We zijn er al een week

Zoals jullie konden lezen op de blog van ADHD-mama zitten we in de Canada. Ik zeg expres 'de' Canada omdat ze hier, net zoals in de Limburg iets trager spreken. Op zich is daar niets verkeerd aan, alleen wil dat zeggen dat de Canadese tak van de familie de snelheid van ons vlaams niet altijd kan volgen.

Voor onze kinderen, maar ook voor ons, was het in ieder geval een hele aanpassing. Je spendeert de hele tijd met elkaar waar het voor adhd-mama zich beperkte tot de (hectische) morgend en vanaf avondeten tot bedtijd. Voor mij werd van 15u15 tot bedtijd plots 16 uur per dag. Daar kwam de eerste week de jetlag nog eens bij (9 uur tijdsverschil), het bijna 24u onderweg zijn, papa die op 48u tijd slechts drie sliep, enz.

Ondertussen loopt het wel al wat vlotter. Kinderen, met of zonder ADHD, blijven kinderen, meer nog, ouders blijven ouders. Wat wij hardstikke vervelend of te luidruchtig vinden is voor hen gewoon plezant.

Het terug zien van de familie is natuurlijk de eerste reden waarom we hier zijn. We maken ons geen illusies. Van het ene naar het andere Canadese natuurpark rijden is er niet bij, dat is gewoon niet leuk voor de kids. Uren in de auto zitten, want de afstanden zijn hier enorm is niets voor hen. Een ritje naar Walibi vanuit onze woonplaats resulteert na 10 minuten al in 'zijn we er nog niet!'

Versta me niet verkeerd. Het is hier leuk, het weer werd bijna subtropisch de laatste dagen, en gewoon rondlummelen met de familie in dit dorpje in Britisch Colombia, is, wel als de kinderen een beetje meewerken, best relaxend en is dat nu niet wat een verlof/vakantie zou moeten zijn?