Een gelukkig nieuwjaar en al wat men een mens kan toewensen voor het komende jaar!
Aan al diegene die hier (regelmatig) langs komen wil ik ook vragen om je verwachtingen en/of goeie voornemens achter te laten als 'reactie'. Als hier minstens 5 reacties verschijnen wi lik zelfs mijn eigen verwachtingen en/of goeie voornemens posten!
Bedankt en tot volgend jaar.
En we zullen het geweten hebben. Twee kids, een negenjarige dominante ADHD-er én een even dominante vierjarige, die druk bezig is zijn plaatsje te verzekeren binnen onze roedel!
De discussies zijn dus niet op één hand te tellen en dat terwijl de kerstdagen anders dicteren. En terwijl we even in verlof gaan voor wat 'peace and quiet'. Voor elk autootje, legoblokje, potlood, wasco, noem maar op wordt hier een gans drama opgevoerd, van 's morgens tot 's avonds. En het gekke is zij worden er niet moe van, wij wel.
Vandaag is van mijn kant her gezeur en het gezaag gedaan. Op de trap gaan zitten is vandaag geen optie niet meer. Vijftien minuten op bed hebben ze beiden al achter de rug, Wouter zelfs een extra 10! Hij had vanuit zijn bovenste verdiep van het stappelbed, zijn broer kunnen raken met een knuffel, met traantjes en verdriet tot gevolg.
We zijn ondertussen al een ontbijt en een Disney film verder en het is hier muisstil. Ik hoor plannen gesmeed worden, speelgoed van hand wisselen en verhaallijnen worden verzonnen, maar ik hoor vooral geen discussies meer.
Heb ik gewonnen? Nee, vast niet! Wanneer Pieter naar zijn middagdutje toe gaat zal het wel terug oplaaien. En wanneer Wouter zijn Rilatine begint uit te werken waarschijnlijk ook. Maar ik lig op de loer. 'Vrede voor iedereen' belooft dit laatste stukje van het oude jaar geen ijdele boodschap te worden. Zelfs niet voor papa en mama!
Gisteren zaten Wouter en ik in de auto naar de radio te luisteren, naar Studio Brussel. Daar loopt op het moment de actie 'Music for life', de geldinzameling om het landmijnenprogramma van het Rode Kruis te steunen.Toen ik Wouter het doel van het programma uitlegde was hij onmiddellijk mee.
"Waarom geven wij geen centjes, papa?"
"Weet je wat? We zullen zeggen tegen de mensen dat ze dit jaar geen cadeautjes moeten kopen voor Kerst en Nieuwjaar, maar dat ze geld moeten geven. Dan kan je dat aan 'Music for Life' geven. Ja?"
"Ok"
"Hoe? Ok? Echt?"
"Natuurlijk! Wat wil je nu het liefst? Cadeautjes of de mensen helpen die geen benen of armen hebben door die landmijnen?"
Daar zat ik dan zonder woorden. Het goede doel op zich sprak me tot dan maar weinig aan, maar kinderen hebben zo de gift om je als volwassene iets harder te laten nadenken over de dingen des levens. Prachtig ook hoe kinderen, ook al hebben ze nog geen besef van geld, zo vrijgevig kunnen zijn voor het goede doel. Als we allen een beetje kinds kunnen blijven zal deze actie (én het Rode Kruis én de slachtoffers van de landmijnen) er goed bij varen!
Nu nog een goeie 'song' verzinnen.
