Brave kindertjes

"Eigenlijk heb je wel heel brave en gehoorzame kindjes," zegt de eigenares van onze plaatselijke supermarkt.

"Ja, ze moeten wel", antwoord ik. "Ze kunnen ook het zot in hun lijf hebben, maar op het einde van de rit luisteren ze wel."

De dame achter de kassa knikt haar hoofd.

"Ik gruwel als ik programma's zie als Nanny dit en Nanny zo", vervolg ik mijn betoog.

"Tja", schudt ze deze keer haar hoofd. En terwijl Wouter de stokbroden onder de arm steekt, neem ik de plastiek zakjes met ander gerief en loods Pieter, die met zijn duim in de mond en beertje onder de arm richting uitgang loopt, naar de auto.

Kinderen blijven kinderen bedenk ik me en dat is wat de mensen je dagelijks vertellen. Ik heb ook al eens een mindere dag, maar ik besef als we hier thuis de optelsom maken van alle goede en leuke dingen en ze tegenover de minder goede zetten, de balans toch positief is.

Toegegeven, soms meestal zijn we blij dat het voor hen bedtijd is (oef, eindelijk stilte), iedere ouder weet waar ik het over heb. Maar zouden onze kinderen ons op één van onze mindere dagen ook niet stiekem naar bed wensen, ook al zijn we voor 99% de beste ouders die ze kunnen wensen?