GSM

"Papa, wanneer krijg ik een gsm?"
Lap, denk ik, het begin van het einde is begonnen.
"Ach Wouter, ... als je 12 bent?"
"Pas dan, pfffff, moet ik echt nog zooo lang wachten?"
"Wie weet, misschien nog langer", zeg ik terwijl ik me bedenk dat hij tegen zijn twaalfde waarschijnlijk met de bus naar school zal moeten gaan, ons 'boerendorp' achterlatende. Dán, en alleen dan, is een gsm nuttig voor zo'n jonge kinderen. Het geeft hen een idee van vrijheid, maar vooral ons als ouder een (vals?) gevoel van veiligheid. Dat je weet dat zij jou en jij hen kan bereiken in geval van nood.

"Wat zou je nu eigenlijk met zo'n gsm doen? Bellen is vreselijk duur en naar wie zou je dan bellen?"
"Awel, ik zou er mp3's op spelen enzo."
"Hhmm, enzo hé" Ik bedenk met dat hij het moet gemerkt hebben dat ik op mijn smartphone wel al eens een mp3tje speel, of een filmpje kijk. "Zou een mp3 speler dan niet beter zijn?"
"Ja, eigenlijk wel."
"Dan moet je er ééntje kopen hé, je weet wel, sparen enzo."
"Wat kost dat dan?"
"Je hebt al een simpele voor 30 €, een duurdere voor een pak meer."
"Een simpele is goed genoeg, hoor."
Hhmm. Die moet ik onthouden.
"Trouwens" vervolgt hij "als ik morgen dan nog eens ga rolschaatsen kan ik de jouwe gebruiken."
"MIJN GSM?"
"Nee, nee, je ronde mp3 speler" zegt hij en hij doelt op een krijgertje van Test Aankoop dat het nooit goed deed, zoiets waarvan je onmiddellijk snapt dat ze het gratis meegeven, net zoals dat muurprojectieklokje dat in dezelfde doos zat en het ook nooit goed deed.
"Ohja" zeg ik en denk, muziek in je oren, rolschaatsen op straat en een negenjarige ADHD-er
is gedoemd om te mislukken.
"Vertrek maar naar de piano les en...nee, nee, nee, NIET MET JE ROLSCHAATSEN, met de fiets, daar hadden we het daarstraks al over gehad, einde discussie!" onderbreek ik hem en hij vertrekt.

Zoals ik al zei, het begin van het einde is begonnen. *diepe zucht*