"Ik heb slecht geslapen deze nacht. IK ben nog moe. En dan geeft de juf nog zo'n eindeloos blad rekenoefeningen mee. Tot HONDERDUIZEND! En dan is papa potverdorie nog moe ook! En die heeft bijna geen geduld en wordt die ook nog eens boos voor niets wanneer mijn verstand niet ziet dat 24.500 x 4 bijna hetzelfde is als 25.000 x 4. En dat moet dan nog makkelijker zijn ook! PPfff, papa is nen toffen tiep, maar vandaag ... Papa, eigenlijk is het beter dat je gewoon verder doet aan je spaghetti, maar ik kan dit echt niet alleen zenne ... *diepe zucht* ... deze oefeningen gingen op school nog zo lekker! En waarom moet ik ze vandaag allemaal maken? Waarom heeft de juf geen kruisjes gezet. Kruisjes zijn veel leuker. Tekenen, dat is nog leuker. Straks ga ik een tekening maken van Ridge Racer. En één van Ben 10. En één van Samurai Jack. Samurai Jack da's nen toffen. IK wou dat ik ook ne samurai was, dan zou ik met mijn zwaard de koppen afhakken van alle boeven. Of misschien ze gewoon een beetje prikken en in de gevangenis gooien en ... oei papa komt hier weer afgestormd uit de keuken. Euh...24.500 x 4 is ...."
"Miljaarde hé. Zit die kleinen hier weer naar't plafond te staren. Die heeft geen fut meer. En ik ook al niet. Wakker van 5u deze morgen, gewerkt, gerushed om in die kliniek te geraken, terug naar huis, kids afhalen, naar de beenhouwer en de bakker, ppffff. Al een geluk dat ik voor spaghetti heb gekozen. Als ik nu nog 'pattaten' moet schillen, groenten zoeken in de diepvries, vlees bakken. Ik mag er niet aan denken. En dan die kleine nog pushen om wat verder te doen! KOMAAN, 25.000 x4? Dat moet je kunnen. En 89.000 min één tienduizendtal. Dat is zo makkelijk als 2-1! Shit, mijn gehakt bakt aan!"
"89.000 min één tienduizendtal? Euh... Samurai Jack zou het in stukken kappen. Oh...en dan moet ik straks nog eens naar die muziekschool. Ik ben hees en ik moet vast en zeker alleen zingen van de juf omdat ik al zoveel afwezig was de laatste tijd. Die zeurde daar ook over de laatste keer tegen papa. En wanneer is er dan nog tijd om wat te spelen? En ....ai... daar komt weer ene met een boos gezicht uit de keuken."
"Wouter, maak je de rest morgen ofzo? Je hebt er echt het hoofd niet voor vandaag. En ik nog minder. Ik zal wel iets in je agenda schrijven voor de juf. Ok?"
"Ok". "Yesss.. .spelen! Weg met die rotoefeningen. Wat? Nu al aan't tafel? Snel eten om op tijd in de muziekschool te zijn? Shit! Ach...ik kan nog altijd wat spelen erna. En ik heb nog een uurtje computertijd!"
"Ik wil niet naar de tekenschool", zegt Wouter als hij tegen me kruipt in bed.
We hadden de dag daarvoor met beide kids afgesproken dat ze tot 7u30 in bed moesten blijven, ze dan konden spelen in hun kamer tot 8u en dan eerst langs ons kwamen om toestemming te vragen, om naar beneden te mogen gaan eten en daarna spelen. Het eten moest zonder televisie kijken zijn, want anders komt van dat eerste niets in huis.
Ik hoorde ze dan ook al rond 7u30. Ze bleven zelfs op hun kamer tot 8u30. Ook het langskomen ging perfect. Dé reden waarom Wouter moet langskomen, los van het feit dat hij anders stiekem naar beneden sluipt, is omdat hij dan onmiddelijk zijn pilletje krijgt. Dat pilletje is tijdens het weekend Rilatine MR, de rilatine met vertraagde afgifte, want tijdens de schoolweek krijgt hij Concerta. Stuur ik hem naar beneden met de opdracht 'neem je pilletje, eet, en pas dan mag je spelen' mag ik er vergif op nemen dat wanneer ik beneden kom hij zonder ontbijt TV zit te kijken, de rest gewoon vergeten. Dus, eerst langskomen.
