Verplichte wapenstilstand

Al een tijdje hangen onze beide kids in mekaars haar voor de minste onenigheid. Pieter weet precies op welke knopjes hij moet duwen om Wouter de kast op te jagen. Wouter geeft geen strobreed toe als Pieter iets wil.

Een klassiek voorbeeld enkele dagen geleden. Ze zitten al een tijdje samen met de lego's te spelen. Wouter had het voorgesteld, waarschijnlijk omdat hij ook zijn oog op Pieters nieuwe lego-brandweerauto had laten vallen. Pieter had die van zijn meter gekregen, net zoals zijn neefje in Canada. Tot nog toe waren alle lego 's van Wouter geweest. Hij had die van mama geërfd en van zijn meter en van ons al een aantal dozen gekregen. En nu was de invasie ingezet, dus besloot hij om even met de vijand mee te heulen.

Een kwartiertje later was zijn zin al over en konden de ruzietjes beginnen. Het is heel moeilijk om de aanstoker in zulke ruzies aan te duiden, als er al een aanstoker is, dus zette ik ze beide aan tafel, met de armen gekruist. Tien minuten later mochten ze terug gaan spelen. Twee minuten later zaten ze er al terug tien minuten.

'Ok, ga maar terug spelen, maar ik wil geen ruzie meer horen. Los het op of nog beter, probeer het te vermijden.'

Nog geen minuut later hoor ik terug ruzieën en ga ik kijken waarover. Wouter heeft de laatste dagen zijn Ferarri lego camion in mekaar gestoken. Ook zijn 'pitstop' en bijhorende Ferarri F1 auto staan te blinken. Hij heeft wel maar 1 auto gemaakt, ook al bestaat de set uit 2 auto's. Ik vermoed al dat hij op die manier delen probeert te vermijden.

'Papa, Pieter heeft een wieltje afgepakt.'
Ik zie een tiental wieltjes verspreid over de vloer liggen, zijn F1 heeft ze nog alle 4.
'Waarom heb je dat ene wieltje nodig?'
'Dat hoort bij mijn Ferarri's'
'Heb je dat nodig?'
'Ja, ik wil die opstapelen in mijn pitstop'
'En die andere 10 wieltjes dan die hier op de grond liggen?'
Het wordt even stil en ik zie al aan zijn gezicht dat hij zich benadeeld voelt. De uitbarsting en het geween volgent. Hij vindt het niet eerlijk dat Pieter dat wieltje mag houden.

IkK zet hem aan tafel om eens na te denken over zijn gedrag maar het mag niet baten. Hij kan niet toegeven dat hij dat ene wieltje niet nodig heeft, dat het niet waard is om ruzie over te maken, dat het waarschijnlijk 5 minuten later terug op het tapijt te vinden is omdat Pieter al met iets anders bezig is, hij ziet het niet. Enkel 'mijn mijn mijn', 'hebben hebben hebben' en 'niet eerlijk' spoken door zijn hoofd.

Zelfs een paar uur later aan tafel, wanneer ik het gebeurde overpraat met mama is hij nog steeds overtuigd van zijn gelijk. Het 'Pick your Battles'-systeem heeft hij zich nog niet eigen gemaakt.

Maar nu is er een verplichte wapenstilstand. Wouter is op kamp voor de rest van de week. Pas vrijdag komt hij terug naar huis en Pieter geniet ervan alleen thuis te zijn. Hij kan alles van speelgoed vastpakken zonder tot de orde geroepen te worden door zijn broer.

We zijn vast besloten om de twee dominante vriendjes die we hebben, met elkaar te leren spelen/omgaan. Ze moeten beide hun ruzie's leren uitkiezen, het risico op interventie van ons leren inschatten en kijken of het de moeite loont. Ruzie maken voor 1 wieltje terwijl er nog 10 andere liggen lijkt wel nutteloos, ADHD of niet, 10 jaar of 5.

De meeste mensen die opgegroeid zijn met broers en/of zussen zeggen meestal dat het betert met ouder worden en dat zal ook zo wel zijn, maar toch streven we naar een duurzame vrede nu. Nu geven ze beide soms aan dat het leuker zou zijn als ze enig kind zouden zijn, dat ze mekaar maar vervelend vinden, maar dat kan ook anders. Broertjes kunnen vriendjes zijn, en niet alleen als ze volwassen(er) zijn.

Wish us luck. ;-)