Een rustig weekend

Vrijdag vierden onze kids carnaval op school. Pieter ging als piraat (dankzij een kostuum van een anderer mama), Wouter ging als tovenaar/Harry Potter. Het originele plan was ook piraat, die zwaarden had hij al zelf gemaakt, maar om een of andere reden werd dat dus donderdag plots iets anders. Gevuld met (Brusselse) wafels trotseerden ze dapper de kou en stapten ze samen met de andere 2 scholen door de straten van ons dorp.

's Avonds aan tafel vielen Wouters ogen bijna toe en om half acht vroeg ik hem of hij nog langer wou opblijven of gaan slapen en hij koos voor het laatste. Op zo'n moment denken alle grootmoeders natuurlijk dat hij kleinkinders ziek gaan worden, waar ik dan smakelijk mee lach, maar deze keer was het juist.

's Morgens klonken Pieters hoestjes als een oude hond of een oude auto die niet wil starten en maakte hij al koorts. Die 39 graden en meer konden we enkel onder bedwang houden met de nodige medicijnen, maar hij was nog wel levendig. TV kijken en computeren was nog steeds zijn leven. 's Avonds was het al hééél wat minder. De zetel kwam hij amper af, slapen deed hij bijna van zaterdag tot zondag avond. Zijn eetlust was totaal verdwenen.

Voor Wouter was dit natuurlijk heel rustig. Geen broertje om ruzie mee te maken of discussies mee te voeren. Nu moet gezegd dat hij extreem rustig en gedreven is de laatste weken. HEt is al een paar keer voorgevallen dat hij vanzelf aan zijn huiswerk begint, iets waar je hem anders voor moet vastgrabbelen en aan tafel vastbinden.

Op het oudercontact niets dan lof van de juf. Zijn punten zijn goed tot zeer goed. Hij flirt met de gemiddelden van de klas en werkt zeer goed mee. Dat hij vaak dingen vergeet mee te nemen naar huis (brooddoos, huiswerk, te tekenen taken, enz.) dekt ze toe met de mantel der liefde (hij kan er niet aan doe hé). En nochtans is het een strenge juf, laat daar geen twijfel over zijn.

Pieter heeft het nog steeds moeilijk om zich een plaatsje toe te eigenen in de nieuwe school/klas. In die mate dat hij soms zoveel moeite doet, dat het opdringen word en het vervelend word. We hadden bij de verandering van school de meeste problemen verwacht met de iets minder sociaal vaardige Wouter en nu blijkt nog steeds dat het voor Pieter de overgang het moeilijkst te verteren is. Hij ging van een klas met vooral meisjes naar een dominante groep jongens. Van een school waar men streeft dat de kleinere samen leven met de kleuters, ze helpen, begeleiden naar een meer klassiek systeem waar de groteren de kleineren vooral vervelend vinden en waar ze in de weg lopen wanneer de 5des en 6des voetballen.

En toch laat hij het niet echt aan zijn hartje komen. Daar waar Wouter meer het serieuze type kind is, is Pieter een levensgenieter, iemand die 'happy' door het leven gaat. Ik kan bijna niet wachten tot hij aan de leeftijd komt dat hij humor ontdekt, iets Wat Wouter het laatste jaar wél al gevonden. We weten het ondertussen, humor is leeftijd gebonden.

Deze nacht werd Pieter dan uiteindelijk wakker met het idee dat er drie kinderen in de kamer stonden. Onder de invloed van de koorts kon hij waarschijnlijk zijn droom niet loslaten. We hebben hem bij ons in bed moeten nemen om het ervan te overtuigen dat het 'ok' was. Al een geluk dat we 'thuisopvang voor zieke kinderen' besteld hebben voor de komende dagen.

PS Weet iemand of ge ziektes kunt overkrijgen via E-mail, want het neefje in Canada zit er ook mee? ;-)