokken, want mama moest les geven kort bij het Shopping Center Waasland(SCW) en zou daar rond 16u ook zijn. Niet dus. Dat was een uur later dan voorzien en omdat ik het niet zag om een uur te gaan slenteren met die gasten, bleven we maar rustig in de auto zitten. Rustig? Yep, rustig! Een uur lang zelfs! Het verbaasd me nog nu ik het hier schrijf, maar ik heb ze zelf beloont met 2 goeie punten.

De afspraak was dat we na het shopping-center-gebeuren zouden gaan eten in de McDonalds. Dat zagen ze wel zitten natuurlijk (en ja ik ook). Ze weten dat als ze drie slechte punten krijgen tijdens zo'n 'uitje' ze het op hun buik kunnen schrijven (is al gebeurd!), maar nu stonden ze er dus goed voor, want samen met die 2 goede punten, konden ze al 5 opmerkingen krijgen voordat we naar huis reden en boterhammen met droog brood zouden eten.

In het SCW was het goed te doen. Weinig volk. De duizend brillekes passen was Wouter al even snel beu als papa, nee , eigenlijk was ik het eerder beu. De 'nee, deze niet' gingen sneller van zijn neus dan ik ze kon zien en vorige keer zonder mama en zonder het kleine broertje hadden we rapper een goeie keuze gemaakt (en vergeten tegen nu).

Dat Pieter naar het toilet moest was een 'saved by the bell' moment, een oase in de brillenwoestijn. Toen Pieter een kleine 200 gram lichter was ... ;-) ... en ik 35 cent had Wouter al gekozen. Niet mijn eerste keuze, maar toch heel geslaagd. Trots met zijn nieuwe aanwinst wou hij al de winkel uitlopen. Geen goed idee met die stukskes vensterglas in dat montuureke. Passen, meten, opschrijven en 'moeten ze ontspiegeld, krasvrij en of onverwoestbaar gemaakt worden?' en dan ...nog 2 weken wachten. Het zal waarschijnlijk de behandeling met kryptonite zijn die iets langer duurt.

Dan maar naar de see-en-aah om rap wat kids kledij en sokken te kopen, terwijl mama afdwaalde in de vrouwensectie. Nadat we hadden betaald en Pieter aan de kasseuse vertelde dat papa zijn nieuwjaarsgeld had opgedaan (dat het aan kleren voor hemzelf was vergat hij er wijslijk bij te vertellen) begonnen we richting uitgang te lopen. Tot mijn én Wouters ergernis liep mama verkeerd. Niet richting beloofde uitgang, maar richting 'vrouwenklerenwinkel'. We fronsten beiden onze wenkbrauwen, Pieter speelde lustige verder met zijn Hans Anders ballonneke, en tien minuten later bolden we dan toch richting McDonalds. Zelfs mama had ondertussen ook honger gekregen, want ze zoefde met snel voorbij en nam de kop richting Ham- en ander Burgers.

Het moet benadrukt én gezegd worden. Het waren engeltjes vandaag. Naar zo'n winkeldinges trekken met twee kids die daar eigenlijk al evenveel goesting in hebben als 'hunnen ouwen' is geen sinecure, maar dit was echt een droom. Goed gewerkt mannen. En we hebben het hen ook dan meerdere malen gezegd.

Hij ziet niet goed

We wisten het al een tijdje. Vorig jaar was het al opgemerkt op het PMS (CLB). Hij ziet niet goed. De oogarts was echter van mening dat hij beter vooraan in de klas kon zitten en het dragen van een bril beter uitgesteld kon worden tot het middelbaar.

Maar Wouter begon meer en meer last te krijgen met op het bord kijken (ook al zat hij op de eerste rij!) en het TV kijken ging ook moeilijker en moeilijker. Het kan natuurlijk zijn dat deze juf kleiner schrijft en hij nu wél de ondertitels leest van engels gesproken films, maar toch namen we het zekere voor het onzekere en trokken we naar de oogarts.

Daar kreeg hij zo'n 'Harry Potter goes techno' geval op z'n neus en mocht hij naar lettertjes op de muur staren. Nadat het eerste oog/glas goed was en ze aan het tweede begonnen moest ik lachen toen de oogarts(e) vroeg of hij ze kon lezen en hij antwoordde dat het dezelfde waren van het eerste oog. Hij had ze onthouden! Ze glimlachte en vroeg hem om ze toch maar te lezen en te kijken of hij ze scherp zag.

Vandaag, een dagje later, gaan we zijn brilletje aanpassen. Een week of twee geleden hadden we al eens wat 'montuurekes' gepast.

'Shit papa, daar sta ik echt niet mee met zo'n Harry Potter brilleke hé?'
'Nee, eigenlijk niet', zei ik toen ik dacht dat onze generatie het een John Lennon brilleke zouden genoemd hebben.

Deze namiddag gaan we dus samen naar het Shopping Center een exemplaar gaan kiezen. Hopelijk is mama het eens met mijn keuze van vorige keer.