Om 8u30 kwamen ze dus langs. Wouter kreeg zijn pilletje en ze gingen beide naar beneden eten. Tegen 9u bel ik dan naar beneden (van de ene draadkoze handset naar de andere!) en zeg tegen Wouter dat hij zich moet klaarmaken voor de tekenschool. Hij komt naar boven en met hangende schouders kruipt hij naast me in bed.
"Ik wil niet naar de tekenschool", zegt Wouter.
"Waarom niet?"
"De juf zegt dat ik de beste tekenaar ben én de beste knutselaar én het meeste zelf uitvind en dat vind ik niet leuk. Anderen krijgen geen complimentjes meer en daarom wil ik niet gaan. Ik zit ook wel in met de anderen hoor!"
"Dan zal ik aan de juf vragen om je wat minder complimenten te geven en de anderen wat meer."
"En ik heb daar ook geen vrienden. Vorige jaar had ik nog iemand van mijn school, maar die volgt nu gitaarles op dat moment. Vorige week heeft mij nog iemand gebokst en dat deed pijn en wanneer ik het tegen de juf zei zegt ze enkel dat hij het niet meer mag doen. Ge wilt toch niet dat ik met twee blauwe ogen terug naar huis kom?"
"En als je nu eens zegt tegen de juf dat je naar huis gaat als ze je blijven pesten of pijn doen?"
"Dat helpt niet, dan zegt ze dat ik dat maar moet doen."
De kleine nuance hier is dat ik de juf al verschillende jaren goed ken. Hij is inderdaad wegens zijn ongelooflijk creatief brein, één van haar favorieten. Ze vertelt ons telkens we haar zien hoe goied hij het wel doet. Ze is een ongelooflijk lief mens met een geweldige feeling voor kinderen. Dat ze enkel Wouter complimenten geeft is dan ook maar Wouters' perceptie van de feiten. Dat ze niet ingrijpt bij pesten of baldadigheden is al helemaal niet waar. Met zachte hand regeert ze haar klas. Alles gebeurt zoals zij het zegt en wanneer ze het zegt. En aangezien de meesten al jaren bij haar in de klas zitten, moet ze niet te veel instrukties geven.
De rilatine die Wouter pas 30 minuten binnen heeft heeft de chaos in zijn hoofd duidelijk nog niet op orde gebracht.
"Kijk", zeg ik "denk er eerst nog eens goed over na of je gaat of niet, je mag binnen 2 minuten zelf kiezen. Maar als je er voor kiest om thuis te blijven besef dan goed dat wanneer ik beneden kom de televisie af gaat én er geen computer of playstation gespeeld word."
Twee minuten stilte later vraag ik, "En? Wat heb je beslist?" Hij springt gezwind uit bed. "Ik ga! Maar liever niet met de fiets. Doe jij me even weg?" "Tuurlijk, het lijkt ook maar guur weer."
Nieuwsgierig vraag ik hem waarom hij van gedacht veranderde. De Play Station/PC/TV vrije voormiddag lijkt me daar niet vreemd aan.
"Ze hebben daar grotere bladen om op te tekenen".
"Niet vanwege geen computer of TV?" "Nee, niet echt"
"Is er echt geen andere speciale reden? Het doet er niet toe wat de reden is hoor. Soms willen we gewoon weten waarom je dingetjes zegt of denkt. Soms willen we eens meekijken in je gedachten."
"Ik weet het eigenlijk niet", zegt hij.
Was het de rilatine die hem de dingen in perspectief deed zien, in zijn juist context? Wie weet? Hij in ieder geval niet, ik nog minder. Feit is dat hij nu aan't doen is wat hij graag doet én Pieter ook rustig zit te spelen en tekenen.
Sinds iets meer dan 18 maanden is ons gezinnetje van vier gegroeid naar vijf. Niet dat we nog een bengel hebben rondlopen/kruipen. Nee, ik heb het over mijn grootmoeder. Ze is een weduwe van 81, die niet zo goed te been is, maar beter dan wie ook verjaardagen, afspraken en andere dingen kan onthouden. Ze doet het even goed als mijn smartphone. Wat ze nog gemeen heeft met dat toestel is dat ze niet kunnen zonder batterijen. Mijn smartphone doet het niet zonder, haar oorapparaat ook niet.
