Ik wil niet naar de tekenschool

"Ik wil niet naar de tekenschool", zegt Wouter als hij tegen me kruipt in bed.

We hadden de dag daarvoor met beide kids afgesproken dat ze tot 7u30 in bed moesten blijven, ze dan konden spelen in hun kamer tot 8u en dan eerst langs ons kwamen om toestemming te vragen, om naar beneden te mogen gaan eten en daarna spelen. Het eten moest zonder televisie kijken zijn, want anders komt van dat eerste niets in huis.

Ik hoorde ze dan ook al rond 7u30. Ze bleven zelfs op hun kamer tot 8u30. Ook het langskomen ging perfect. Dé reden waarom Wouter moet langskomen, los van het feit dat hij anders stiekem naar beneden sluipt, is omdat hij dan onmiddelijk zijn pilletje krijgt. Dat pilletje is tijdens het weekend Rilatine MR, de rilatine met vertraagde afgifte, want tijdens de schoolweek krijgt hij Concerta. Stuur ik hem naar beneden met de opdracht 'neem je pilletje, eet, en pas dan mag je spelen' mag ik er vergif op nemen dat wanneer ik beneden kom hij zonder ontbijt TV zit te kijken, de rest gewoon vergeten. Dus, eerst langskomen.

Om 8u30 kwamen ze dus langs. Wouter kreeg zijn pilletje en ze gingen beide naar beneden eten. Tegen 9u bel ik dan naar beneden (van de ene draadkoze handset naar de andere!) en zeg tegen Wouter dat hij zich moet klaarmaken voor de tekenschool. Hij komt naar boven en met hangende schouders kruipt hij naast me in bed.

"Ik wil niet naar de tekenschool", zegt Wouter.
"Waarom niet?"
"De juf zegt dat ik de beste tekenaar ben én de beste knutselaar én het meeste zelf uitvind en dat vind ik niet leuk. Anderen krijgen geen complimentjes meer en daarom wil ik niet gaan. Ik zit ook wel in met de anderen hoor!"
"Dan zal ik aan de juf vragen om je wat minder complimenten te geven en de anderen wat meer."
"En ik heb daar ook geen vrienden. Vorige jaar had ik nog iemand van mijn school, maar die volgt nu gitaarles op dat moment. Vorige week heeft mij nog iemand gebokst en dat deed pijn en wanneer ik het tegen de juf zei zegt ze enkel dat hij het niet meer mag doen. Ge wilt toch niet dat ik met twee blauwe ogen terug naar huis kom?"
"En als je nu eens zegt tegen de juf dat je naar huis gaat als ze je blijven pesten of pijn doen?"
"Dat helpt niet, dan zegt ze dat ik dat maar moet doen."

De kleine nuance hier is dat ik de juf al verschillende jaren goed ken. Hij is inderdaad wegens zijn ongelooflijk creatief brein, één van haar favorieten. Ze vertelt ons telkens we haar zien hoe goied hij het wel doet. Ze is een ongelooflijk lief mens met een geweldige feeling voor kinderen. Dat ze enkel Wouter complimenten geeft is dan ook maar Wouters' perceptie van de feiten. Dat ze niet ingrijpt bij pesten of baldadigheden is al helemaal niet waar. Met zachte hand regeert ze haar klas. Alles gebeurt zoals zij het zegt en wanneer ze het zegt. En aangezien de meesten al jaren bij haar in de klas zitten, moet ze niet te veel instrukties geven.

De rilatine die Wouter pas 30 minuten binnen heeft heeft de chaos in zijn hoofd duidelijk nog niet op orde gebracht.

"Kijk", zeg ik "denk er eerst nog eens goed over na of je gaat of niet, je mag binnen 2 minuten zelf kiezen. Maar als je er voor kiest om thuis te blijven besef dan goed dat wanneer ik beneden kom de televisie af gaat én er geen computer of playstation gespeeld word."

Twee minuten stilte later vraag ik, "En? Wat heb je beslist?" Hij springt gezwind uit bed. "Ik ga! Maar liever niet met de fiets. Doe jij me even weg?" "Tuurlijk, het lijkt ook maar guur weer."

Nieuwsgierig vraag ik hem waarom hij van gedacht veranderde. De Play Station/PC/TV vrije voormiddag lijkt me daar niet vreemd aan.

"Ze hebben daar grotere bladen om op te tekenen".
"Niet vanwege geen computer of TV?" "Nee, niet echt"
"Is er echt geen andere speciale reden? Het doet er niet toe wat de reden is hoor. Soms willen we gewoon weten waarom je dingetjes zegt of denkt. Soms willen we eens meekijken in je gedachten."
"Ik weet het eigenlijk niet", zegt hij.

Was het de rilatine die hem de dingen in perspectief deed zien, in zijn juist context? Wie weet? Hij in ieder geval niet, ik nog minder. Feit is dat hij nu aan't doen is wat hij graag doet én Pieter ook rustig zit te spelen en tekenen.