We zijn terug thuis
Voorbij gevlogen zijn ze, die 3 weken in Canada.
Makkelijk was het niet altijd. Zoals ik hiervoor al zei moesten we plots 24 uur per dag met onze kinderen door brengen. Ze maakten ons 's morgens wakker, 's avonds was het een gevecht om hen in hun bed te krijgen, voor je zelf te moe was om wat private/relaxing time te hebben.
Dit jaar zaten de kids ook middenin iemand anders territorium. Ze speelden in iemand anders speelkamer, met iemand anders speelgoed en laat delen nu net niet het gemakkelijkste zijn voor de meeste kinderen, vooral als het dan nog door drie gedeeld moet worden.
Dat was vorig jaar in Turkije dan enigszins anders. Er was geen massa speelgoed om te delen/ruzie over te maken. Er was het zwembad en dat was het. Pieter dook met een vriendinnetje (meestal) het babybad in, Wouter met een vriendje het grotere zwembad en de interactie tussen de twee was een pak minder.
Nu ben ik er zeker van, dat naarmate Pieter ouder wordt, ze meer en meer hun plaats gaan vinden ten opzichte van elkaar, maar op het moment is het toch nog moeilijk voor hen én voor ons. Altijd moeten 'scheidsrechteren' is niet altijd even leuk.
En Canada? Prachtig, maar dat wisten we al, we waren er nog al geweest. Het weer was kouder dan in België én toch warmer. Heel raar hoe je bij 14 graden gans de dag in een T-shirt rondloopt en verbrandt in minder dan 30 minuten.
Het was ook een blij weerzien van de familie. De kleinste onder hen hadden we nog niet gezien, Pieter hadden ze ginds nog nooit gezien , dus dat was ook leuk.
Was er ook iets dat tegenviel? Ja, het moeten terug komen. Het besef dat je na 3 weken samenleven je mekaar een ganse tijd gaat moeten missen. Het besef dat chatten/mailen/bellen maar half zo leuk is.
Wouter begreep papa's tranen dan helemaal niet. Hij dacht dat papa een grapje maakte door te doen alsof. Het drong bij hem pas door toen we door de douane waren en moesten wachten op ons eerste vliegtuig richting België. Hij besefte dan pas wat hij ging achterlaten en het deed pijn.
Toen Pieter me tenslotte vanacht om 3 uur riep vanuit zijn bed schrok ik me dood. Ik vond het licht niet, wist niet juist waar ik was (in Canada toch?) en moest ADHD-mama vragen voor me het licht aandoen voor ik te hulp kon schieten. Een half uur later zat ik met m'n kleinste, klaarwakkere vriendje beneden naar tv te kijken. Wouter moesten we wakker maken om 8u om naar school te gaan. Die paste zich ginds ook al het snelste aan!
3 opmerkingen:
Wow een prachtig mooi land lijkt me dat. En een hele aanpassing voor jullie allemaal zeker om weer in het gewone ritme te komen.
groetjes
we miss u all very much also and it is hard to get used to again to have my house to ourselves...
It was hard for Eliott to share his toys BUT now he wishes that he had been a little nicer CAUSE he misses Wouter and Pieter so dearly.
"Cookie" is opening the door to the basement and calling out for u...and then she wonders where u have gone...she keeps calling out.."where is, where is?" BUT nowhere to be found! She is too little to realize that u all have gone back. We miss u all VERY much...Hopefully we'll have to not take this long to see eachother again! Hugs and Kisses from all of us in Canada
Het is inderdaad een hele aanpassing om terug thuis te zijn en dan heb ik het niet alleen over het tijdsverschil en de jetlag die vooral Pieter parten lijkt te spelen.
Voor de kids zelf was het hard om afscheid te nemen, maar zij kregen er wat voor terug: school, de vriendjes waar ze al de sterke verhalen aan kunnen vertellen, enz. Voor jullie kinderen is het een leeg huis en de 'oude' routine.
Toch hoor ik hier minstens een aantal keer per dag hen dingen zeggen over Canada en hetgene ze daar beleeft hebben.
Het zal voor hen zeker een blijvende herrinering blijven, vooral voor Pieter omdat die ouder is.
We missen jullie ook en hopen jullie binnen 2 jaar ook te mogen verwelkomen!
Een reactie posten