Gisteren moest ze langs het Universitair Ziekenhuis Antwerpen voor een slaaponderzoek. Niets speciaal, alleen ik had ook beide bengels ter mijner beschikking op dat moment van de dag.
Nu was de dag al goed gevuld geweest. 's Morgens met Wouter naar de Reva, terwijl hij binnen was snel boodschappen gedaan. Dan naar huis om een uurtje later Pieter van school te halen en hem twee uur later op de turnles af te zetten. Naar de bib, Pieter terug halen, omkleden en hop... Kids, grootmoeder, tekengerief, een handvol autootjes (na moeilijke onderhandelingen bleven de playmobile mannetjes en begeleidende helikopter thuis) de auto in en richting UZA.
Aan de auto ging het al even mis. Wouter had 3 autootjes voor hem en 3 voor zijn broertje gekozen. Maar toen Pieter zag dat Wouter die niet ging meenemen in het hospitaal, wou hij zijn 2 gekozen voertuigen ruilen voor 2 die Wouter achterliet in de deur van de auto. Een drama voor Wouter! Dat waren zijn autootjes en die moesten maar in de auto blijven! Ok, niets van dus. Als hij ze niet wilde meenemen en ze doelloos zouden achterblijven kon Pieter gerust wisselen. Gevolg van mijn vetorecht waren natte ogen en een boze frons op Wouters gezicht. Het gezeur duurde nog verder over gans de lengte van de parking en tot mijn ergernis, was ik daardoor ook nog de bagage van mijn grootmoeder vergeten. Deze keer stampvoete 'ik' terug naar de auto.
Het geven van 'jobkes' die ze leuk vinden kan hen snel in een blijere bui brengen, dus mocht Wouter met het valiesje rijden en Pieter papieren dragen en deuren ophouden. Onderweg even van taak wisselen hield de kerk (hospitaal?) in het midden.
Al bij al hebben ze er het de rest van de avond goed vanaf gebracht. Ook toen ze klaar zaten voor 'Ben 10' (één van hun favoriete programma's op Cartoon Network) en we buiten moesten wachten op de gang. Twintig minuten en een aantal 'hey, wees eens stil, het is hier een hospitaal' later, was het op de koop toe gedaan voor we terug de kamer op mochten. Dat het thuis getaped/geharddisked was hielp waarschijnlijk ook wel een beetje.
Terug thuis rond 19u, en na het eten, was Pieter helemaal uitgeput en klaar om te gaan slapen. Van onze 2 kids is hij steeds diegene die het makkelijkst gaat slapen. Hij vindt slapen nog steeds leuk, begrijpt het waarom van slapen en heeft weinig aanmaning nodig.
Wouter daarentegen moet je ofwel aan zijn oor naar bed trekken of 15 minuten op voorhand beginnen 'pushen'. Maar, bedenk ik me plots, ik was er vroeger ook niet in te krijgen en nog niet. Het enige verschil tussen mijn jeugdige ik en Wouter is dat hij (meestal) wel vlot uit zijn bed wipt en ik toen niet en nog altijd niet. Vraag dat maar aan mijn collega's!
Wij hebben de computer nog weten komen, evolueren. Onze kinderen niet. Zij groei(d)en er mee op.
Pieter heeft meerdere computers in zijn kleuterklas. Wouter, die dezelfde kleuterklas 5 jaar geleden deed, had er ook al. Allemaal pedagogisch verantwoord en zo, maar ze kennen het en ze weten maar al te goed hoe het werkt.
"Hier klikken papa, twee keer, en nu daar en dan springt er een zeester vanachter die rots en als je nog eens klikt een zeepaardje en als ...."
Voor Wouter had Freddy Fish (1 tot 5) al geen geheimen en met Pieter gaat het dezelfde weg op.
