Papa, ge zijt de nieuwjaarsbrieven toch niet vergeten hé?

OK. Ik geef het toe. Ik ben een sociaal gehandicapte als ik mijn smartphone (=telefoon waar ge wat slimmer van wordt)moet afgeven. Ik leef zij aan zij met mijn agenda in 'da spel'. En nu hij binnen is voor reparatie en ik rondloop met een oud toestel van enkele jaren terug (ge weet wel, ge moet bijna met 2 zijn om het te dragen of als ge het aan uw oor zet denkt iedereen onmiddelijk terug aan de tijd van de ghettoblasters) vergeet ik het ene met het andere. Ik (of toch al zeker mijn gsm) ben niet meer gesynchroniseerd.

En ja ik geef toe dat het goeikope excuses zijn voor het vergeten van de nieuwjaarsbrieven voor opa en oma, en voor Pieter's peter. Al een geluk dat Pieter er niet aan gedacht heeft dat ik onrechtstreeks zijn kado heb uitgesteld. Oef!

Gisteren zijn ze dan ook met hun oma gaan 'openluchtschaatsen'. Samen met nog een neefje (de kleine van mijn broer) trokken ze op pad. Bar koud was het. Min 2 en een gure wind en dan meer op uw gat en buik als op de dubbele kinderschaatsen staan moeten zelfs voor een 5 jarige Pieter en zijn bijna 5 jarige neefje tegenvallen. Wouter die al een held op inline skates (voor het ouder publiek, rolschaatsen met alle wieltjes op één rij!) genoemd mag worden, was het schaatsen dan ook een makkie. Toen ik bij oma en opa aankwam hing de chauffage dan ook vol met natte broeken en liepen de kids rond in pyamabroeken.

Na weer maar al eens goed gegeten te hebben (daar zijn deze dagen altijd goed voor ;-) en na een lekker dessert trokken we dan uiteindelijk rond negenen huiswaarts. Pieter zijn anders zo aanwezige gekakel viel halfweg stil en moest ik thuis naar bed dragen. Lang zullen ze na het aandoen van de pyama's niet meer wakker gelegen hebben denk ik. Ze waren bekaf!

Bedankt oma voor het eten, en in hen naam, bedankt voor het schaatsen.

Ohja, en de kunstig geschreven namen werden voor privacy doeleinden natuurlijk vakkundig gewist hé. Dat jullie niet denken dat die kids hun naam en/of gemeente vergeten zijn ;-)