Een druk dagje

Sinds iets meer dan 18 maanden is ons gezinnetje van vier gegroeid naar vijf. Niet dat we nog een bengel hebben rondlopen/kruipen. Nee, ik heb het over mijn grootmoeder. Ze is een weduwe van 81, die niet zo goed te been is, maar beter dan wie ook verjaardagen, afspraken en andere dingen kan onthouden. Ze doet het even goed als mijn smartphone. Wat ze nog gemeen heeft met dat toestel is dat ze niet kunnen zonder batterijen. Mijn smartphone doet het niet zonder, haar oorapparaat ook niet.

Gisteren moest ze langs het Universitair Ziekenhuis Antwerpen voor een slaaponderzoek. Niets speciaal, alleen ik had ook beide bengels ter mijner beschikking op dat moment van de dag.

Nu was de dag al goed gevuld geweest. 's Morgens met Wouter naar de Reva, terwijl hij binnen was snel boodschappen gedaan. Dan naar huis om een uurtje later Pieter van school te halen en hem twee uur later op de turnles af te zetten. Naar de bib, Pieter terug halen, omkleden en hop... Kids, grootmoeder, tekengerief, een handvol autootjes (na moeilijke onderhandelingen bleven de playmobile mannetjes en begeleidende helikopter thuis) de auto in en richting UZA.

Aan de auto ging het al even mis. Wouter had 3 autootjes voor hem en 3 voor zijn broertje gekozen. Maar toen Pieter zag dat Wouter die niet ging meenemen in het hospitaal, wou hij zijn 2 gekozen voertuigen ruilen voor 2 die Wouter achterliet in de deur van de auto. Een drama voor Wouter! Dat waren zijn autootjes en die moesten maar in de auto blijven! Ok, niets van dus. Als hij ze niet wilde meenemen en ze doelloos zouden achterblijven kon Pieter gerust wisselen. Gevolg van mijn vetorecht waren natte ogen en een boze frons op Wouters gezicht. Het gezeur duurde nog verder over gans de lengte van de parking en tot mijn ergernis, was ik daardoor ook nog de bagage van mijn grootmoeder vergeten. Deze keer stampvoete 'ik' terug naar de auto.

Het geven van 'jobkes' die ze leuk vinden kan hen snel in een blijere bui brengen, dus mocht Wouter met het valiesje rijden en Pieter papieren dragen en deuren ophouden. Onderweg even van taak wisselen hield de kerk (hospitaal?) in het midden.

Al bij al hebben ze er het de rest van de avond goed vanaf gebracht. Ook toen ze klaar zaten voor 'Ben 10' (één van hun favoriete programma's op Cartoon Network) en we buiten moesten wachten op de gang. Twintig minuten en een aantal 'hey, wees eens stil, het is hier een hospitaal' later, was het op de koop toe gedaan voor we terug de kamer op mochten. Dat het thuis getaped/geharddisked was hielp waarschijnlijk ook wel een beetje.

Terug thuis rond 19u, en na het eten, was Pieter helemaal uitgeput en klaar om te gaan slapen. Van onze 2 kids is hij steeds diegene die het makkelijkst gaat slapen. Hij vindt slapen nog steeds leuk, begrijpt het waarom van slapen en heeft weinig aanmaning nodig.

Wouter daarentegen moet je ofwel aan zijn oor naar bed trekken of 15 minuten op voorhand beginnen 'pushen'. Maar, bedenk ik me plots, ik was er vroeger ook niet in te krijgen en nog niet. Het enige verschil tussen mijn jeugdige ik en Wouter is dat hij (meestal) wel vlot uit zijn bed wipt en ik toen niet en nog altijd niet. Vraag dat maar aan mijn collega's!