Wouter was al 3, 4 jarige de kampioen in muur crashen. Telkens de auto tegen de muur rijden, 2 minuten plat van't lachen en hop, nog eens. "Binnen 15 jaar zit deze jongen aan het stuur van mijn auto met als enige bescherming een 'L' achterin en 26 airbags", dacht ik toen.
Pieter zijn behendigheid overtreft nu al die van Wouter op dezelfde leeftijd. Wouter is nu, met zijn vijf jaar ouder, nog stukken beter dan Pieter, maar ik moet al heel goed mijn best doen om te winnen. Al was het maar omdat hij meer oefent dan papa.
Al dit multimedia gedoe zorgt er wel voor dat de oude Play Station en onze computer soms op volle toeren zouden draaien moesten we ze niet intoomen. Eén uur computer of Play Station, en één uurtje televisie is (meestal) de limiet.
Voor Wouter is dat niet zo'n probleem. Hij zet het zonder probleem af en verhuisd naar de lego's. Hij is de creatieve van de twee. Pieter heeft het er moeilijker mee. Afzetten? Ok, maar je moet echt aandringen en er naast blijven staan of er komt niets van en dan zou hij onmiddelijk willen overschakelen op televisie.
Daar kwam dan multimedia-regel 2 van. 'Na 60 minuten computeren kan je niet aansluitend tv kijken'. Eerst een uurtje 'gewoon' spelen.
En nee, het Play Station/PC/TV-dieet kwam er niet omdat we anders niet zelf kunnen surfen/mailen/bloggen/tv kijken/enz. Het helpt wel, maar de intentie was louter onze kids ook te helpen onthouden dat er nog iets bestaat als 'gewoon' spelen, ook al komt Pieter nu juist voor de ziljoenste keer vragen of Wouter nú al Play Station mag spelen!
Ook dit is de reden dat ik (en waarschijnlijk ook mijn vrouw) mijn veto blijf stellen tegen tv op de kids hun slaapkamer, PSP's en Nitendo's DS, en dergelijken. En dan heb ik het nog niet gehad over Wouter's beginnend surfen, maar dat ik voor een andere keer!
Ik stond er een beetje verbaasd bij toen de juf een klein en een iets groter slijkmonster op me af stuurde, toen ik aan de schoolpoort stond te wachten op mijn kids. Mijn verbazing was nog groter toen deze monsters spraken met de stemmen van mijn kinders en ik merkte dat hét mijn kids waren, voorzien van een laagje een dikke 'pel' slijk.
"Mag ik mee naar de winkel?", vroeg de kleinste, die waarschijnlijk Pieter was.
"Nee hoor, dan maak je de winkel maar vies" zei ik, terwijl ik dacht dat ik véél te veel beziens zou hebben, als ze wel mee binnen gingen.
Tien minuten later stapte ik, met boodschappen, terug de auto in.
"En zijn jullie flink geweest", ze vast besloten een chocolade 'sinttemanneke' te geven, want ze leken toch kalm en rustig.
"Neeee, want Pieter heeft ..." "Nee, want Wouter heeft ..." Chaos, getier, verwijten, alles samen!
Blijkbaar had de kleinste gezegd dat hij makkelijk 'Ridge Racer 4' een racegame op PS1 kon uitspelen. Wouter had het de dag daarvoor nog gedaan en besefte hoe moeilijk het wel was, laat staan dat die kleine pruts van 4 dat zou kunnen. Gevolg, een feest voor het oor en 'sinttemannekes' die maar in de kast blijven.
Goed denkt u nu waarschijnlijk, want chocolade is niet goed voor kindertandjes, maar je slaat de bal volledig mis. Papa is namelijk een chocoholic en kan onder geen beding chocolade weerstaan. Dus kindjes, pleazzz pleazzz, braaf zijn want anders moet/zal papa ze allemaal opeten!
"Eigenlijk heb je wel heel brave en gehoorzame kindjes," zegt de eigenares van onze plaatselijke supermarkt.
