Ze zijn thuis!

En we zullen het geweten hebben. Twee kids, een negenjarige dominante ADHD-er én een even dominante vierjarige, die druk bezig is zijn plaatsje te verzekeren binnen onze roedel!

De discussies zijn dus niet op één hand te tellen en dat terwijl de kerstdagen anders dicteren. En terwijl we even in verlof gaan voor wat 'peace and quiet'. Voor elk autootje, legoblokje, potlood, wasco, noem maar op wordt hier een gans drama opgevoerd, van 's morgens tot 's avonds. En het gekke is zij worden er niet moe van, wij wel.

Vandaag is van mijn kant her gezeur en het gezaag gedaan. Op de trap gaan zitten is vandaag geen optie niet meer. Vijftien minuten op bed hebben ze beiden al achter de rug, Wouter zelfs een extra 10! Hij had vanuit zijn bovenste verdiep van het stappelbed, zijn broer kunnen raken met een knuffel, met traantjes en verdriet tot gevolg.

We zijn ondertussen al een ontbijt en een Disney film verder en het is hier muisstil. Ik hoor plannen gesmeed worden, speelgoed van hand wisselen en verhaallijnen worden verzonnen, maar ik hoor vooral geen discussies meer.

Heb ik gewonnen? Nee, vast niet! Wanneer Pieter naar zijn middagdutje toe gaat zal het wel terug oplaaien. En wanneer Wouter zijn Rilatine begint uit te werken waarschijnlijk ook. Maar ik lig op de loer. 'Vrede voor iedereen' belooft dit laatste stukje van het oude jaar geen ijdele boodschap te worden. Zelfs niet voor papa en mama!