Papa, ge zijt de nieuwjaarsbrieven toch niet vergeten hé?

OK. Ik geef het toe. Ik ben een sociaal gehandicapte als ik mijn smartphone (=telefoon waar ge wat slimmer van wordt)moet afgeven. Ik leef zij aan zij met mijn agenda in 'da spel'. En nu hij binnen is voor reparatie en ik rondloop met een oud toestel van enkele jaren terug (ge weet wel, ge moet bijna met 2 zijn om het te dragen of als ge het aan uw oor zet denkt iedereen onmiddelijk terug aan de tijd van de ghettoblasters) vergeet ik het ene met het andere. Ik (of toch al zeker mijn gsm) ben niet meer gesynchroniseerd.

En ja ik geef toe dat het goeikope excuses zijn voor het vergeten van de nieuwjaarsbrieven voor opa en oma, en voor Pieter's peter. Al een geluk dat Pieter er niet aan gedacht heeft dat ik onrechtstreeks zijn kado heb uitgesteld. Oef!

Gisteren zijn ze dan ook met hun oma gaan 'openluchtschaatsen'. Samen met nog een neefje (de kleine van mijn broer) trokken ze op pad. Bar koud was het. Min 2 en een gure wind en dan meer op uw gat en buik als op de dubbele kinderschaatsen staan moeten zelfs voor een 5 jarige Pieter en zijn bijna 5 jarige neefje tegenvallen. Wouter die al een held op inline skates (voor het ouder publiek, rolschaatsen met alle wieltjes op één rij!) genoemd mag worden, was het schaatsen dan ook een makkie. Toen ik bij oma en opa aankwam hing de chauffage dan ook vol met natte broeken en liepen de kids rond in pyamabroeken.

Na weer maar al eens goed gegeten te hebben (daar zijn deze dagen altijd goed voor ;-) en na een lekker dessert trokken we dan uiteindelijk rond negenen huiswaarts. Pieter zijn anders zo aanwezige gekakel viel halfweg stil en moest ik thuis naar bed dragen. Lang zullen ze na het aandoen van de pyama's niet meer wakker gelegen hebben denk ik. Ze waren bekaf!

Bedankt oma voor het eten, en in hen naam, bedankt voor het schaatsen.

Ohja, en de kunstig geschreven namen werden voor privacy doeleinden natuurlijk vakkundig gewist hé. Dat jullie niet denken dat die kids hun naam en/of gemeente vergeten zijn ;-)

Het oude is op, het nieuwe al begonnen

We zijn er voorbij. 1 januari is voorbij. Oef.

Persoonlijk krijg ik jeuk van al die opgeklopte verplichte feestdagen, maar terwijl je al de andere een beetje kan negeren, kan dit natuurlijk met nieuwjaar niet. De kids kijken er naar uit, want nieuwjaar of oudejaar wil zeggen pakjes.

Nu hebben onze kids eigenlijk al alles van speelgoed dat ze moeten hebben. eigenlijk hebben ze al veel te veel. Het is daarom dat we er voor kiezen om enkel de Sint 'groot' speelgoed te laten brengen. De kerstman (of is het vadertje tijd die het oude jaar komt halen en het nieuwe brengt?) heeft dan enkel een kleinigheidje bij. Dit jaar kopen we met de rest van de centjes 'coole' kleertjes.

Het is het tweede jaar op rij dat we dat doen en ik moet zeggen dat er weinig tegenstand is. Ze zijn tevree met een kleinigheidje. Vorig jaar was dat een handvol kleine 'hotweels', samen met een ticketje voor een subtropisch zwembad, het huren van een DVD (shit, die hangen nog op de ijskast), een cinema ticketje. Dit jaar was het voor Wouter een uitbreiding op zijn spelletje Carcassonne dat de sint bracht op mama's sintenfeest van 't werk. Dat spel was echt een schot in de roos en het is ondertussen al meer gespeeld dan eender wel spel hier in huis.

Voor Pieter hadden we een setje vingerverf/sponzenstempel lettertjes. Hij is bezig met de lettertjes in de 3de kleuterklas (kijk papa, onze bank...hij leest... KA BEE SEE). Tot nog toe bleef het bij het stempelen van zijn naam, maar ik vermoed dat er veel meer in dat kleine hoofdje van hem zit.

Nu zijn we weer een tijdje zoet, alhoewel ik van mijn moeder in het verre Canada al hoor dat de spulletjes voor Valentijn ginds al vlak naast de kerst/nieuwjaarsspullen liggen. En de paaseierfabrieken draaien waarschijnlijk ook al op volle toeren!

Nog snel mijn nieuwjaarsbriefje voor jullie en dan post ik later (morgen misschien?) de briefjes van de kids.

De allerbeste wensen voor 2008!

Dat elke nieuwe dagjullie vrede geven mag.

En bergen van gelukeen heel jaar aan één stuk.

Veel liefde voor elkaar,een ongelooflijk goed jaar!