"Ja, ze moeten wel", antwoord ik. "Ze kunnen ook het zot in hun lijf hebben, maar op het einde van de rit luisteren ze wel."
De dame achter de kassa knikt haar hoofd.
"Ik gruwel als ik programma's zie als Nanny dit en Nanny zo", vervolg ik mijn betoog.
"Tja", schudt ze deze keer haar hoofd. En terwijl Wouter de stokbroden onder de arm steekt, neem ik de plastiek zakjes met ander gerief en loods Pieter, die met zijn duim in de mond en beertje onder de arm richting uitgang loopt, naar de auto.
Kinderen blijven kinderen bedenk ik me en dat is wat de mensen je dagelijks vertellen. Ik heb ook al eens een mindere dag, maar ik besef als we hier thuis de optelsom maken van alle goede en leuke dingen en ze tegenover de minder goede zetten, de balans toch positief is.
Toegegeven, soms meestal zijn we blij dat het voor hen bedtijd is (oef, eindelijk stilte), iedere ouder weet waar ik het over heb. Maar zouden onze kinderen ons op één van onze mindere dagen ook niet stiekem naar bed wensen, ook al zijn we voor 99% de beste ouders die ze kunnen wensen?
Ok.
Ik geef het toe.
Ik heb gisteren tot 23u30 Wouter zijn Meccano zitten corrigeren én vandaag alle vijsjes die er evengoed nog afvielen, tijdens de nodige testritten, terug opvijzen. Maar er staat dan ook op de doos '8+' en niet '8+ tot 12'!
Trouwens ik herinner me het verhaal van toen ik klein was en mijn mama en papa de door de Sint gebrachte trein monteerden, dat ze er ook de hele nacht mee speelden. 't Was leuk om doen, maar ik was toch tevreden dat ik mijn bedje in kon.
Best wel cool met die lichtjes, hé.Gisteren kwam de Sint dus langs. Voor Wouter bracht hij Meccano, voor Pieter Kid K'nex.
Wouter was in de wolken en amper in bed te krijgen 's avonds. Pieter daarentegen bekeek zijn kado amper. Hij had enkel ogen voor het kado van zijn broer dat én een auto was én er vreselijk cool uitzag.
Dat hij er helemaal niet blij mee was en eerder ongeïntresseerd maakte me heel verdrietig. Zo verdrietig dat ik maar snel een telefoontje deed met die Turkse Bischop om te bemiddelen in het ruilen van het kado. Dat we deze zomer nog in Myra geweest waren sprak alleen maar in m'n voordeel en deze middag werd er geruild.
's Avonds werd Wouter zijn kado bovenop de kast geplaatst, om te vermijden dat het 's morgens voor problemen zou zorgen door de ochtend routine te verstoren.
"Wouter, zeg me na, ik mag er morgenvroeg niet mee spelen"
"Zeg me na, ik mag er niet mee spelen"
"Goed, ga nu bij je moeder hetzelfde zeggen, kus iedereen goedenacht en hop...erin!"
"Ok, mama,... zeg me na, ik mag er niet mee spelen...welterusten"
"Slaapwel Wouter"
Tien minuten later maakte enkel nog Amélie nog Frans lawaai en nog iets later deed ze haar verhaal tegen de recorder en sliepen we ook in.
Een vroege shift en een meeting met Meneer Klaas later, kwam ik gepakt en gezakt thuis om Wouter's kado terug te vinden...naast de kast. Hij had het 's morgens stiekem van de kast genomen. Pech, want hij zou er zeker mee willen rijden na school en laat nu juist het overtreden van de regel 'ik mag er morgenvroeg niet mee spelen' ervoor zorgen dat hij voor de komende 24 uur op de kast blijft.
Dat Pieter zijn Kid K'nex had laten ruilen voor een Renault Clio, en ze hadden kunnen racen, maakte de zaak alleen maar erger. Een uur gezeur later zat Wouter dan ook op de trap.
Nieuwe messen snijden scherp zegt men wel eens en de laatste dagen is dat hier maar weer eens bewezen.
Al verschillende dagen hingen de kids hier voor het minste in mekaars haren. Wouter heeft wel ADHD maar Pieter heeft de eigenzinnigheid en koppigheid van zijn mama/papa (schrappen wat niet past).
De 'ga maar 2 minuten op de trap zitten om af te koelen'-regel evolueerde gisteren naar:
1ste verwittiging: ga 2 minuten op de trap zitten
2de verwittiging: ga 15 minuten op je bed liggen
3de verwittiging: game over, je mag gaan slapen
In de week is dit makkelijk in te voeren, aangezien de tijd tussen thuis komen van school en effectief gaan slapen vrij kort is. Op een zaterdagmorgen om 10u zal het al wat moeilijker zijn. Daar zal dan ook nog aan gesleuteld moeten worden.
Maar zoals ik al zei, gisteren hebben beide bengels de trap enkele minuten lang kunnen bewonderen, vandaag zelfs niet meer. Een kleine 'eureka' was dan ook op zijn plaats.
Diegenen die er snel bij waren hadden het waarschijnlijk al gezien.
Mijn eerste post zat origineel op mijn vrouw haar blog, maar vandaag is het al zover. We zijn al gescheiden, althans blogsgewijs.
Waren het mijn spellingsfauten? Nee hoor, het leek me gewoon leuk(er). Dan kan ik op mijn manier mijn ding doen en zij op haar manier. Dan kan ik mijn zienswijze hier verkondigen en zij de hare ginderachter.
Ook voor mij is het makkelijker om mijn vrouw haar postings in één ruk te doorlezen en kan ik zonder enige schroom ook nog comments geven, voor zover ik die hier al niet gaf natuurlijk.
Gisteren kreeg ik van mijn vrouw een url toegestuurd, een blog over een ADHD mama! Tof dacht ik, moet ik morgen maar eens naar kijken, want m'n kids (vooral de oudste, maar óók de ADHDloze jongste) hadden het razend druk.
De dag nadien, 's morgens vroeg, nam ik snel een kijkje. Mijn verbazing was groot hoe die mevrouw haar dag, samen met haar ADHD kid gelijk liep met de mijne. Ik was ook met mijn negenjarige naar de 'reva' geweest, ook medicijnloos en het verschil met de dagen dat hij 'het' wel nam, was ongelooflijk. Wouter stond letterlijk te springen toen ik hem ging halen.
Mijn vrouw had me dit blog vast gestuurd omdat ze wist dat ik een aantal blogs van dichtbij volgde en deze leek aan te sluiten bij de dingen die we zelf meemaken. Gezwind wou ik een comment plaatsen, maar dat lukte vanop het werk niet. Ik stuurde de comment dan maar mailsgewijs naar huis, met het idee om het later van thuis uit wel te posten.
Een half uurtje later ging de knikker dan toch aan het rollen. Die mevrouw was niet 'een mevrouw' maar mijn vrouw! En Wouter was niet 'een ander kind' dat die dag naar het revalidatiecentrum ging om testen te gaan doen, nee hij was mijn zoon!
Hey, maar dan wil ik van blog lezende internaut evolueren naar blog postende, want ik had hier eigenlijk ook wel iets over te vertellen. Meer nog, misschien kunnen we zo de samenvattende gesprekken 's avonds in bed een beetje inkorten en vroeger gaan slapen of ... ;-)
Ja, ik weet het wel zeker, ik word ADHD-papa. Een held zonder cape, zonder een massa spieren (spijtig!), maar vooral een held die niet alle antwoorden en oplossingen kent. En ook een beetje een held die graag, bewust en onbewust, zijn voeten veegt aan (spellings)regels en-fouten. Snel nog even de spelchecker er op los laten? Nah, ADHD mama zal haar deeltje wel foutvrij houden. Ik zal me wel bezig houden met spellingsfouten op andere blogs op te merken, zonder ze te melden natuurlijk!
|
|
